Έχουμε ένα πρόβλημα, γίναμε φτωχότεροι. Από τη μια πλευρά, στη συντριπτική πλειοψηφία τους όλοι όσοι έχουν ακόμα εργασία έχουν μειωμένα εισοδήματα και αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις και από την άλλη τα νοικοκυριά πληρώνουν ακριβότερα βασικά προϊόντα και υπηρεσίες.

Πέντε χρόνια ζούμε αυτή την κατάσταση και όπως φαίνεται δεν θα αλλάξει κάτι  σύντομα. Ακόμα και αυτοί που πιστεύουν ότι πιάσαμε πάτο και ότι σε λίγο θα έρθει η ανάπτυξη δεν υπόσχονται ότι την ημέρα που θα ανακοινώσουμε το πολυπόθητο πλεόνασμα και την πολυαναμενόμενη ανάπτυξη  θα επιστρέψουν αυτόματα οι μισθοί και οι συντάξεις στο επίπεδο του 2008. Η κρίση  γύρισε βίαια πίσω την οικονομία μας πολλά χρόνια και η επιστροφή μας στη ποιότητα ζωής της προηγούμενης δεκαετίας είναι μια χρονοβόρα και επίπονη διαδικασία.

Αυτή η γνωστή σε όλους μας κατάσταση έχει δημιουργήσει ένα κλίμα μιζέριας και απογοήτευσης στους πολίτες, που ίσως είναι και το βασικότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει  το Ελληνικό Κράτος και τα πολιτικά κόμματα. Όσο καλή και να είναι μια κυβέρνηση (που στην περίπτωσή μας δεν είναι και τόσο) δεν μπορεί να αναστρέψει μια τέτοια κατάσταση χωρίς την έμπρακτη και ενεργή υποστήριξη του Λαού. Η κακή ψυχολογία των πολιτών και η άρνησή τους να συμμετάσχουν στη λύση των προβλημάτων είναι η βασικότερη αιτία της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής και της κακής διακυβέρνησης της πολιτείας. Ο διαχρονικός  εμπαιγμός του Λαού από τους πολιτικούς και η καθημερινή αποσύνθεση του πολιτικού συστήματος προκαλεί την αποστροφή μας για τα κοινά και την αηδία μας για το πολιτικό προσωπικό της χώρας.  Παλαιότερα  θαυμάζαμε τους πολιτικούς και θεωρούσαμε τιμή και χρέος μας να συμμετέχουμε στα κοινά, σήμερα οι πολιτικοί είναι μια μισητή κάστα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βιώσαμε σαν Έθνος δυσκολίες, φυσικά δεν μπορούμε να συγκρίνουμε την οικονομική κρίση με μια δικτατορία ή έναν πόλεμο, ούτε μια εποχή με μια άλλη. Μπορούμε όμως να βρούμε  κοινά χαρακτηριστικά όλων των προσπαθειών του Έθνους για έξοδο από μια κρίση. Χωρίς να είμαι ιστορικός, με μια πρώτη σκέψη εντοπίζω δύο έντονα χαρακτηριστικά ανάμεσα σε πολλά άλλα. Πάθος για έναν στόχο (προκοπή, ευημερία, ελευθερία) και την πολιτική.

Σήμερα βιώνοντας αυτή την κατάσταση δεν παρατηρώ πάθος του Λαού για προκοπή, ευημερία και ελευθερία, περισσότερο αφουγκράζομαι μια βουβή συγκατάθεση στον βιασμό παρά μια δημιουργική επανάσταση προς τα μπροστά. Από τη μια οι πολίτες δέχονται αυτά που συμβαίνουν με αμηχανία και δεν αντιδρούν θετικά προκαλώντας την οικονομική ανάπτυξη και από την άλλη τα πολιτικά κόμματα αδυνατούν να αναδείξουν πολιτικούς που θα εμπνεύσουν τον Λαό να πειστεί και να υποστηρίξει τις πολιτικές τους. 

Η αδυναμία αυτή των κομμάτων να αναδείξουν οραματιστές πολιτικούς που θα εμπνεύσουν ίσως είναι και η βασικότερη αιτία για την παθητική στάση των πολιτών. Η ανάγκη για πίστη του Λαού σε ηγέτες ίσως είναι εντονότερη και αναγκαιότερη από ποτέ. Είναι προφανές ότι τη λύση θα την δώσει αυτός που θα πείσει τον Λαό να τον ακολουθήσει και τέτοιος δεν υπάρχει σήμερα στο Κοινοβούλιο. Αυτός που θα μας κάνει ξανά αφισοκολλητές είναι αυτός που θα μας οδηγήσει στην ευημερία. Βρείτε τον τώρα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News