Πόσες φορές δεν πήγες σε δημόσια υπηρεσία νηφάλιος και έφυγες με πίεση… 20; Πόσες φόρες δεν «καταράστηκες» την ώρα και τη στιγμή που ήρθε και η σειρά σου να μπεις σε μια ουρά του ΔΥΟ, του ΙΚΑ η του ΟΑΕΔ; Αμφιβάλλω αν υπάρχει «κοινός θνητός» που δεν έχει δοκιμάσει στο πετσί του αυτό το απίθανα ανάλγητο δικό μας δημόσιο με μερικές ανίατες παθογένειες. Οι προσπάθειες που έχουν γίνει, με ελάχιστες εξαιρέσεις (κυρίως στα ΚΕΠ), έχουν πέσει στο κενό. Μιλάω για τα τελευταία 21 χρόνια που έχω γνώμη. Όχι πως δεν φταίμε κι εμείς.  Πότε «βιαζόμαστε για αυτό και αφήνω το αυτοκίνητο πάνω στη ράμπα των αναπήρων», πότε «έχω παρκάρει άσχημα και μπορεί να με  γράψουν»  και μια τρίτη φορά, «τι θα πει πως είσαι ηλικιωμένος ή άρρωστος, στο κάτω κάτω της γραφής, όλοι από ένα πρόβλημα το έχουμε». Πάντα είχαμε από ένα πρόβλημα ή και περισσότερα προβλήματα ο καθένας. Απλώς τώρα, έτσι φουρτουνιασμένοι που είμαστε, δεν είναι λίγες οι φορές που γινόμαστε εμείς το πρόβλημα.

Ας μη γκρινιάξω άλλο, όμως. Υπάρχουν  μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι, όπως και οι αντίστοιχοι συμπολίτες, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι για το πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν όλοι μας συμπεριφερόμασταν όπως εκείνοι.  Ένας τέτοιος υπάλληλος είναι στο ΙΚΑ Γαλατσίου. Μπορεί να μην διαβάσει ποτέ αυτό το κομμάτι αλλά, τώρα που δεν είμαι πια ένας από αυτούς που εξυπηρετεί, του το οφείλω.  Ο Νίκος Αγγελής, είναι μια φετινή εξαίρεση σε αυτό που όλοι ξέρουμε και ονομάζουμε «δημόσιο υπάλληλο».  Όσες φορές πήγα, και δεν ήταν και λίγες, τον είδα να  εξυπηρετεί τους ασφαλισμένους με τον ίδιο ζήλο. Να εξηγεί και να επαναλαμβάνει, σε Έλληνες και σε ξένους πολίτες, με την ίδια υπομονή, με την ίδια ακρίβεια, με τον ίδιο επαγγελματισμό. Ούτε βαριεστιμάρα, ούτε τουπέ, ούτε ξερόλας, ούτε ύφος χιλίων καρδιναλίων, που θα δεις σε τόσες άλλες υπηρεσίες.  Ο κατηρτισμένος υπάλληλος που (εξ)υπηρετεί τον πολίτη, και όχι εκείνος που θεωρεί ότι ο πολίτης του χρωστάει. Ο άνθρωπος που ενώ βλέπει το μισθό του να πάει όλο και πιο κάτω, ούτε σκέψη να επιβραδύνει την υπηρεσία. Είναι τόσο ξεχωριστός στη δουλειά του αυτός ο άνθρωπος που, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή, αν έγραφα ότι ποτέ στη ζωή μου δεν είδα συνάδελφό του να τιμά τόσο πολύ τα λεφτά που παίρνει από τους πολίτες που φορολογεί αλλά και τη θέση που του έχουν εμπιστευθεί. Μικρές κουκίδες αισιοδοξίας, σε ένα σύστημα που, όλο και συρρικνώνεται, όλο και χάνει την όποια αίγλη απέκτησε στα χρόνια. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News