Σε ετούτο τον τόπο, ειδικά παλαιότερα, αλλά ακόμα και στις μέρες μας, το τραγούδι έπαιζε και παίζει σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Και, παρότι τα τελευταία χρόνια στα αυτιά και τις συνειδήσεις μας έχει κυριαρχήσει μια ατελείωτη «καψούρα» – λες και λύσαμε όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας – υπήρχαν, και πάντοτε θα υπάρχουν, τα τραγούδια εκείνα που αφυπνίζουν (ή σκαλίζουν συνειδήσεις – αν προτιμάτε). Τραγούδια επίκαιρα και ταιριαστά, τραγούδια που αποφεύγουν την εύκολη θεματολογία του έρωτα, τραγούδια που επίτηδες παραμερίζουμε ή ξεχνάμε γιατί: «ωχ, τι θες και με σκοτίζεις τώρα;» ή «θέλω να διασκεδάσω λιγουλάκι» ή «θέλω να ακούσω κάτι χαρούμενο».

Συχνά, τα τραγούδια αυτά φέρουν την ταμπέλα «κοινωνικά» ή «πολιτικά» και απαιτούν μια σχετική προσήλωση (ή ακόμα και αυταπάρνηση) κατά την ακρόασή τους. Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συνήθως, σε αναγκάζουν να σωπάσεις ή να σταματήσεις να κινείσαι. Είναι τα τραγούδια εκείνα που, συχνά, σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, σε κάνουν να θέλεις να σταματήσεις να τα ακούς, ακόμα – ακόμα σου προκαλούν κι εκνευρισμό. Είναι σημαντική αυτή η σύντομη, αλλά τόσο περιεκτική και συμπυκνωτική, μορφή λαϊκής τέχνης, γεγονός που αποδεικνύεται και από την λειτουργικότητά της σε όλες τις προαναφερθείσες εκφάνσεις. Προσωπικά, και λόγω επαγγέλματος (διαστροφής – αν προτιμάτε), εύκολα βρίσκω ένα (ή και περισσότερα) τραγούδι(α) να συνοδεύσει(ουν) κάθε γεγονός της καθημερινότητας, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο σύνθετα και σημαντικά.

Έτσι, μετά τα χθεσινά αποτελέσματα των εκλογών, μερικά τραγούδια ήρθαν και μου «χτύπησαν την πόρτα». Πρώτα – πρώτα, εκείνος ο στίχος του Μανώλη Ρασούλη, που μελοποίησε η Βάσω Αλλαγιάννη και πρωτοτραγούδησε ο Νικόλας ο Παπάζογλου το 1984: «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν…». Στη συνέχεια, και στο ίδιο κλίμα, το σπουδαίο τραγούδι των Κατσιμιχαίων από τα «Ζεστά ποτά» του 1985: «Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά…». Οπωσδήποτε κι εκείνα τα λόγια του Μιχάλη Μπουρμπούλη, που μελοποίησε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και ερμήνευσε πρώτη η Χαρούλα Αλεξίου το 1976: «…λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά». Τέλος (που σιγά μην έχει τέλος αυτή η διαδικασία), τα ανατριχιαστικά λόγια του Παύλου Παυλίδη, από το κοντινό 2013, σε μουσική δική του και του Ορέστη Μπενεκα: «Έξω στο δρόμο χαιρετάει, χιτλερικά ένας μεθυσμένος, κι αναρωτιέσαι όπως περνάει, ποιος απ’ τους δυο σας είναι ο ξένος». 

Θα μπορούσα να συνεχίσω αυτό το κείμενο παραθέτοντας τραγούδια το ένα μετά το άλλο, δίχως σταματημό. Αυτό, όμως, θα μπορούσε (και θα ήταν ωραίο) να συμβεί και στα σχόλια των αναγνωστών του παρόντος. Γιατί «τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια, ό,τι ψέμα στη ζωή μου και να πω» (σ.σ. στίχοι της Μαριανίνας Κριεζή που μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός και πρωτοτραγούδησε η Ελένη Δήμου το 1988). 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News