Τι άραγε σοκάρει περισσότερο στη διαμάχη για τα πειραματικά σχολεία; Η πρόθεση να τα κατεδαφίσουν ή η μισαλλόδοξη επιχειρηματολογία; Τα σχολεία αυτά χαρακτηρίστηκαν «σχεδόν χιτλερικά», «ρατσιστικά», «προκλητικά ελιτίστικα», «αντιπαιδαγωγικά», «αντιδημοκρατικά». Ψυχραιμία. Λίγο έλειψε να ζήσουμε την καρικατούρα της «πολιτιστικής επανάστασης» του Μάο. Καθηγητές να περιφέρονται στους δρόμους του Πεκίνου με πλακάτ στο σβέρκο: «Είναι διανοούμενος-εχθρός του λαού». Υπερβολικό, αλλά τηρουμένων των αναλογιών φανταστείτε έναν καθηγητή με εξαιρετικές επιδόσεις πως πρέπει να αισθάνεται σήμερα; Συντετριμμένος, που σηκώνει το άγος της διδασκαλίας σε… κολαστήριο. 

Διαπρύσιος μάλιστα κατήγορος (από τους πολλούς) ήταν ο κ. Θέμης Κοτσιφάκης, πρόεδρος της ΟΛΜΕ (υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ) και μπαρουτοκαπνισμένος αγωνιστής για την ελληνική παιδεία. Σε μια μακροσκελή ανακοίνωση καταλήγει με τη φράση «δεν χρειαζόμαστε σχολεία αριστείας, αλλά άριστα σχολεία για όλους». Έξοχη σοφιστεία. Βέβαια, ο αξιότιμος πρόεδρος των καθηγητών με τη φράση του αυτή αναγνωρίζει με γενναιότητα την αλήθεια. Αποδέχεται την ποιότητά τους, αλλά για τη δική του δημοκρατία είναι ξεχωριστά, επομένως απόβλητα.

Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα σχολεία έχουν «στίγμα». Προπατορικό αμάρτημα. Ιδρύθηκαν με τη φιλοδοξία να δημιουργήσουν «ελίτ», αυριανούς πρωταγωνιστές και μάλιστα σε τομείς που διεκδικεί απεγνωσμένα σήμερα η χώρα μας, όπως η δεξιοτεχνία, η έρευνα, η καινοτομία, η τεχνολογία. Αυτό δεν θέλουμε…«την αριστεία μου μέσα»; Ας μην ξεχνάμε ότι και ο κορυφαίος των κορυφαίων Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης σε ένα τέτοιο σχολείο έμαθε γράμματα.

Στις θετικές, πάντως, επιστήμες ανήκει και η αριθμητική. Σύμφωνα με αυτή διαθέτουμε 13.000 δημόσια και 1.200 ιδιωτικά σχολεία, εκ των οποίων μερικά πανάκριβα και εξόχως… ελιτίστικα. «Κηλίδα» ωστόσο και εμπόδιο είναι τα περίπου 70 πειραματικά!. Κάτι δεν μου κολλάει, ούτε στην εξίσωση, ούτε στον εξισωτισμό, ούτε καν στον μέσο ορό. Σχολεία μάλιστα απολύτως δημοκρατικά. Οφείλουν να δέχονται παιδιά χωρίς διακρίσεις. ανεξαρτήτως χρώματος, πίστης, γένους, περιουσιακής κατάστασης ή γειτονιάς. Κριτήριο εισαγωγής αποτελούν τα χαρίσματα και τα ταλέντα τους. Μια μικρογραφία της εκπαίδευσης που θέλουμε. 

Εκτός αν αποτελούν… κακό προηγούμενο. Βλέπετε, στα πειραματικά η αξιολόγηση είναι κανόνας, στα δημόσια πάλι αμφιβάλω αν υπάρχει στο λεξικό πιο συκοφαντημένη λέξη.

Και γιατί, άραγε, ονειρευόμαστε αιφνιδίως το άριστο σχολείο; Ας αναζητήσουμε πρώτα το ανοικτό σχολείο, που δεν διεκδικεί παγκόσμια «αριστεία» στις καταλήψεις και τις διαδηλώσεις. Θα ήταν ένα ξεκίνημα.

Ως πολίτης (και γονιός) δεν ψάχνω το τέλειο σχολείο. Το καλό θα ήθελα, έστω το ανεκτό. Η δημόσια εκπαίδευση είναι ένα από τα λαμπρά πεδία δόξης της χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης. Αποτυχημένες πολιτικές, αποτυχημένοι σχεδιασμοί, αποτυχημένοι υπουργοί και κυβερνήσεις, αποτυχημένοι κομματικοί στρατοί και συντεχνίες. Πόσες σόλες καθηγητών έχουν λιώσει στην οδό Πανεπιστημιου με αγωνιστικό αίτημα την εισαγωγή στην ανωτάτη εκπαίδευση με κάτω από τη βάση; Πόσες σκάλες έχουμε κατεβάσει τον πήχη; 

Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς (παρεμπιπτόντως, από το Κολλέγιο Αθηνών αποφοίτησε) είναι σημαντική ακαδημαϊκή προσωπικότητα και η τοποθέτησή του στο υπουργείο δημιούργησε προσδοκίες. Ξεκίνησε ωστόσο την υπουργική του θητεία με δυο συμβολικές κινήσεις. Επιστροφή των λεγόμενων «αιωνίων φοιτητών» στα πανεπιστήμια και κατεδάφιση των καλύτερων σχολείων στη μέση εκπαίδευση. Δυο αποφάσεις, που δεν ήταν αποτέλεσμα διαλόγου, βασανιστικής προσπάθειας για έναν συνολικό σχεδιασμό στην παιδεία. Ελήφθησαν αποσπασματικά, με απόλυτη σιγουριά και χωρίς αμφιβολίες. Ε, δεν υπάρχει ασφαλέστερος δρόμος για το λάθος από ιδεοληπτικές βεβαιότητες…

Υ.Γ: Στην όλη συζήτηση για τα πειραματικά αναφέρθηκε (ειρωνικά) η ταλαιπωρημένη φράση του Ισοκράτη για τους μετέχοντες της ημετέρας παιδείας. Υπάρχει ωστόσο και μια άλλη. «Καθώς τα άτομα, έτσι και οι λαοί, συνταυτίζονται περισσότερο με τα ελαττώματά τους παρά με τις αρετές τους». Μην το προσπεράσουμε…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News