Κανονικά, δεν θάπρεπε να ενδιαφέρεται κανείς για το ποιος είναι και ποιος δεν είναι διευθυντής (ή όπως τον λένε) στην Ασφάλεια Αττικής. Ακόμη λιγότερο για το αν προήχθη σε υποστράτηγο ή όχι (οπότε αποστρατεύθηκε) ένας ταξίαρχος της Αστυνομίας. Ο χώρος των σωμάτων ασφαλείας -όπως και της άμυνας, άλλωστε- καλό και ομαλό είναι να λειτουργεί ως «μαύρο κουτί»: όχι, προς Θεού, υπό κάποιαν λογική αυτονομίας/αυτοδιοίκησης (τέτοια πράγματα το πολυ να ισχύουν προκειμένου περί Δικαιοσύνης μέχρις ενός σημείου), αλλά υπό την λογική ότι σε τέτοιους χώρους πρέπει να ελπίζει κανείς ότι «τα πράγματα λειτουργούν σωστά».

Φτάνει να λειτουργούν!

Πάρτε, όμως, την περίπτωση ενός αξιωματικού στον οποίο, πριν πάνω από 15 χρόνια, ανατίθεται να στήσει τον μηχανισμό των Εσωτερικών Υποθέσεων στην Ελληνική Αστυνομία: το φέρνει αυτό εις πέρας, τοποθετείται εκεί, στην τόσο ευαίσθητη αυτή υπηρεσία (όχι επικεφαλής, η βαθμολογική ιεραρχία δεν το επιτρέπει…) για να τη βοηθήσει να ωριμάσει. Τα πάει καλά – η ίδια η υπηρεσία διαχρονικά ωριμάζει τόσο ώστε πλέον να της ανατίθεται ό,τι το δύσκολο από ένα πολύ ευρύτερο πεδίο θεμάτων- οπότε, εξαντλώντας την 5ετία που διαρκούν αυτές οι τοποθετήσεις, βρίσκεται εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας – υπό διαφορετική κυβέρνηση, για ό,τι σημαίνουν αυτά!

Εκεί βρίσκεται την τρομερή νύχτα της δολοφονίας, απο αστυνομικό, του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου: είναι μεταξύ εκείνων που εισηγούνται/πιέζουν να δοθεί, και να δοθεί άμεσα, η βαρύτατη αλήθεια στη δημοσιότητα (και, δευτερευόντως λόγω βαθμού, τάσσεται υπέρ της πρακτικής τής όσο το δυνατόν ήπιας στάσης τις νύχτες της έκρηξης).

Στη συνέχεια, ο ίδιος βρίσκεται επικεφαλής των Εσωτερικών Υποθέσεων επί χρόνια – τότε είναι που η υπηρεσία αυτή ωριμάζει και γίνεται πολυεργαλείο. Δεν θα πούμε πολλά γι' αυτή την περίοδο, αν και απο άκριες που φθάνουν κατά καιρούς στη δημοσιότητα προκύπτει ότι «στις Εσωτερικές Υποθέσεις βγαίνει δουλειά». Πάλι, όμως, βρίσκεται εκεί όταν ανεβαίνει -στην επιφάνεια- και ευτυχώς που ανεβαινει, η φρικτή και αδιανόητη υπόθεση του κρατουμένου που, έχοντας σκοτώσει έναν φύλακα, κυριολεκτικά λιανίζεται κατά την μεταγωγή του και στο τέλος ξεψυχάει στα χέρια δεσμοφυλάκων. Σ' αυτό το ναρκοπέδιο ο άνθρωπος που παρακολουθούμε τα βήματά του, παίρνει την εντολή να μην συγκαλυφθεί η φρίκη -από Ιτέα μέχρι Νιγρίτα, με «απέναντι» αστυνομία, καθεστώς φυλακών, Εισαγγελία-, και… όντως τα πράγματα βγαίνουν στο φως. (Α, ναι, η Δικαιοσύνη δικαιώνει τα ευρήματα της διαδικασίες που ακολουθήθηκε).

Επόμενος σταθμός: η Ασφάλεια Αττικής. Εδώ, το πράγμα δεν πήγε πολύ μακριά, γιατί; Διότι στο γραφείο του «προσγειώνεται», τώρα πρόσφατα, η μελοδραματική εκείνη υπόθεση των παρακολουθήσεων και κόντρα παρακολουθήσεων του έπους Χαϊκάλη/Καμμένου. Αληθινό ναρκοπέδιο, εδώ. Προεκλογικές στιγμές, πολιτικός σάλος. Χειρίζεται η υπηρεσία την υπόθεση με τον πλέον «αστυνομικό», δηλαδή… μη πολιτικό τρόπο. Καταλήγει με τον αρκετά απαξιωτικό για το κατασκοπικό σενάριο τρόπο, που όλοι είδαμε. (Α, ναι, η Δικαιοσύνη δικαιώνει και εδώ την προσέγγιση: στο αρχείο!).

Τι τον κάνει, λοιπόν, η υπηρεσιακή και η (καταταλαιπωρημένη από την κρατική υπόθεση των μεταναστών, το έγγραφο Νίτσα κ.λπ.) πολιτική ηγεσία έναν τέτοιο αξιωματικό; Τον αποστρατεύει! Αν θέλετε να αναζητήσετε δάκτυλο «πολιτικής δυσαρέσκειας», δική σας υπόθεση. Αν πάλι βλέπετε διεκδίκηση ευρύτερης πειθάρχησης, ομοίως.

Πάντως, το «να λειτουργούν τα πράγματα σωστά» δεν μας φαίνεται να επαληθεύεται. (Για να μην κρυβόμαστε:περιγράψαμε τη διαδρομή του Παναγιώτη Στάθη).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News