Έχετε αμφιβολίες αν κάποιος γνωστός σας είναι πραγματικά ανοιχτόμυαλος ή απλώς το παίζει προοδευτικός για μόστρα; Ανησυχείτε αν εσείς οι ίδιοι δεν είστε τόσο απαλλαγμένοι από ομοφοβικές αγκυλώσεις όσο θα θέλατε; Υπάρχει ένα τέλειο τεστ για να το εξακριβώσετε!

«Δεν έχω τίποτα εναντίον των γκέι, έχω φίλους γκέι, αλλά δεν συμφωνώ ότι είναι εντάξει να κάνουν παιδιά. Τα παιδιά χρειάζονται σωστά πρότυπα άντρα και γυναίκας, μια μαμά κι έναν μπαμπά για να μεγαλώσουν σωστά».

Σας ακούγεται γνώριμο αυτό; Η ειρωνεία είναι ότι πολλοί άνθρωποι που κάνουν τέτοιες δηλώσεις ειλικρινά πιστεύουν στα δικαιώματα των γκέι. Ειλικρινά πιστεύουν ότι ένα παιδί χρειάζεται δύο γονείς διαφορετικού φύλου για να ανατραφεί «σωστά».

Το θέμα είναι ότι το πιστεύουν- δεν το ξέρουν. Είναι πίστη, προσωπική άποψη, όχι αποτέλεσμα γνώσεων και ενημέρωσης. Τέτοια επιχειρήματα παρουσιάζονται ως αυταπόδεικτα ορθά, αλλά πώς ξέρουμε ότι πράγματι ισχύουν; Με βάση ποιες έρευνες; Ή μήπως πρόκειται για σκέτες γνώμες, βασισμένες σε μια αντανακλαστική παράδοση: έτσι γινόταν μέχρι τώρα, έτσι είναι καλό να γίνεται.

Αντιθέτως, έχουμε απτά στοιχεία από πανεπιστημιακές έρευνες σε βάθος τριακονταετίας ότι τα παιδιά που ανατρέφονται από ομοφυλόφιλους γονείς όχι μόνο μεγαλώνουν φυσιολογικά και χωρίς δυσκολίες προσαρμογής ή κοινωνικής ένταξης, αλλά συχνά εμφανίζουν καλύτερες επιδόσεις και ικανοποίηση με τη ζωή. Σύμφωνα με τις έρευνες, δεν εντοπίστηκε καμία διαφορά ανάμεσα στα παιδιά που μεγαλώνουν με γκέι ή με στρέιτ γονείς, όσον αφορά την αυτοπεποίθηση των παιδιών, τη συναισθηματική υγεία ή τον χρόνο που περνούν με τους γονείς τους. Αντιθέτως, οι ομοφυλόφιλες οικογένειες με παιδιά εμφάνισαν καλύτερες επιδόσεις όσον αφορά τη γενική υγεία της οικογένειας και την οικογενειακή συνοχή. Επίσης, σύμφωνα με τις έρευνες, τα παιδιά γκέι γονιών δεν επηρεάστηκαν ως προς τον δικό τους σεξουαλικό προσανατολισμό από τους γονείς τους. Άλλο ένα καρφί στο φέρετρο της αναπόδεικτης άποψης ότι οι γκέι γονείς βγάζουν γκέι παιδιά.

Βγάζει νόημα αυτό: ένα ομόφυλο ζευγάρι ποτέ δεν κάνει παιδί στην τύχη, όπως τόσα και τόσα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια. Για να πάρει την απόφαση να κάνει παιδί ένα γκέι ζευγάρι, το έχει σκεφτεί πολύ σοβαρά, έχει περάσει από πολλές διαδικασίες και έχει κληθεί να επιβεβαιώσει αυτή την απόφαση επανειλημμένως. Τα παιδιά που μεγαλώνουν με ομοφυλόφιλους γονείς είναι παιδιά που οι γονείς τους τα ήθελαν πραγματικά κι όχι επειδή έμεινε έγκυος η γυναίκα και είπαν να το κρατήσουν, ούτε επειδή η γιαγιά πιέζει σαν τρελή να δει εγγονάκι.

«Κι η κοινωνική κατακραυγή; Το παιδί με γκέι γονείς δεν θ’ αντιμετωπίσει χλεύη και βία από τον περίγυρό του;» είναι ένα συχνό αντεπιχείρημα. Πράγματι, είναι πιθανό. Όπως εξίσου πιθανό είναι ένα παιδί να αντιμετωπίσει χλεύη και βία για πολλά «προβλήματα» των γονιών του: επειδή είναι ξένοι, χοντροί ή φτωχοί, επειδή ο μπαμπάς είναι σκουπιδιάρης κ.λπ. Σε τέτοιες περιπτώσεις γιατί δεν αμφισβητούμε το δικαίωμα των γονιών να έχουν παιδί στο όνομα της ψυχικής υγείας του παιδιού; Γιατί ξέρουμε ότι τέτοιες δυσκολίες είναι αντιμετωπίσιμες, όταν υπάρχει αγάπη και στήριξη εντός της οικογένειας.

Παρότι είναι πολύ πιθανό τα παιδιά γκέι γονιών να αντιμετωπίσουν χλεύη στο σχολείο, πώς γίνεται και βγαίνουν τόσο υγιή; Η υπόθεση που κάνουν οι ερευνητές είναι ότι δεδομένης της κοινωνικής απαξίωσης των ομογονεϊκών οικογενειών, αυτοί οι γονείς είναι γενικά πιο πρόθυμοι και προετοιμασμένοι για επικοινωνία με το παιδί τους, ώστε να το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που ενδεχομένως βιώνει, όπως ο εκφοβισμός ή τα πειράγματα -αρκεί βέβαια οι ίδιοι οι γονείς να έχουν επεξεργαστεί τη δική τους ομοφοβία, ώστε να είναι ικανοί να στηρίξουν το παιδί τους, προσθέτω εγώ.

Η πυρηνική οικογένεια (μαμά-μπαμπάς-παιδί/ά) δεν είναι παρά μία μόνο μορφή οικογένειας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δεν είναι η φυσιολογική, είναι η πιο διαδεδομένη -ή μάλλον ήταν μέχρι πρόσφατα. Το 51% των παιδιών στη Σουηδία γεννιέται σε μονογονεϊκές οικογένειες, ενώ και στην Ελλάδα αυτό το ποσοστό συνεχώς αυξάνεται, καθώς όλο και περισσότεροι άνθρωποι διαχωρίζουν την ιδιότητα του γονέα από τη ζευγαροσύνη. Ακόμα και στη δική μας χώρα, μέχρι πριν από πενήντα χρόνια θεωρούνταν φυσιολογικό μια οικογένεια να ζει με τη γιαγιά και τον παππού, τη χήρα θεία, τον ανύπαντρο θείο, όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι. Τώρα πια αυτό το μοντέλο οικογένειας θεωρείται «αφύσικο», επιβλαβές για την υγιή σχέση του ζευγαριού και τη συνοχή της οικογένειας.

Κάποια πράγματα θεωρούνται εντελώς προφανή -τόσο προφανή και φυσιολογικά, που αγανακτούμε όταν κάποιος τα αμφισβητεί. Λόγου χάρη, το γεγονός ότι οι γυναίκες έχουν δικαίωμα να αυτοδιαχειρίζονται οι ίδιες το σώμα τους ή να ψηφίζουν ή να μην εξαναγκάζονται από τον πατέρα τους να παντρευτούν αυτόν που θέλει εκείνος στα 14. Εξίσου προφανές και φυσιολογικό θεωρούμε ότι δεν πρέπει να κάνουμε σεξ με παιδιά πέντε χρονών, ούτε να τα βάζουμε να δουλεύουν σε ορυχεία ή σε χωράφια από τα έξι τους.

Δεν ήταν πάντα έτσι όμως -ούτε και τώρα είναι σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπου τα παραπάνω δεν θεωρούνται ούτε αυτονόητα ούτε φυσιολογικά. Το αντίθετο μάλιστα! Μέχρι πρόσφατα γίνονταν συζητήσεις επί συζητήσεων για το αν οι γυναίκες έχουν την ίδια ευφυΐα με τους άντρες. Η επιστήμη πιστοποιούσε ότι δεν είχαν. Ο πολιτικός κόσμος επιχειρηματολογούσε ότι θα καταστραφεί ο κοινωνικός ιστός, αν επιτραπεί στις γυναίκες να ψηφίζουν, καθώς λόγω της ορμονικής διαταραχής που προκαλεί η έμμηνος ρύση τους, θα ψήφιζαν με υπερβολικό συναισθηματισμό.

Αυτές οι κουβέντες μας φαίνονται αστείες σήμερα -αν όχι προσβλητικές. Θα έρθει σίγουρα η μέρα -και μάλιστα πολύ σύντομα- που θα μας φαίνεται εξίσου αστείο και προσβλητικό που κουβεντιάζουμε σήμερα αν οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι πρέπει να έχουν δικαίωμα να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά. Ήδη έχει έρθει η μέρα σε πολλές χώρες που αυτές οι συζητήσεις θεωρούνται παρωχημένες.

«Η αγάπη δημιουργεί τις οικογένειες» είναι η ημερίδα με θέμα την ομογονεϊκότητα που οργανώνεται την Παρασκευή, 14 Φεβρουαρίου, 17:00-20:.00 στο ξενοδοχείο Τιτάνια (Πανεπιστημίου 32), με συμμετοχή πανεπιστημιακών από όλη την Ελλάδα:

• Δήμητρα Κογκίδου, ΠΤΔΕ Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσ/νίκης
• Θεοφανώ Παπαζήση, Νομική Σχολή Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θες/νίκης
• Βενετία Καντσά & Άσπα Χαλκίδου, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Κώστας Γιαννακόπουλος, Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Πανεπιστήμιο Αιγαίου
• Αθηνά Αθανασίου, Κοινωνικής Ανθρωπολογίας Πάντειο Πανεπιστήμιο
• Αλεξάνδρα Χαλκιά, Τμήμα Κοινωνιολογίας Πάντειο Πανεπιστήμιο

Όταν ένα παιδί έχει δύο μπαμπάδες

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News