Πέφτουμε δυστυχώς από τον έναν λήθαργο στον άλλον. Ζούσαμε την ευφορία του κάγκουρα που νομίζει πως με τις κλανιές χτίζει κάστρα, και τώρα έχουμε πέσει στην μιζέρια του φτωχομπινέ που πριν μπει στην δουλειά σκέφτεται τη σύνταξη.
Δεν ξέρω τι μπορεί να μας ταρακουνήσει για να ξυπνήσουμε. Ακόμα και οι κινητοποιήσεις μας ξεθωριασμένες φαίνονται. Περιμένουμε με τρόμο πότε θα ξεψυχήσει το ετοιμοθάνατο σώμα… ασάλευτοι.

Βομβαρδισμένοι από κατευθυνόμενες ειδήσεις, σχόλια και αναλύσεις ειδημόνων
αναλωνόμαστε στο να προσπαθούμε κι εμείς να γίνουμε ειδήμονες τις παγκόσμιας κρίσης, όπως είχαμε γίνει χρηματιστές το 2000. Όπως τότε παπαγαλίζαμε για "blue chips" τώρα μιλάμε για "spreads". Ο θεός κι η ψυχή μας.

Και οι πιτσιρικάδες μεγαλώνουν πλάι σε χαμένους μεσήλικες, χωρίς όραμα,
χωρίς στόχο, χωρίς καν αντιπαλότητα ή αμφισβήτηση. Γιατί για να σε αμφισβητήσουν θα πρέπει να δηλώσεις αρχικά θέση. Δυστυχώς δεν έχουμε καμία θέση όχι μόνο ως κοινωνία αλλά και ως άτομα. Kι έτσι η παγωμάρα θα περάσει και στην επόμενη γενιά και πάει λέγοντας.

Είναι βαθιά η κρίση… Έχουμε χάσει τη μπάλα και μάλλον και το γήπεδο.
Είμαστε χαμένοι από χέρι; Τι λέτε;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News