Το σκηνικό που υποψήφιος βουλευτής και εκπρόσωπος τύπου της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», επιτίθεται και κτυπά βίαια, γυναίκες υποψήφιες βουλευτές, όσο και αν μας φαίνεται περίεργο, δεν έπρεπε να μας κάνει εντύπωση.  Τόσο κυνικά. Δεν θα μπορούσα να περιμένω απολύτως  τίποτα άλλο.  Μόλις εικοσιτέσσερις ώρες νωρίτερα, ο συγκεκριμένος  είχε πάρει αναβολή από το δικαστήριο, για να δικαστεί στις 11 Ιουνίου, Δευτέρα, κατηγορούμενος για  «συνδρομή  σε ληστεία, επικίνδυνες σωματικές βλάβες, οπλοχρησία και οπλοκατοχή».  Η οργάνωση  παραδέχεται  ανοιχτά ότι «έχει πάρει τον νόμο στα χέρια και δίνουν λύση στις γειτονιές, με την παρουσία τους». Η «παρουσία τους» είναι η βία τους, τα μαχαιρώματα, οι ξυλοδαρμοί. Αυτό που είδαμε live, ήταν απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Όταν μαχαιρώνουν μετανάστες, δεν το βλέπουμε επειδή απλώς δεν είναι εκεί οι κάμερες. Τα μαχαιρώματα, όμως, γίνονται.

Όταν ικανό κομμάτι της κοινωνίας μας, επικροτεί, είτε ανοιχτά είτε με τη σιωπή της, τα φαινόμενα «οριζόντιας» βίας, τότε τα αποτελέσματα είναι και προδιαγεγραμμένα και προβλέψιμα. Όταν στη θέα του ξυλοδαρμού και του γεμάτου αίματα προσώπου του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Κωστή Χατζηδάκη, ακούς  από κάτω ακόμα και «ζήτω», γιατί να απορείς πώς φτάσαμε εδώ; Όταν μερικοί «αγανακτισμένοι» κουκουλοφόροι, πετάνε καρέκλες και γιαούρτια στον Γ. Νταλάρα, και του φωνάζουν «προδότη» και τα social media κατακλύζονται από επιδοκιμασίες και «μπράβο», προς τι ο αιφνιδιασμός μας; Όταν ο Αλέκος Αλαβάνος, προπηλακίζεται στο «άβατο» των νεοναζί και «αγανακτισμένων κατοίκων» του Αγ. Παντελεήμονα – εκεί που η παιδική χαρά μένει για χρόνια κλειστή για να μην παίξουν παιδιά μεταναστών –  και υπάρχουν σχεδόν πανηγυρισμοί από πολλούς, γιατί να μην περιμένεις να γίνουν κι αυτά; Όταν μέλη της Χρ. Αυγής επιτίθενται στον Πέτρο Ευθυμίου και εσύ από μέσα σου λες «καλά του κάνουν», γιατί να μην έρθει μετά και η σειρά σου; Εφόσον ο ξυλοδαρμός του συναδέλφου του Σκάϊ, Μπογδάνου, ή του Ισραηλινού απεσταλμένου της Jerusalem Post, που αιμόφυρτοι κατέληξαν  στο νοσοκομείο,  «πανηγυρίστηκε» από αντιμαχόμενες ομάδες, θέλει και ερώτημα για τον αν «τα πάντα μπορούν να συμβούν»;

Και αφού ακούς όλα αυτά τα «ζήτω» και «μπράβο» και  «να αγιάσει το χέρι σου» για όλα τα παραπάνω, και πολλά άλλα περισσότερα που έχουν γίνει και γίνονται, φτάνουμε στο σημείο να ακούμε «ζήτω» και να παρακολουθούμε εμψυχωτικά συλλαλητήρια, και για κάποιον που παίρνει τον νόμο στα χέρια και εκτελεί άνθρωπο με καραμπίνα, κυνηγώντας τον μακριά από το σπίτι. Όταν έχεις δικαιολογήσει την χειροδικία, νομοτελειακά θα φτάσεις να υπερασπίζεσαι και την αυτοδικία. Αγαπητοί και αγαπητές, γνώμη μου είναι ότι, δυστυχώς, σε μια πολύ σημαντική καμπή της ιστορίας, χάσαμε…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News