Κάθε φορά το ίδιο συμβαίνει.

Κατάρες, οργή, θυμοί, υποσχέσεις, βωμολοχίες όταν κάποιος αδικείται και πληρώνει με την ζωή του.

Μετά από μια εβδομάδα όλα μπαίνουν στο χρονοντούλαπο.

Αυτοί που (εξακολουθούν) να πονούν είναι οι δικοί του άνθρωποι. Οι άλλοι ξεχνούν. Ξεχνούμε.

Να σου θυμίσω τον Φύσσα; Τον 15χρονο Τηλέμαχο Τσιμιρίκα που κάηκε ζωντανός προκειμένου να σώσει τα δυο μικρότερα αδέλφια του από τη φωτιά που άρπαξε το σπίτι του στην Καβάλα; Την έφηβη Μυρτώ που κακοποιήθηκε από τον βιαστή; Μήπως τα αμέτρητα τροχαία θύματα; Αυτά τα θύματα δεν γεννήθηκαν μόνα τους, η ίδια η κοινωνία άνοιξε τον δρόμο τους, που τώρα συμπονά και τον Βαγγέλη. Τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της Ελλάδας μας στοιχειώνουν μέχρι να ξεθυμάνει ο υπερβολικός συναισθηματισμός μας. Ο παθητικός συναισθηματισμός μας δηλαδή, γιατί εκτός από την κριτική σχεδόν από όλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από τους επαγγελματίες δημοσιογράφους, λύσεις δεν προτείνονται, ειρηνικές διεκδικήσεις δεν υπάρχουν, αποτέλεσμα δεν υπάρχει. Θέλω να πω πως αναλωνόμαστε πολύ στην κριτική και δεν παράγουμε έργο. Μιλάμε πολύ και πράττουμε λίγο. Για να είμαι σαφέστερη, δεν πράττουμε. Στην πραγματικότητα με τούτες τις κινήσεις μειώνεται η χρησιμότητά μας.

Οι υπερβολές τύπου ποστάρω την φωτογραφία του άγνωστού μου μέχρι χθες κακοποιημένου 20χρόνου Βαγγέλη ταιριάζουν στον έλληνα γιατί η υπερβολή είναι στη φύση του. Αλλά όπου υπάρχει υπερβολή, εκεί υποκρύπτεται και βαθύ έλλειμμα.  Όχι μόνο κοινωνικό, αλλά και ψυχικό και συναισθηματικό και πνευματικό. Εννοώ πως οι υπερβολικές αντιδράσεις σηματοδοτούν την έλλειψη ορίων και η έλλειψη ορίων σηματοδοτεί την έλλειψη στρατηγικής. Γιατί η στρατηγική απαιτεί ψυχραιμία, σύνεση, ένστικτο, διορατικότητα, γνώση, σεβασμό, προνοητικότητα. Βλέπεις εσύ κάποιο από τα παραπάνω να υπάρχει; Μόνο υπερβολή. Και έντονο μη παραγωγικό συναίσθημα. Τίποτα περισσότερο. Τίποτα ουσιαστικότερο.

Αυτή την στιγμή που με διαβάζεις υπάρχουν στην επικράτεια άλλες 1000 τουλάχιστον περιπτώσεις εκφοβισμού – αγαπάω την γλώσσα μου την ελληνική. Ευτυχώς όλες δεν θα έχουν – υποθέτω- την σκληρότητα που βίωσε ο Βαγγέλης, ούτε και την κατάληξη, αλλά επειδή κάθε εκφοβισμός αντιβαίνει στην ανθρωπιά και έχει απρόβλεπτες συνέπειες, μήπως από τον εκρηκτικό και υπερβολικό συναισθηματισμό μας, να  περνούσαμε στον ενεργητικό και τον αποτελεσματικό; Η εξυγίανση του κάθε βιασμού είναι το ζητούμενο, σε όποια μορφή, σε όποια ηλικία, με όποια αφορμή. Λύτες του «σταυρόλεξου» είναι οι καταρτισμένοι επιστήμονες στα σχολεία, τα μαθήματα συμβουλευτικής στους γονείς, η ενεργοποίηση των δημοτικών και περιφερειακών αρχών που θα παρέχουν ασφάλεια. Και μιλήστε. Μιλήστε. Ακούστε. Ξεκλειδώστε τους ανθρώπους. Να μιλάμε και ακούμε. Ποιος θέλει να ζει απομονωμένος; Κανείς! 

Ο φάκελος του Βαγγέλη δεν κλείνει, αλλά δεν λύνει και το πρόβλημα. Κι άλλοι Βαγγέληδες υποφέρουν. Η τιμωρία των εγκληματιών είναι έμμεση λύση. Στην πραγματικότητα, η λύση βρίσκεται στην στοχοθεσία και στην προνοητικότητα από την Πολιτεία. Σε κινήσεις στρατηγικού σχεδιασμού. Με αποφάσεις κοινοβουλευτικού χαρακτήρα και αυστηρή εφαρμογή τους.
Ειδάλλως, με το δάχτυλο στα χείλη…. σσσσσσσσσσστ… σιωπή. Μέχρι το επόμενο θύμα, το επόμενο ξέσπασμα της συναισθηματικής  μας οργής.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News