«Θυματοποιημένοι»; «Στοχοποιημένοι»; Πού έμαθαν αυτές τις λέξεις οι τραμπούκοι της Γαλακτομικής Σχολής; Είναι τόσο φανερό πως οι δικηγόροι που προσέλαβαν τους δίδαξαν να βγουν επιθετικά, να τα βάλουν με την κοινωνία που τους «θυματοποιεί»/«στοχοποιεί» και (ακολουθώντας τους κανόνες της ομερτά) να ισχυρίζονται ότι με τον Βαγγέλη ήταν φίλοι κι «έκαναν πλάκα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μας»…
Αηδιαστικά όλα αυτά. Αλήθεια είναι «θυματοποιημένοι»; Χίλιες φορές κι άλλες τόσες! Αν η κοινωνία δεν αντιδρά με τον δικό της τρόπο, χωρίς βία αλλά με αποστροφή, πώς θα πάμε παρακάτω;

Ναι, υπάρχουν εγκλήματα που δεν διώκονται. Αν ισχύει το σενάριο που λέει ότι υπό το κράτος της αφόρητης πίεσης, που του ασκούσαν συνεχώς, διαρκώς και αδιαλείπτως οι τραμπούκοι της Γαλακτομικής Σχολής, ο Βαγγέλης αυτοκτόνησε, τότε -από δώ και πέρα- αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι θα πρέπει να ζήσουν, αντιμετωπίζοντας καθημερινά την κοινωνική απαρέσκεια. Μόνο η ειλικρινής μεταμέλεια θα μπορούσε να τους σώσει. Η προσπάθειά τους, όμως, χειρισμού της κοινής γνώμης στην οποία επιδέξια ασκούνται, δείχνει ότι πόρρω απέχουν της μεταμέλειας.

Ναι, η κοινωνία πρέπει να δείξει τη δυσανεξία της σε τέτοια κρούσματα. Η συγκεκριμένη «παρέα» οδήγησε ένα παιδί σε μια απόλυτη παθητικότητα. Έφτασε να τους υπερασπίζεται! Να λέει κι αυτός πως είναι «φίλοι» του. Πρόκειται για μια άλλη μορφή του «συνδρόμου της Στοκχόλμης», όπου τα θύματα της απαγωγής φτάνουν να αγαπούν τον δυνάστη τους. Από τον βαθύ τρόμο της επιβίωσης.

Χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος, ότι με πλήρη επίγνωση τον εξευτέλιζαν, όταν με τη φωτογραφία του τον έψαχναν μόλις συνειδητοποίησαν ότι εξαφανίστηκε; Δεν είναι απολύτως φανερό, ότι τρομοκρατήθηκαν πως -έστω έμμεσα- έβαψαν τα χέρια τους με αίμα;

Και για να μην παρεξηγηθώ. Οι εικόνες της βίαιης επίθεσης που έκανε ο κόσμος χτες στη Γαλακτομική Σχολή ήταν, σχεδόν, εξίσου αποκρουστικές με τους τραμπουκισμούς που υπέστη ο Βαγγέλης. Ένα βήμα απέχαμε από το λιντσάρισμα. Είναι η ανάποδη όψη του νομίσματος του δικού τους τραμπουκισμού.

Από προχτές ζήσαμε δύο περιστατικά που δείχνουν ότι, ακόμη και τώρα, «δεν καταλάβαμε τον Βαγγέλη», όπως πολύ εύστοχα έγραψε εδώ η Ρέα Βιτάλη. Το πρώτο ήταν οι μπαλωθιές στην κηδεία του – αυτή η πανηγυρική έκρηξη της λεβεντιάς, που είναι ζυμωμένη με τη βία και που στοίχειωνε την ψυχή του Βαγγέλη. Και το δεύτερο ήταν η συγκέντρωση στη Γαλακτομική Σχολή ενός κόσμου που εκδήλωσε το πένθος του επιθετικά – ό,τι ακριβώς αποστρεφόταν ο Βαγγέλης.

Όμως, αν βλέπαμε στην οθόνη της τηλεόρασης μια ειρηνική, σιωπηλή πορεία, που θα περιστοίχιζε τη Σχολή, είμαι βέβαιη πως θα ήταν πολύ πιο πένθιμη και πιο σαφής στο μήνυμά της: πενθούμε και αγρυπνούμε. Διότι, η σιωπηλή απαρέσκεια, η διακοπή της διάχυσης του δικού τους μηνύματος, η ψυχική αποστροφή, η έμπρακτη διαφοροποίησή μας από αυτά τα enfants terribles, ναι, αυτή θα έπρεπε να είναι σήμερα η έκφραση οδύνης μας. Για τον Βαγγέλη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News