Τρεις ειδήσεις από το πρωί έφτιαξαν το σημερινό δελτίο λαμογιάς. Η πρώτη ήταν το πλαστό πτυχίο επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Η δεύτερη, η σύλληψη του πρώην υπαλλήλου-ελεγκτή του Δήμου Δάφνης και Υμηττού, που κρυβόταν στο Άγιο Όρος εδώ και μία δεκαετία (εννιά εκατομμύρια το παλικάρι, τρις ισόβια είχε φάει…). Και τελευταία, ο υπάλληλος της Τράπεζας της Ελλάδος, που εκβίαζε εταιρείες μαζί με τη μαμά του (!!!), τον μπαμπά του, δύο υπαλλήλους του ΣΔΟΕ και έναν του Υπουργείου Οικονομικών…

Απ' ό,τι καταλαβαίνουμε, όλοι τους είναι δημόσιοι υπάλληλοι και μάλιστα υψηλόβαθμοι. Αλλά και να μην ήταν, πάλι τα κλεμμένα θα ήταν δημόσιο χρήμα. Πραγματικά, ψάχνω να βρω μια μεγάλη κατάχρηση, μια κομπίνα, ένα έξυπνο «ριφιφί», που δεν έχει να κάνει με δημόσιο χρήμα. Μα, δεν είναι φυσικό να συμβαίνει; Πάντα πιο εύκολα κλέβεις το ταμείο που μένει αφύλακτο. Κι όταν μάλιστα, γίνεται συνήθεια, πολλαπλασιάζονται οι υποψήφιοι κλέφτες. Και για μεγαλύτερη επιτυχία, συνασπίζονται, συνεργάζονται και οργανώνουν μεγάλες ή μικρές συμμορίες. Συνήθως μικρές, για να είναι πιο ευέλικτες.

Έχει, λοιπόν, νόημα να ξεκινήσουμε το ψάξιμο για τις συμμορίες; Σε κάθε τετράγωνο, σε κάθε Δήμο, σε κάθε χωριό θα βρούμε δυο τρεις. Πιστεύω πως ο βαθμός της αθέατης εγκληματικότητας είναι τέτοιος που δύσκολα θα επιβίωνε η χώρα, σε περίπτωση που η δικαστική εξουσία αναλάμβανε δράση. Ίσως και γι' αυτό να μην το κάνει.

Αν όμως το πάρουμε ανάποδα, αν ψάξουμε να βρούμε αυτούς που ξεχνούν ανοιχτό το ταμείο, θα είναι σίγουρα πιο εύκολο να το σταματήσουμε. Αλλά δεν το κάνουμε. Ένας το αφήνει ανοιχτό, εκατό μπαίνουν. Πιάνουμε τους δέκα, μένουν οι υπόλοιποι κι αυτός που το ξέχασε. Και σαν να μην έφτανε αυτό, καμιά φορά γίνεται και υπουργός…

Έτσι πορεύεται αυτός ο τόπος διακόσια  χρόνια τώρα, με κάποιες λίγες εξαιρέσεις. Έτσι συνεχίζει και τώρα, με την ανοχή των «συμμάχων» και δανειστών.

Ωστόσο, υπάρχει και κάτι άλλο που απενοχοποιεί τη συνείδηση του συμμορίτη. Είναι το DNA του πλιατσικολόγου (απ' τον Αγγελάκα το άκουσα κι έχει δίκιο). Είναι η κληρονομιά από γενιά σε γενιά, μιας «πολιτισμικής» ιδιαιτερότητας που κάνει τον Έλληνα να ατενίζει με δέος και βουλιμία τους δημόσιους κουμπαράδες. Ίσως γιατί ποτέ δεν ανέχθηκε το συγκεντρωτικό κατασκεύασμα που του διέλυσε τις κοινότητες. Γιατί δεν πείστηκε ότι είναι Έλληνας με δικό του έθνος και δικιά του ταυτότητα. Ίσως γιατί ο μοναδικός λόγος που έκανε κράτος ήταν για να μπορεί ανενόχλητος να οργανώνει συμμορίες…

Κι οι συμμορίες έχουν συνήθως την «ιδεολογία» τους. Οι μεγάλες, κυρίως. Μπορεί να είναι ποδοσφαιρικές ομάδες, εκκλησίες, ΜΚΟ, κόμματα και ολόκληρες χώρες. Σε μας συμβαίνουν όλα μαζί. Για τα μεγάλα κόλπα που έχουν και διάρκεια (μίζες εξοπλισμών…), το σύνθημα (φιλοπατρία, εθνικός κίνδυνος) είναι απαραίτητο. Για τους άλλους, τους «ψιλικατζήδες», όχι και τόσο. Αρκεί η επίκληση στη συνάφεια των καιρών…

Τι θα συμβεί από δω και πέρα; Τίποτα νομίζω. Αφού πέρασαν δύο αιώνες και η «πολιτισμική» μας ιδιαιτερότητα είναι ανεκτή από ντόπιους και ξένους, έτσι θα πορευόμαστε στο διηνεκές. Εκτός κι αν κάποτε διαλύσουμε τη μεγαλύτερη «συμμορία» που έφτιαξαν οι «οπλαρχηγοί» μας το 1831, δολοφονώντας τον Καποδίστρια, το ίδιο το ελληνικό κράτος…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News