Το τουίτ του έλληνα βουλευτή Ν. Νικολόπουλου για τον πούστη πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου δεν είναι απλώς μια χοντρή μαλακία από έναν «απομονωμένο» ή «ψεκασμένο» πολιτικό, όπως τον αποκάλεσε ο υφυπουργός Εξωτερικών. Έχει σαφή στόχο: να προκαλέσει και να εκμεταλλευτεί έναν σεξουαλικό πανικό.
Σεξουαλικός πανικός είναι να τρομοκρατείς μια μάζα ανθρώπων με φοβερές και τρομερές απειλές σεξουαλικού περιεχομένου, με στόχο να χειραγωγήσεις το συναίσθημά του, ώστε να συναινέσει στα μέτρα που προτείνεις για την υποτιθέμενη αποτροπή των εν λόγω απειλών. Ο όρος σεξουαλικός πανικός δημιουργήθηκε από την ανθρωπολόγο Κάρολ Βανς το 1984, κατ’ αναλογία με τον «ηθικό πανικό» που είχε επινοήσει ο Βρετανός κοινωνιολόγος Στάνλυ Κόεν, δηλαδή τις μαζικές υστερικές αντιδράσεις που κατά καιρούς καταλαμβάνουν διάφορες κοινωνίες.
Όταν κάποιος πανικοβάλλεται, δηλαδή φοβάται, παύει να σκέφτεται λογικά και αποζητά άμεση ανακούφιση του φόβου του. Τι βολικό να υπάρχει πρόχειρος ένας σωτήρας, που συμπάσχει και κατανοεί για τους «δικαιολογημένους» φόβους του απλού λαού και αναλαμβάνει δράση!
Οι φιλελεύθεροι και οι Αριστεροί συνήθως υποβιβάζουν τη σημασία των σεξουαλικών πανικών ως επιπόλαια και παράλογη υστερία, ενώ οι Δεξιοί και οι φασίστες τούς παρουσιάζουν ως δικαιολογημένη συλλογική ηθική αγανάκτηση. Είναι εύκολο να δούμε ποιος βγαίνει νικητής σ’ αυτή την αντιπαράθεση.
Το συλλογικό συναίσθημα που διεγείρεται χάρη στον σεξουαλικό ή/και ηθικό πανικό διαδραματίζει καίριο πολιτικό ρόλο, καθώς ασκεί πίεση στους πολιτικούς, τα ΜΜΕ και τους άλλους φορείς να πάρουν θέση απέναντι στην κοινωνική αντιπαράθεση, ενίοτε νομοθετώντας με υπερβολική βιασύνη, πάντα υπέρ της συντήρησης. Έτσι, ο σεξουαλικός πανικός νομιμοποιεί την κρατική εξουσία προς αποφυγή υποτιθέμενων απειλών (ομοφυλοφιλία, έκλυση ηθών, πορνεία, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα κτλ).
Ένα πρόσφατο παράδειγμα είναι ο Λοβέρδος, που υποδαύλισε έναν τέτοιο σεξουαλικό πανικό, διασύροντας τις υποτιθέμενες οροθετικές ιερόδουλες, προκειμένου να αναδειχθεί ο ίδιος σωτήρας εναντίον της φριχτής απειλής του AIDS, μπροστά στην οποία οι «νοικοκυραίοι» ήταν απροστάτευτοι.
Με την ανακοίνωσή του ο Νικολόπουλος αποπειράθηκε να εξισώσει ύπουλα και κακοηθώς την ομοφυλοφιλία με την παιδοφιλία και την κτηνοβασία, επικαλούμενος δύο σεξουαλικούς μπαμπούλες που σπέρνουν αποστροφή και φρίκη σχεδόν σε όλους, «νοικοκυραίους» και μη. Ταυτόχρονα, εμφανίζει τον εαυτό του ως θαρραλέο και περήφανο μαχητή αυτών των αισχών και ανακηρύσσεται προστάτης των αντίθετών τους (του «τρίπτυχου του Έθνους», όπως λέει σε επιστολή του στον Έλληνα πρωθυπουργό).
Ο Νικολόπουλος σπέρνει απλόχερα σεξουαλικό πανικό, λέγοντας –εντελώς ανυπόστατα– ότι στο νομοσχέδιο για τον ομόφυλο γάμο «οι αναφορές τύπου Μητέρα, Πατέρας, Αγόρι, Κορίτσι, κ.λπ. θα χαρακτηρίζονται ρατσιστικές και θα τιμωρούνται αυστηρά από το Νόμο». Ακόμα να φοβηθείτε;
Ο Λοβέρδος και ο Νικολόπουλος δεν είναι καθόλου πρωτότυποι. Ήδη από τη δεκαετία του 1960, οι ηγέτες της χριστιανικής Δεξιάς στις ΗΠΑ αναγνώρισαν ότι η σεξουαλικότητα προσφέρεται εύκολα ως εργαλείο εκμετάλλευσης, ώστε να χειραγωγούν τους πολίτες, να προσπορίζονται οπαδούς και φυσικά να εμπεδώνουν την πολιτική τους δύναμη. Σεξ να είναι και ό,τι να ’ναι: εκτρώσεις, ομοφυλοφιλία, κτηνοβασία, παιδοφιλία, σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα, ελάχιστη ηλικία σεξουαλικής συναίνεσης, πορνεία, αντισύλληψη… Όλα τα ζητήματα που αφορούν τη σεξουαλικότητα του ανθρώπου έρχονται κουτί σε όσους τρομολάγνους χρειάζονται ηθικό έρεισμα για να κάνουν καριέρα πατώντας στις φοβίες του λαού. Ο Νικολόπουλος δεν είναι ένας ακόμα «ψεκασμένος», ο οποίος μας παρέχει άφθονο –αλλά πικρό– γέλιο. Υπάρχουν πολλοί Νικολόπουλοι ανάμεσά μας. Είναι μεγάλος πειρασμός να τους περιφρονούμε ως γραφικούς, «μη δίνοντάς τους αξία», όπως λένε κάποιοι. Κατά τη γνώμη μου, όμως, πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά. Γιατί ο κίνδυνος που παρουσιάζουν είναι σοβαρός.
Βιβλιογραφία
Janice M. Irvine, Transient Feelings, Sex Panics and the Politics of Emotions, A Journal of Lesbian and Gay Studies, Volume 14, Number 1, 2008, pp. 1-40.
Ακολουθήστε το Protagon στο Google News