Όποιος έχει σκύλο ξέρει ότι η πρωινή βόλτα γίνεται σχεδόν μηχανικά, ενώ ακόμα μισοκοιμάσαι. Βγάζεις τον σκύλο βόλτα, ενίοτε σε βγάζει αυτός, του μουρμουράς να μην σε τραβολογάει, μαζεύεις ό,τι πρέπει να μαζευτεί και προσπαθείς παράλληλα να ξυπνήσεις. Αυτή η διαδικασία επαναλαμβάνεται καθημερινά και σιγά-σιγά μαθαίνεις όχι μόνο τη δική σου ρουτίνα αλλά ολόκληρης της γειτονιάς σου.

Μέρος της δικής μου ρουτίνας είναι να παρακολουθώ το τελετουργικό με το καφάσι: Απέναντι από ένα καφέ, από αυτά στα οποία συχνάζει η μισή Βουλή και όπου αν στήσεις αυτί γράφεις μια ωραιότατη παραπολιτική στήλη και βγάζεις το ψωμάκι σου στην εφημερίδα, υπάρχει μια αυτεπαγγέλτως ρεζερβέ θέση στάθμευσης, καπαρωμένη με ένα πλαστικό καφάσι. Κάποια στιγμή έρχεται η ιδιοκτήτρια του καφέ με το αυτοκίνητό της και ένας από τους σερβιτόρους σπεύδει να τη βοηθήσει, κλωτσώντας (πάντα!) το καφάσι πιο πέρα για να παρκάρει εκείνη το αυτοκίνητό της. Ενίοτε η πολυπόθητη αυτή θέση (ξέρεις τι είναι να έχεις ρεζερβέ πάρκινγκ στο Κολωνάκι;) παραχωρείται μεγαλοψύχως και σε καλούς πελάτες του καφέ.

Αντίστοιχες καφασωμένες θέσεις στάθμευσης έχω δει και στο Χαλάνδρι, και στου Ζωγράφου, και στον Πειραιά, δεν είναι ευρεσιτεχνία του Κολωνακίου ή του συγκεκριμένου καφέ. Οι πολύ κυριλέ αγοράζουν και κώνους, από αυτούς με τους ανακλαστήρες, οι οποίοι είναι και πολύ ψαρωτικοί γιατί προσδίδουν μια επίφαση νομιμότητας στο καπάρωμα της θέσης. Έχω δει και πιο αυτοσχέδιες παραλλαγές, με γλάστρες, σκαμπό, ή και συνδυασμούς όπως σκαμπό και καφάσι ενωμένα με μια σανίδα και από πάνω μια γλάστρα (καθότι είμαστε και καλαίσθητο και φιλανθές έθνος εκτός από νομοταγές).

Προφανώς υπάρχουν ατέλειες στο σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης όπου υπάρχει, προφανώς υπάρχει πλημμελής έλεγχος, προφανώς υπάρχει ανεπάρκεια σε χώρους στάθμευσης σε πολλές γειτονιές. Αποτελούν όμως τα παραπάνω λόγο ή επαρκή δικαιολογία για να βγεις με το καφάσι και να διεκδικήσεις κάτι που δεν σου ανήκει, ή που σου ανήκει εξίσου με άλλους χιλιάδες δημότες;

Με καφάσι ή κώνο, η ουσία είναι μία και δεν εξαντλείται προφανώς στις θέσεις στάθμευσης: Μάθαμε, και το χειρότερο, συνηθίσαμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς έλεγχο, χωρίς συνέπειες, από το μικρό ως το μεγάλο. Παράλληλα δημιουργήσαμε και έναν άγραφο νόμο βάσει του οποίου σεβόμαστε ο ένας τις κατεργαριές του άλλου. Για την ακρίβεια, το καφάσι το σεβόμαστε περισσότερο από ένα απαγορευτικό σήμα στάθμευσης επίσημο, του κράτους. Γιατί; Για δύο λόγους κατά τη γνώμη μου. Πρώτον, η απειλή του να βγει ο τύπος που έβαλε το καφάσι και να σου ξεκινήσει τα «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε» ενώ σου κοπανάει το καπό με τη γροθιά του είναι πιο αξιόπιστη από το να φας κλήση (και εντέλει να την πληρώσεις κιόλας). Δεύτερον, με το κράτος η σχέση μας είναι πιο ανταγωνιστική, πιο «μία σου και μία μου» και θεωρούμε ότι μονίμως μας χρωστάει, επομένως το λιγότερο που μπορεί να μας κάνει είναι να μας αφήσει να έχουμε μια θέση στάθμευσης κοντά στο σπίτι ή τη δουλειά μας. Το πρόβλημα είναι ότι αν όλοι μας κάναμε το ίδιο δεν θα έβγαινε άκρη καθότι εξ ορισμού οι θέσεις είναι λιγότερες από τα αυτοκίνητα. Επομένως, το σύστημα ευνοεί τους θρασείς, που θεωρούν ότι χρειάζονται ή δικαιούνται αυτό το πάρκινγκ λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους, και απαιτούν από εμάς να δείξουμε σεβασμό στο καφάσι τους. Και όσο εμείς τον δείχνουμε, τόσο θα μειώνεται ο δικός μας αυτοσεβασμός και τόσο θα υπονομεύεται το αίσθημα δικαίου και νομιμότητας που έχουμε. Και κάπως έτσι, από τα μικρά και τετριμμένα μαθαίνουμε πώς να συμπεριφερόμαστε και στα μεγάλα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News