Σέρνομαι μέχρι το κρεβάτι, βαριά και ασήκωτη. Προηγήθηκε μια μέρα με τόσες πολλές ειδήσεις που δεν κατόρθωσα να τις αφομοιώσω όλες. Στριφογύρισα. Αδύνατο να βρω ησυχία. Η εικόνα των ξύλου των κουκουλοφόρων με τους Παμίτες και μετά με τα ΜΑΤ, η εικόνα του αιμόφυρτου Καντάφι να σέρνεται από αυτοκίνητο αντικαθεστωτικών αλλά κυρίως η σκέψη του νεκρού 53χρονου οικοδόμου με παγώνει. Εικόνες φρίκης. Κύκλοι φρίκης που ανοιγοκλείνουν.

Το πολυνομοσχέδιο πέρασε. Ψηφίστηκε το άρθρο 37, το «άρθρο- ταφόπετρα» των εργασιακών σχέσεων όπως το αποκαλούμε όλοι στις συζητήσεις με συναδέλφους και φίλους. Εκεί όπου δεν χωρά η «ομερτά» αλλά η αλήθεια που δεν είναι άλλη από την ανησυχία που μοιραζόμαστε όλοι μας. Και οι ψυχραιμότεροι εξ ημών που μόνο «τζάμπα μάγκες» δεν είναι. «Εμείς καιγόμαστε κι αυτοί έστησαν σκυλοκαβγά πάλι» μουρμούρισε η ψιλικατζού κοιτώντας περιφρονητικά την ασπρόμαυρη οθόνη της μικροσκοπικής τηλεόρασης όσο άκουγε χθες τις ομιλίες Τσίπρα και Βενιζέλου στη Βουλή. «Εμείς παιδί μου τα φάγαμε τα ψωμιά μας, εσείς να δούμε τι θα απογίνετε που θα δουλεύετε για τρεις και εξήντα και θα σας απολύουν όποτε τους καπνίσει» πετάγεται ο ηλικιωμένος σύζυγός της. Αυτές οι χιλιοειπωμένες κουβέντες τους, περιγράφουν με τον δικό τους απλό κι όχι απλοϊκό τρόπο τον φόβο όλων μας. «Μην την μαραίνεις την κοπέλα, νέα παιδιά είναι θα τα καταφέρουν. Ό,τι έρχεται, έρχεται για όλα τους τουλάχιστον. Μοιρασμένο θα είναι», παρεμβαίνει η σύζυγος για να αλαφρύνει το κλίμα. Μάταια. Περπατώ σκυφτή τα είκοσι μέτρα μέχρι το σπίτι κάνοντας δυο φορές σλάλομ για να αποφύγω τα σκουπίδια που ξεχειλίζουν από τους κάδους. Η μπόχα τους σκεπάζει τα νεράντζια και τα γιασεμιά που μοσχοβολούν στη γειτονιά μου. Τι αθλιότητα!

Ήδη σμπαραλιασμένη, χώνομαι στον καναπέ και συνεχίζω να κάνω ζάπινγκ στα δελτία ειδήσεων και στο κανάλι της Βουλής που παίζει ζωντανά την ψηφοφορία. Εξετάζω τα χειρότερα σενάρια, σκέφτομαι εναλλακτικές λύσεις, λογαριάζω τις συνέπειες, προετοιμάζομαι. Στη θεωρία. Στην πράξη θα είναι αλλιώς. Χειρότερα, φοβάμαι. Στο δωμάτιο η θερμοκρασία πέφτει. Αρχίζω να κρυώνω. Έτσι θα είναι μάλλον, σκέφτομαι, η πρώτη φορά που νιώθεις γραφικός αν τολμήσεις να αισιοδοξήσεις. Η πρώτη φορά που νιώθεις αδύναμος να αντιδράσεις. Η πρώτη φορά που έστω και στιγμιαία σκέφτεσαι να παραιτηθείς. Έτσι θα νιώθεις. Σαν να μπαίνεις από μόνος σου στο κελί 37.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News