Άρχισε η δίκη για το ναυάγιο του Sea Diamond που έγινε το 2007 στην Σαντορίνη. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου διαβάζω στους τηλεοπτικούς τίτλους πως οι υπεύθυνοι κατηγορούνται για «ενσυνείδητη αμέλεια». Ενσυνείδητη αμέλεια; Τι είναι πάλι αυτό; Υπάρχει στο λεξιλόγιο της ποινικής δικαιοσύνης ο όρος-κατηγορητήριο «ενσυνείδητη αμέλεια»; Μα, δεν αναιρεί το ένα το άλλο; Ενσυνείδητος σημαίνει εν πλήρη συνειδήσει, ακόμα και ως ιδέα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, σημαίνει τη νοητική δυνατότητα, να γνωρίζω και να κατανοώ τον κόσμο μαζί και τον εαυτό μου γνωρίζοντας τον αντίκτυπο των πράξεών μου στο εκατό τοις εκατό, αν έχω σώας τας φρένας, και αμέλεια σημαίνει εν πλήρη απροσεξία, από χαζομάρα, από κούραση, από απερισκεψεία. Καταδικάζεται η αμέλεια; Δηλαδή: αναγκάζομαι να παίξω με τις λέξεις, διότι όταν οι απορίες μου κολλάνε στο λειψό μυαλό μου, προσπαθώ μέσω της ετυμολογίας να δω την ορθή διάσταση των πραγμάτων. Θέλω να πω, πως αναλύω τις λέξεις για να μην την ‘‘πατήσω’’. Και όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα, όμως, να παντρέψω τους όρους «ενσυνείδητη» και «αμέλεια».

Το να έχει το ναυτικό πλήρωμα λαθεμένη χαρτογράφηση του βυθού και αντί για 25 μέτρα βάθος που λέει ο χάρτης, να έχει το πλοίο στην πραγματικότητα τα 5 μέτρα για να πορευτεί είναι -αν και δεν είμαι ούτε νομικός, ούτε και ναυτικός- ευθύς εξαρχής καταδικαστέο. Το ποιος δημιουργεί, εγκρίνει και παραδίδει επισήμως τους χάρτες είναι ζήτημα, υποθέτω, του Ναυτικού και των αρμόδιων ανθρώπων που στελεχώνουν, ελέγχουν και υποστηρίζουν θέσεις καθοριστικές. Δεν έχω γνώση και αρμοδιότητα για να πω πως φταίει ο ένας ή ο άλλος.  Αν  ο πλοίαρχος δεν ενημέρωσε τον νορβηγικό νηογνώμονα που είχε την ευθύνη να παρακολουθεί το πλοίο, αν δεν είχαν κλείσει οι πόρτες ασφαλείας κατά τον απόπλου, πράγμα που επιχείρησαν να κάνουν μετά τη σύγκρουση με αποτυχία, το γεγονός ότι δεν διέθετε το πλοίο κατάλληλα και επαρκή στοιχεία πυροπροστασίας καλωδίων κι ένα σωρό άλλα που έγιναν γνωστά, είναι θέματα που θα αναφερθούν -φαντάζομαι- κατά την εκδίκαση της υπόθεσης. Το θέμα μου είναι το κατηγορητήριο που αφορά στο πλήρωμα του πλοίου και μιλά για «ενσυνείδητη αμέλεια». Πόσο εύκολα μπορεί να αποφασίσει ο δικαστής, όταν το κατηγορητήριο μιλά για «ενσυνείδητη αμέλεια»; Το ένα παραπέμπει σε ενδεχόμενο δόλο, να πάρει η ευχή, ψυχές μεταφέρει ένα πλοίο, όχι υποδήματα, και το άλλο παραπέμπει σε πλημμέλημα. Πόσο κοντά είναι, τελικά, αυτές οι λέξεις και δη οι έννοιες;

Το θέμα, ίσως, να έχει ξεχαστεί, όπως εύκολα ξεχνάμε, δυστυχώς ή ευτυχώς, ανάλογα με την περίπτωση, αλλά δεν πρέπει να συμβαίνει έτσι. Υπόθεση του 2007 να εκδικάζεται το 2013, θυμίζει φαιδρή κοινωνία. Όμως, αν σκεφτούμε ότι ήμασταν στην θέση εκείνων που έπρεπε να προσπαθήσουν για την επιβίωσή τους (1.500 στον αριθμό), ίσως να στεκόμασταν με περισσότερο σεβασμό στην απώλεια ζωής των δύο Γάλλων τουριστών. Τι θέλω να πω: πως μέχρι κάτι να μας χτυπήσει την πόρτα, δεν χαλαλίζουμε χρόνο για να συμμεριστούμε τον πόνο των άλλων. Και επιπλέον: σε μια χώρα που η Δικαιοσύνη παίζει με τις λέξεις, η απονομή του δικαίου είναι δυσκολότερη υπόθεση, ακόμα και από τον ναυαγό που δεν ξέρει κολύμπι.

Μ’ αρέσουν οι ξεκάθαρες δουλειές. Κυρίως, όταν εμπλέκονται ανθρώπινες ψυχούλες. Στην περίπτωση του ναυαγίου της Σαντορίνης, το να παρακολουθείς την αργή βύθιση του πλοίου και να έχεις φάτσα-κάρτα την έκφραση «ενσυνείδητη αμέλεια» κάτι λέει. Αμελήσαμε και βουλιάξαμε ένα πλοίο. Ίσως η αποζημίωσή του να αξίζει περισσότερο από τη συντήρησή του. Ίσως, το αιφνιδιαστικό της υπόθεσης να δικαιολογεί την όποια αντιμετώπιση. Αλλά το γεγονός ότι οι δυο ψυχές έχουν γίνει βορρά του θαλάσσιου ζωικού βασιλείου, επιβάλλει να μπουν όροι, για την απονομή Δικαιοσύνης, πιο διευκρινιστικοί, πιο άμεσοι σε χρόνο και πιο συνεπείς προς την πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα είναι πως πάω για διακοπές και θέλω να επιστρέψω για να τις διηγηθώ. Και θέλω να επιστρέψω με εκείνους που ξεκίνησα, όχι με την ανάμνησή τους. Η υπόθεση του Sea Daimond, με ό,τι ασαφές κουβαλά, δεν έχει να κάνει μόνο με τις συνθήκες που συνετέλεσαν για να προκληθεί, αλλά και στον μετέπειτα χαρακτηρισμό του ναυαγίου. Συνεπώς, δεν έχουμε να κάνουμε με ένα δικαστήριο που θα γίνει, αλλά κάτω από ποιούς όρους θα γίνει. Της αμέλειας, του ενδεχόμενου δόλου ή της «ενσυνείδητης αμέλειας»;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά -προσωπικά- μπερδεύτηκα.  

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News