Το αδιέξοδο τυλίγει το μυαλό της κοινωνίας και τα μέλη της ξεχνιούνται κουνώντας αμήχανα τα χέρια τους. Η αναμονή φρενάρει την κίνηση. Η αδικία γίνεται νόμος.

Ο πολίτης πορεύεται σε ευθεία, με ώμους γερμένους, δρόμους σκοτεινούς. 

Μια αδικία κάπου, μια αδικία παντού.

Μια συντεταγμένη πολιτεία βυθίζεται, σαν ανάποδο τραπέζι. Τα πόδια του όρθια, ξύλινα, αυστηρά.

Οι άνθρωποι των νόμων, του ορθού και του έλλογου, έπρεπε να βγουν μπροστά, με ανάστημα και πόνο. Ο ρόλος των δικαστών, μηχανή τόνωσης, πρωτοστάτες του κινήματος ηθικής.  Χρέος απέναντι στη δημοκρατία, την ελευθερία, την ισότητα. Έννοιες που ο Αριστοτέλης συνδέει και συνυπολογίζει.

Η διαπραγμάτευση της δικαιοσύνης έχει αναφορά το άτομο. Η διαπραγμάτευση της δικαιοσύνης στην Ελλάδα σήμερα έχει αναφορά στους μηχανισμούς της.

Την ώρα που ακόμα και οι πολιτικοί αλλάζουν και επαναδιαπραγματεύονται τα αντανακλαστικά τους και την ίδια την υπόστασή τους, οι δικαστές εξακολουθούν να πορεύονται στο δρόμο που γνώριζαν, μακριά από την κοινωνία που τώρα τους χρειάζεται περισσότερο από ποτέ.

Αυτό δεν θα ήταν κακό αν η κοινωνία μέχρι τώρα ένιωθε ότι η δικαιοσύνη της παρέχει ασφάλεια. Αλλά αυτό δεν συνέβαινε ούτε πριν ούτε συμβαίνει τώρα.

Η πρόσφατη απόφαση για τον κ. Ψωμιάδη έκανε τους πολίτες να ξαναβιώσουν την ορφάνια τους από έναν ακόμα θεσμό.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News