Πάντα απορούσα με τους ανθρώπους που μπορούν να λένε ή να επικαλούνται ψέματα, χωρίς να επωμίζονται τις συνέπειες της αποκάλυψης. Δεν απορούσα με το ψέμα, που το θεωρώ φυσιολογική άμυνα της ανθρώπινης φύσης, αλλά με το θράσος να το αρνείσαι, όταν οι άλλοι σε ξεμπροστιάζουν. Να, για παράδειγμα, με εντυπωσίαζαν πάντα οι άνθρωποι που, μολονότι έπλεκαν προκλητικά ανυπόστατες ιστορίες, θεωρούσαν με αυτοπεποίθηση, ότι οι άλλοι τις πιστεύουν. Στα μπαρ, στα καφενεία, στα κομμωτήρια, στην πλατεία του χωριού. Δεν τις πίστευαν, υπομονή έκαναν με τις μαλακίες για να διασκεδάσουν ή να «επωφεληθούν»…

Δεν μπορούσα όμως, να φανταστώ ότι θα μπορούσε κάποιος στον δημόσιο λόγο να ανακατεύει με τόσο θράσος, ένα σωρό συνθήματα, επικλήσεις στο ήθος και στο συναίσθημα, λογικά άλματα και αναδιπλώσεις. Και στο τέλος, όταν πια οι συνομιλητές του συνειδητοποιούν τι συμβαίνει, να μην υφίσταται το παραμικρό.

Θα μου πεις, πρώτη φορά βλέπεις την πολιτική να εκχυδαΐζεται και τους πολιτικούς να λένε ψέματα; Όχι, βέβαια. Όμως, εδώ δεν πρόκειται για υποσχέσεις που δεν πραγματοποιούνται, δεν πρόκειται για πολιτική απάτη και εμπαιγμό. Εδώ, έχουμε να κάνουμε με κραυγαλέες περιπτώσεις που νομιμοποιούνται μέσα σε αναρίθμητους συμβιβασμούς τού μιντιακού και του πολιτικού συστήματος. Μιλάμε δηλαδή, για περιθωριακές συμπεριφορές «υπερβολικών» χαρακτήρων που αποκλίνουν από τη νόρμα της επικοινωνίας και σε κάθε άλλη περίπτωση δεν θα ήταν αποδεκτοί.

Ο Βαρουφάκης δίνει ρεσιτάλ αμετροέπειας, κυνισμού και προκλητικότητας. Είμαι βέβαιος ότι πλέον δεν καταλαβαίνει τι λέει. Κινείται μάλλον στα όρια της παθολογίας, στην προσπάθειά του να «παρηγορηθεί» που απέτυχαν τα σχέδιά του. Παρ' όλα αυτά όμως, κανείς εισαγγελέας δεν επεμβαίνει και υπάρχει ακόμα ένα μεγάλο μέρος του κόσμου που δεν αγανακτεί με τη συμπεριφορά του. Ο Ρωμανιάς έχει παραιτηθεί εκατό φορές από «ντροπή»… για το μνημόνιο, αλλά ακόμα μένει! Συνεχίζει όμως, να θεωρείται σοβαρό άτομο παρελαύνοντας στις τηλεοράσεις. Ο Φλαμπουράρης στέλνει την τρόικα για μπάνια σε resort, ο Κατρούγκαλος επικαλείται τη Βάρκιζα, ο Καμμένος, η Ραχήλ, η Βαλαβάνη, η Αριστερή Πλατφόρμα έτοιμη για κατάληψη στο νομισματοκοπείo. Απίστευτες καταστάσεις που θυμίζουν τον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο.

Το καθεστώς είναι πια γεγονός. Η γελοιότητα είναι διαβατήριο για την εξουσία, με την ανοχή των θεσμών και της ίδιας της κοινωνίας. Είσαι δικαστής και διαβάζεις στην Καθημερινή για το παράλληλο τραπεζικό σύστημα του Βαρουφάκη, αλλά δεν ιδρώνει το αυτί σου. Είσαι δημοσιογράφος και καλείς τον Μιχελογιαννάκη να κάνεις πλάκα. Είσαι ψηφοφόρος και θα ξαναψηφίσεις οτιδήποτε λούμπεν και φαντεζί για να ικανοποιήσεις το κόμπλεξ σου μην τυχόν και εκλεγούν ανώτεροι από σένα στην εξουσία! Αρκεί ο υποψήφιος να βγει στο μπαλκόνι με πολύχρωμα ρούχα, κραυγάζοντας την υστερία του και το πλήθος θα τον αποθεώσει.

Πώς προέκυψε όλο αυτό; Από τη σοβαροφάνεια και τη συγκεκαλυμμένη «εγκληματικότητα» των προηγούμενων. Μια κοινωνία που έφτασε στον μηδενισμό και στην απαξίωση του πολιτικού συστήματος ανέχεται πλέον τα πάντα. Αρκεί να είναι ιδιαίτερα και φαιδρά. Διασκεδαστικά και δραματοποιημένα. Στο κάτω-κάτω, μιλάμε για τεράστια στρώματα εκτός παραγωγικής οικονομίας, ανενεργά και παθητικοποιημένα που εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέαμα και όχι ως πράξη. Άλλο ο ελεύθερος επαγγελματίας που καταστράφηκε από τον Βαρουφάκη και άλλο η άνεργη πτυχιούχος που ζει από τη σύνταξη της γιαγιάς της…

«Συνηθίζει ο κόσμος, ξέρετε. Πλέον κανείς δεν εκπλήσσεται από τα στρατεύματα των ρινόκερων που διασχίζουν καλπάζοντας τους δρόμους. Οι άνθρωποι παραμερίζουν, τους αφήνουν να περάσουν και μετά συνεχίζουν τον περίπατό τους και συνεχίζουν τις δουλειές τους σα να μη συμβαίνει τίποτε.».

Θυμίζω ότι ο Ευγένιος Ιονέσκο απεχθάνεται τον ιδεολογικό κομφορμισμό και σχολιάζει στα έργα του την άνοδο του φασισμού, περιγράφοντας παράλληλα μια μουδιασμένη κοινωνία, ανίκανη να διαχειριστεί τον εαυτό της και κινδυνεύοντας να συνθλιβεί κάτω από το βάρος των επιλογών της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News