Σε είδα με το νεογέννητο μωρό σου. Είχες στρώσει ένα χαλάκι στο πεζοδρόμιο και το 'χες αποθέσει πάνω του. Ο ουρανός σκοτείνιαζε, ήταν έτοιμος να βρέξει. Το άλλαζες και του τραγουδούσες ένα τραγουδάκι σε μια άγνωστη γλώσσα. Χαμογελούσες. Αν έκλεινε τα μάτια κανείς θα νόμιζε πως ήσουν μια κανονική μαμά που νανούριζε το κανονικό μωρό της σε ένα κανονικό πάρκο.

Δυο κορίτσια, ίσα με είκοσι χρόνων, περνούσαν και κοντοστάθηκαν. Η πιο κοντή σκούντηξε την άλλη.

-Παναγίτσα μου, ούτε δύο μηνών μωρό και κατάντησε να κοιμάται στο τσιμέντο. Γιατί χαίρεται αυτή, τρελάθηκε;
– Κουλό ε; είπε η φίλη της. Σκάσε θα μας ακούσει.

Φύγανε γρήγορα και μπήκαν στο μπεργκεράδικο δίπλα.

Μπορεί να 'χει κούνια το πεζοδρόμιο το μωρό της, αλλά τουλάχιστον είναι ζωντανό. Υπάρχει καλύτερος λόγος για να χαίρεται μια μάνα ρε κορίτσια;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News