Οι εποχές έχουν το δικό τους στίγμα, τα μέτρα και σταθμά τους, όπως άλλωστε η πολιτική διαχειρίζεται τους συμβολισμούς της. Ας το μετρήσουμε έτσι, λοιπόν, όλο αυτό το αλαμπουρνέζικο κυβερνάν στα πανεπιστήμια. Έχουμε ένα μπουλούκι εξαχρειωμένων να εφορμά στην πρυτανεία του ελληνικού πανεπιστήμιου. Δηλώνουν αναρχικοί. Για να μην κρυβόμαστε, μιλάμε για ημιμαθείς χουλιγκάνους. Τους ίδιους θα δεις (όταν δεν βάζουν κουκούλες) στις εξέδρες των γηπέδων να εκτοξεύουν νομίσματα ή σπασμένα καθίσματα. Ποια είναι η σχέση τους με τον αναρχισμό; Τα πιτόγυρα, που βάζουν κρυφά για να τυλώσουν την καταστροφική τους μανία. Μια απ' όλα, μπόλικο τζατζίκι, τυλιγμένα με λαδωμένες σελίδες από κάποιο βιβλίο του Προυντόν ή τα φιλοσοφικά του Κροπότκιν. Μέχρις εκεί. Μπαχαλάκηδες, ημιμαθείς, που έχουν μετατρέψει σε αντιεξουσιαστικό ιδεολόγημα τον ποινικό κώδικα.

Στον αντίποδα, υπουργός, αριστερός μάλιστα, ακαδημαϊκός επίσης, ο οποίος με τη διπλή ιδιότητά του μας κουνάει το δάχτυλο ότι τα προβλήματα επιλύονται με διάλογο. Και όλο αυτό το μπουλούκι της καταστροφής συνιστά «κοινωνικό φαινόμενο» που απαιτεί τα ζεστά συναισθήματα της ελληνικής κοινωνίας, κατανόηση και ανοχή. Στο βάθος, μάλιστα, υπάρχει και η επιτομή της πολιτικής προσδοκίας. «Θα σπάσουν, θα κάψουν, θα διαλύσουν, στο τέλος θα κουραστούν και θα φύγουν»…

Ενδιαμέσως, τα Προπύλαια. Ένα από τα πιο εμβληματικά κτίρια της Αθήνας, μνημείο πολιτισμού, σύμβολο των πρώτων προσπαθειών της Ελλάδας να ανασυγκροτηθεί σε κράτος. Αν ρωτήσεις αυτά τα τυπάκια πόσο σημαντικές είναι οι τοιχογραφίες, θα σε κοιτάξουν με το θυμωμένο βλέμμα του ταύρου σε υαλοπωλείο, ίσως να αρχίσουν να γράφουν πάνω τους μάλιστα (αν δεν το έχουν κάνει)  για την ιερή ταξική μάχη τους.

Ας μη μιλήσουμε, λοιπόν, για την ελληνική παιδεία, που έχει πλέον παραδοθεί στην παραβατικότητα. Ας μη μιλήσουμε για το «μέλλον της χώρας», την οικονομία της γνώσης, τη φιλοσοφία, τη νομοθεσία ή την ιατρική, που κοσμούν τη ζωοφόρο των Προπυλαίων. Ας μιλήσουμε απλώς για την περίφημη διαχείριση συμβόλων, για τα μέτρα και σταθμά της κάθε εποχής. Ένα στολίδι της Αθήνας, το πρώτο πανεπιστήμιο της Ελλάδας και των Βαλκανίων, μετατρέπεται σε πεδίο βολής. Ουδείς όμως από την κυβέρνηση δεν αισθάνεται έστω δέος γι' αυτό που γίνεται.  

Κάθε εποχή, λοιπόν, έχει τα μέτρα και τα σταθμά της. Μόνο που για το ελληνικό πανεπιστήμιο είμαστε πλέον πέραν του μέτρου, πέραν του καλού και του κακού, πέραν του τραγικού και του κωμικού, πέρα από τις εποχές… Πλησιάζουμε ολοταχώς το… «τέλος εποχής»! 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News