Τα δύο τελευταία χρόνια νιώθω να ζω το τέλος πολλών εποχών μαζί, πρωτίστως από ανθρώπινες απώλειες δευτερευόντως από συστήματα που καταρρέουν. Σαν να έχω μόλις μπει στη δεκαετία όπου πρέπει να κάνω τα περισσότερα που θα χαρακτηρίσουν τη ζωή μου, νιώθοντας ωστόσο τις δονήσεις από τα δεδομένα πίσω μου να γκρεμίζονται. Δυσκολεύομαι. Προσπαθώ να λέω στους άλλους πως τίποτα δεν είναι μάταιο, για να το ακούω κι εγώ. Όμως το πέλμα πριν ολοκληρώσει το βήμα είναι ήδη το μισό στο κενό.

Ακόμη και η πεποίθηση του καλού μου φίλου «Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα αναντικατάστατους», μοιάζει κι αυτή να χάνεται σαν νόημα στο μυαλό μου. Θανάσης Βέγγος, Νίκος Παπάζογλου, Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Θέμελης, Θόδωρος Αγγελόπουλος και άλλοι. Σαν να τους πήρε το σύμπαν για να μην δουν το περισσότερο κακό στη χώρα τους. «Περιπτώσεις» που θέλεις απλώς να ξέρεις πως υπάρχουν. Δεν πιστεύω πως το έργο του Αγγελόπουλου για παράδειγμα θα έκανε καλύτερη την καθημερινότητα των Ελλήνων ή ότι οι διακρίσεις που ναι μας κάνουν εθνικά υπερήφανους -όσο τις θυμόμαστε-, ταυτοχρόνως αποτελούν και την έμπνευση που λείπει για να μας βγάλει απ’ τα δύσκολα. Είναι λάθος να σκεφτόμαστε έτσι «χρηστικά» τους ανθρώπους. Όμως είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι μεγάλοι σε ηλικία κάνουν αυτό που τους άρεσε να κάνουν και νέοι. Ήθελα να ζει ο Αγγελόπουλος για να ζει και να κάνει αυτό που του αρέσει. Ήθελα να ζει ο Θέμελης για τον ίδιο λόγο. Όχι για κάτι ξεχωριστό δηλαδή. Όχι για λόγους συνέχισης ενός έργου για τη χώρα, μα για τους ίδιους. Για τους εαυτούς τους.

Το ΠΑΣΟΚ ζει την κρίση που έζησε η ΝΔ στη μετά Καραμανλή εποχή. Ή μάλλον στα μετά Καραμανλή χρόνια. Πότε πρόλαβαν 3 χρόνια να γίνουν εποχή; Άκυρο. Μοιάζει με γατί που κυνηγάει την ουρά του. Ωστόσο είναι ίσως για πρώτη φορά ίδια φάση με κάποιον που δεν έχει πια την αποδοχή των εργοδοτών του και το ζει αυτό χωρίς περιστροφές. Τα καταφέρνεις – συνεχίζεις. Δεν τα καταφέρνεις-κόβεσαι. Κάνουν λόγο πολλοί για τέλος εποχής στο ΠΑΣΟΚ. Ακόμη και άνθρωποι που ζυμώθηκαν εντός του. Τέλος εποχής είναι ο θάνατος. Αν αυτό το έχουν αποφασίσει τότε ας κάνουν την κηδεία, αν όχι ας συμπεριφερθούν όπως οι υπάλληλοι στον υγιέστερο του δημοσίου, ιδιωτικό τομέα. Ας αξιολογήσουν και ας αξιολογηθούν. Ας βουρκώσουν ενθυμούμενοι δόξες. Υγρά τα μάτια βλέπουν πιο καθαρά. Θα το γράφω ανά τακτά χρονικά για να το ξέρω και η ίδια…

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News