Ας πούμε ότι ήσασταν ένας από αυτούς τους «κολλημένους», που φανατικά κυνηγούσαν να παίξουν σε κάποιο τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Συνειδητά χρησιμοποιώ αόριστο χρόνο, γιατί οι εποχές που τα κανάλια υπόσχονταν να μας κάνουν «εκατομμυριούχους» έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα αν γινόταν ένα αντίστοιχο τηλεκουίζ ο νικητής πιθανότατα να κέρδιζε στην καλύτερη περίπτωση μια ρύθμιση πληρωμών των χρεών του προς την εφορία. Αλλά ας κάνουμε μια βουτιά στο παρελθόν και ας θυμηθούμε τις χρυσές εκείνες εποχές, που ο Ελληνας σπιτονοικοκύρης, αγωνιούσε και αυτός μαζί με τους παίκτες στο στούντιο, τους φώναζε μάταια από τον καναπέ του την σωστή απάντηση, που αυτοί ήταν ανήμποροι να ακούσουν και στις καλύτερες μέρες, σε κάτι τέτοιες περιόδους που πλησίαζαν οι «γιορτές», μοιραζόταν στη φαντασία του τα χιλιάδες ευρώ μαζί με τους τυχερούς νικητές.

Εχετε φτάσει λοιπόν σε μια κρίσιμη φάση και σας πέφτει η ερώτηση: «πόσοι είναι οι Ελληνες ευρωβουλευτές και πόσους από αυτούς ξέρετε;». Σας ρωτώ πριν αρχίσετε τα σκονάκια, πριν ξεκινήσετε τα γκουγκλαρίσματα και με το χέρι στην καρδιά. Πιστεύετε ότι θα το πιάνατε το «μαξιλαράκι» ή θα πήγαινε χαμένος ο ιδρώτας και το δάκρυ όλων των προηγούμενων σωστών απαντήσεων σας; Nομίζω ότι ούτε οι μισοί θα γνώριζαν, ότι αυτή τη στιγμή η Ελλάδα διαθέτει 22 ευρωβουλευτές και από του χρόνου θα πέσει στους 21. Τώρα για το πόσα ονόματα από τα 22 θα μπορούσε να θυμηθεί ένας αγχωμένος τηλεπαίκτης δεν θα πόνταρα σε πάνω από τέσσερα-πέντε. Και θα ήταν μάλλον τα ονόματα εκείνων, που είχαν πρότερη πολιτική δράση και δεν έγιναν γνωστοί μόνο από την Ευρωβουλή. Θα μου πείτε ότι κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς και για τους 300. Αλλά τον αριθμό «300» θα τον ήξερε, όπως και όλους τους συνειρμούς που αυτός φέρνει στο μυαλό ακούγοντάς τον.

Δε φταίνε βέβαια αποκλειστικά οι «22» για αυτή την κατάσταση, αν και η «ανωνυμία» τους φάνηκε να τους βολεύει, σε κάποια χρονική περίοδο, που πολλοί Ελληνες βουλευτές είχαν να αντιμετωπίσουν σχεδόν καθημερινά στις εκλογικές τους περιφέρειες την «μόδα» των βρισιών, προπηλακισμών, ίσως και κανενός γιαουρτώματος από τον αγανακτισμένο κυρίαρχο λαό.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλοί πέρασαν και δεν ακούμπησαν σε Βρυξέλλες και Στρασβούργο. Έχοντας την εύνοια του «αρχηγού» στις αρχές του 2009 (ο οποίος παρεμπιπτόντως δεν είναι πλέον ο ίδιος στα περισσότερα κόμματα) ορισμένοι βρέθηκαν στην… Ευρώπη κυριολεκτικά ουρανοκατέβατοι και μερικοί μάλιστα συνέχισαν να νοιώθουν και να συμπεριφέρονται για μια ολόκληρη πενταετία ως «εξωγήινοι». Το χειρότερο είναι βέβαια ότι αυτή τους η τακτική, τους αποξένωσε ακόμα περισσότερο από τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, όπως εύκολα μπορείς κανείς να συμπεράνει μετά από μια βόλτα στα καφενεία του Ευρωκοινοβουλίου, τα οποία έχουμε χρέος να το ομολογήσουμε δεν έχουν τις ίδιες τιμές «ευκαιρίας» του καφενείου της ελληνικής Βουλής.

Τώρα πέντε χρόνια μετά και με την Ευρώπη να έχει μπει -υποτίθεται- για τα καλά στη ζωή μας μάλλον ελάχιστα έχουν αλλάξει.

Η Ελλάδα που τόσο πολλά «διδάχτηκε» από την κρίση και τόσα πολλά περιμένει από την Ευρώπη συνεχίζει να θυμίζει την χώρα του 2009. Πολιτικοί ηγέτες που προκαταβολικά χαρακτηρίζουν τις ευρωεκλογές «δημοψήφισμα» για να ξεμπερδέψουν προκαταβολικά με το ενδεχόμενο ήττας, υποψήφιοι που παρασκηνιακά μάχονται να κατακτήσουν την εύνοια του ηγέτη, υπηρεσίες που μάταια προσπαθούν να κερδίσουν το ενδιαφέρον του πολίτη, δημοσιογράφοι που φλυαρούν βαθυστόχαστα σε αναλύσεις για πράγματα, τα οποία θεμελιωδώς αγνοούν. Γιατί δεν μας είπαν ας πούμε τι απέγινε με την περίφημη «τιμωρία» των δύο εκ των τριών της Τρόικα, που κλήθηκαν να λογοδοτήσουν και την οποία τόσο πομπωδώς διαφήμιζαν. Είναι πλέον τρέντυ στα τηλεπαράθυρα να πετάς και δύο ατάκες του στυλ «Η Κομισιόν φοβάται αυτό…», «Η Μέρκελ σκέφτεται εκείνο…», λες και ξημεροβραδιαζόσουνα προηγουμένως στα δημοσιογραφικά πηγαδάκια του Βερολίνου και των Βρυξελλών ταυτοχρόνως. Ο διακτινισμός ήταν πάντα δημοσιογραφικό προνόμιο. Οπως πάντα έτσι ήταν η Ελλάδα. Στους τυφλούς ο μονόφθαλμος δεν ξεχωρίζει απλώς, αλλά μοιάζει και μάγκας, για εκείνους, που θεωρούν ότι τους κλείνει πονηρά το μάτι.

Κάποιοι από αυτούς που πουλάνε «ευρωγνώσεις» 8 με 10 κάθε βράδυ, το βλέπουν και σαν προσωπική επένδυση, αφού πιθανότατα ονειρεύονται και μια θεσούλα στο ευρωψηφοδέλτιο τώρα, που τα «καλά αφεντικά» λιγόστεψαν και οι «επιταγούλες» αποσύρθηκαν. Σου λέει «μια χαλαρή και σίγουρη πενταετία είναι αυτή».

Κι αυτό είναι ίσως το πιο τραγικό της υπόθεσης. Δηλαδή δεν είναι μόνο ότι στο Ευρωκοινοβούλιο περνάει η συντριπτική πλειοψηφία της νομοθεσίας, που μετά γίνεται «εθνική» από ανθρώπους, που συχνά σηκώνουν το χέρι χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν. Αλλά και ότι αυτούς τους ανθρώπους θα πρέπει να τους ψηφίσουμε και να τους υποστούμε μέχρι το 2019. Σκεφτείτε το. Μιλάμε για δύο Μουντιάλ και μια Ολυμπιάδα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News