Παραμονή Χριστουγέννων στη Θεσσαλονίκη. Το κέντρο της πόλης λουσμένο από ήλιο με κατάλευκα, αστραφτερά δόντια. Και πλημμυρισμένο από ανθρώπους και αυτοκίνητα. Φωτάκια, κάλαντα, πλανόδιοι αγιοβασίληδες πανζουρλισμός. Σκουντάω, σκουντιέμαι, φυσώ και ξεφυσώ για να διασχίσω τους μεγάλους δρόμους με τα εμπορικά καταστήματα. Καλύτερα. Έτσι ξεχνιέμαι και χάνω το μέτρημα των λουκέτων. Εγώ το χάνω αλλά το Επαγγελματικό Επιμελητήριο της πόλης έρχεται με μια πρόσφατη έρευνα και το βρίσκει ακριβώς. Από τις αρχές του 2011 στους δρόμους Εγνατία, Τσιμισκή, Μητροπόλεως, Βενιζέλου, Αγίας Σοφίας από το σύνολο των 1134 ισογείων καταστημάτων έχουν κλείσει 191, δηλαδή ποσοστό 17%. Το ποσοστό αυτό μάλιστα είναι σημαντικά μεγαλύτερο στις οδούς Βενιζέλου 23%, Εγνατία 22%, Αγίας Σοφίας 22% ενώ στην Τσιμισκή είναι 10% και στη Μητροπόλεως 11%. Αλλά και στα ανοιχτά καταστήματα, ιδιοκτήτες και προσωπικό βαράνε μύγες ακόμη και την Παραμονή. Κοιτούν τον κόσμο μέσα από τη βιτρίνα, τους κοιτά και ο κόσμος αλλά το φλερτ τους σταματά πολύ πριν το φιλί.

Περπατάω βιαστικά για να φτάσω στη Στοά Μοδιάνο, στη σκεπαστή ψαραγορά και κρεαταγορά. Εκεί που κάθε παραμονή Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς στήνεται το μεγάλο γλέντι. Γλέντι κανονικό με νταούλια, κλαρίνα, τουμπερλέκια, χάλκινα και τσίκνα. Χριστούγεννα, τσικνοπέμπτη και Πάσχα, όλα σε ένα. Έτσι τις γιορτάζει η πόλη αυτές τις ημέρες ακόμη και τα τελευταία χρόνια. Αντί για ρεβεγιόν, βαλκανική φιέστα και μάλιστα μεσημεριάτικα. Για μερικές ώρες δεν έχει καμία σημασία τι μουσική σου αρέσει, αν ξέρεις να χορεύεις καρσιλαμά, τι μέρος του λόγου είσαι ρε παιδί μου. Είσαι απλώς μέρος της λαοθάλασσας μέσα στη στοά. Εκεί όπου ούτε στα δυο μέτρα δεν βλέπεις από τον καπνό. Παντού ψήνουν. Παντού γελάνε και ανταλλάσουν ευχές. Πρέπει να το ζήσεις για να το πιστέψεις. Όλοι είναι μια παρέα. Καθηγητές πανεπιστημίου, οικοδόμοι, έμποροι, ψαράδες, δημόσιοι υπάλληλοι χορεύουν μαζί. Αυτή είναι και η γνήσια και διαχρονική μαγκιά της Θεσσαλονίκης. Αυτήν τουλάχιστον την φυλάει. Φέτος σαν να μου φάνηκε πως όλοι αυτοί τσούγκριζαν με μεγαλύτερο πάθος τα πλαστικά ποτήρια με τη ρετσίνα τους, σφύριζαν πιο δυνατά όταν έπαιζε το κλαρίνο μέσα στο αυτί τους, χτυπούσαν πιο δυνατά τα χέρια τους στο ρυθμό του νταουλιού. Φέτος πιο πολύ από ποτέ όλους αυτούς τους έδενε η ίδια ανάγκη, το ίδιο ένστικτο. Να ξεφορτώσουν για λίγο, το κουρσούμι τους. Έτσι έλεγε ο Καλλιπολίτης παππούς μου ό,τιδήποτε βαρύ και ασήκωτο. Από την τουρκική λέξη kurşun που σημαίνει μόλυβδος.  Όλοι μας κουβαλούμε ένα κουρσούμι. Άλλοι μικρότερο, άλλοι μεγαλύτερο. Κάποιοι μπορούν να ξαποσταίνουν για λίγο κάποιοι άλλοι καθόλου. Άλλοι το αντέχουν, άλλους τους λιώνει.

Με ξενερώνουν οι ανασκοπήσεις. Το 2011 όμως το σκέφτομαι. Σκέφτομαι πόσες ώρες κάθισα απέναντι σε δικό μου άνθρωπο και τον άκουσα σαν να μην υπήρχε αύριο. Πόσες φορές ένιωσα και το δικό μου κουρσούμι να με λυγίζει. Τις άλλες τόσες που παρηγόρησα και παρηγορήθηκα σιωπηρά. Για μια απώλεια. Μιας ζωής, μιας δουλειάς, μιας σχέσης, μιας ελπίδας. Πόσες φορές ξεσπάσαμε σε γέλια μέχρι δακρύων κάνοντας ανέκδοτο τα προβλήματά μας. Και τι ξελάφρωμα έφερε αυτό. Δεν υπάρχουν άμπρα κατάμπρα για τους μεγάλους. Ούτε είναι καιρός για ντροπές. Αν δεν μοιραστείς, αν δεν πάρεις το ρίσκο να εκτεθείς και να ξεμπροστιάσεις το κουρσούμι σου, αν φοβηθείς να πλησιάσεις και να πλησιαστείς, χαΐρι δεν θα δεις. Πάρτο αλλιώς, κόντρα. Κάντο, όπως έλεγε ο παππούς. Από γινάτι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News