Δεν μπορώ να έχω άποψη για πιο παλιά. Οι ιστορίες των γονιών και των παππούδων μας ή τα όσα έχω διαβάσει δεν είναι ικανά να με πείσουν πως υπήρξαν και χειρότερα. Έπειτα τις τελευταίες μέρες νιώθω πως τα χειρότερα είναι μπροστά. Και όταν είσαι στο σημείο που υπό κανονικές συνθήκες πρέπει να κάνεις τα περισσότερα που αφορούν την ύπαρξή σου στον κόσμο, όλο αυτό διογκώνεται άσχημα. Δεν είναι πια η «επιταγή» που θα αφήσεις στα παιδιά σου αν έχεις –έχουμε φύγει μακριά απ’ αυτό- αλλά το πώς θα τα ζήσεις.

Ποτέ δεν ήταν χειρότερα. Η χειρότερη εποχή για να αρρωστήσει κανείς στην Ελλάδα. Το αυτονόητο, τα φάρμακα δηλαδή, δεν… Καλύτερα κάτι γρήγορο σκέφτομαι, κάτι ακαριαίο. Όχι να δοκιμάζεται η αξιοπρέπεια και οι αντοχές. Η ζωή δεν έχει καμιά αξία. Το επιβεβαιώνει και η εγκληματικότητα. Φοβισμένοι και ύστερα νεκροί απ’ όπου κι αν το πιάσεις.

Πριν από μήνες –όταν ακόμη αναζητούσαμε πρωθυπουργό για την οικουμενική- σκεφτόμουν πως ακόμα κι αν η χώρα σωθεί οικονομικά, θα έχει κοινωνικά καταρρεύσει. Είμαστε μπροστά και στα δύο, μ’ ένα τρόπο. Και είναι κι άλλα. Ακόμη και φήμες για μπλακ άουτ –που βεβαίως με ανακοίνωσή της η ΔΕΗ διαψεύδει- υπάρχουν. Και έστω ότι η ανακοίνωση είναι "οκ", με ενοχλεί και μόνο που γίνεται συζήτηση για το ενδεχόμενο να… Πληρώνω και θέλω να έχω ρεύμα. Τόσο απλό. Ο μεγαλύτερος οφειλέτης της ωστόσο είναι το ελληνικό δημόσιο, με λογαριασμούς απλήρωτους δέκα και πλέον έτη πίσω. Ενώ το χαράτσι για τα ακίνητα είναι ακόμη στα ταμεία της ΔΕΗ!

Είναι πολλά τα μέτωπα αλλά δεν υπάρχει ελπίδα αν δεν αλλάξουμε νοοτροπία. Μια φίλη πριν από μέρες μου είπε πως «οι άνθρωποι δεν αλλάζουν εκτός αν υποκρίνονταν». Απαισιοδοξώ για το αν θα αλλάξουμε καθώς είναι σαφές ότι οι άνθρωποι δεν υποκρίνονταν, απλώς ζούσαν κατά πώς ήξεραν. Ο τρόπος της ζωής τους ήταν. Η αλήθεια τους καθοριζόταν από λέξεις και φράσεις όπως: «να τρυπώσω», «να βολευτώ και να βολέψω», «ρουσφέτι», «εξυπηρέτηση» αλλά κι εκείνο το μαγικό: «Έχει ο Θεός!». Η πιο αναβλητική, αβάσιμη, αχρείαστη φράση που μαζί με τις παραπάνω λέξεις θα ήθελα να μην είναι γνωστές στο λεξιλόγιο του παιδιού του πρώτου ορόφου που γεννήθηκε μόλις χθες. 

Ένας άλλος καλός μου φίλος επιμένει πως η κρίση είναι ευρωπαϊκή. Στηρίζει τους ισχυρισμούς του μάλιστα στην αλήθεια ότι συμβαίνει και στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Κύπρο, στην Ιρλανδία. Ναι. Τι είναι αυτό όμως; Η δικαιολογία που μας έλειπε για να μείνουμε ως έχουμε; Είναι χάλια η πραγματικότητα ότι αυτοί που δεν δείχνουν να έχουν καμία διάθεση αλλαγής, εξυγίανσης του συστήματος είναι αυτοί που δεν έχουν κυβερνήσει ούτε ώρα… Πότε πρόλαβαν να γίνουν σαν τους άλλους και χειρότεροι; Στις πρόβες μπροστά στον καθρέφτη;

Σε ποιον να ελπίσεις; Θα διαβαστεί κάπως, αλλά θέλω καιρό να πω, πως πια με ανησυχούν λιγότερο τα «τζάκια» από τους ουρανοκατέβατους επαναστάτες που είναι συνάμα και αδαείς και αμόρφωτοι και λυσσασμένοι για εξουσία ή τους συνδικαλιστές ή τους ανθρώπους των ανθρώπων που εμπλέκονται σε σκάνδαλα, ωστόσο γίνονται δεκτοί σε κόμματα που διεκδικούν να κυβερνήσουν τον τόπο. Και αν η χώρα δεν ήταν σε τόσο οριακή στιγμή, θα ήταν μια λύση να κυβερνήσουν σε αυτές τις συνθήκες έστω για δύο μήνες. Να απομυθοποιηθούν και να ξεμπερδεύουμε μια για πάντα απ’ αυτούς. Σε τι αλήθεια ελπίζουν; Από την ώρα που η χώρα μπήκε στο ΔΝΤ, δεν είμαστε μόνοι μας για να εξακολουθούμε να είμαστε αυτό που πάντα ήμασταν… Μας βλέπουν!

Το μπαλόνι του οποίου ο αέρας ήταν αυτοί –το σαθρό σύστημα δηλαδή- ξεφουσκώνει καθώς πια μας επιβάλουν αυτά που θα έπρεπε μόνοι μας να επιβάλουμε στους εαυτούς μας. Να είμαστε παραγωγικοί, να κατανοούμε την αξιοκρατία. Ξεφουσκώνει αργά και σταθερά. Καμία σχέση με το μπαμ του ξαφνικού θανάτου. Αργά και οδυνηρά. Ύστερα θα φαγωθούν και μεταξύ τους. Δεν θέλω να το δω. Είναι σαν να το βλέπω ήδη και δεν μου χρειάζεται. Αυτό που θα’ θελα είναι να έβρισκα στο πρόσωπο, στα έργα και τις ημέρες κάποιου τη λύση. Για τα φάρμακα, για την εγκληματικότητα, για το φως… όχι απαραίτητα εκείνο της ΔΕΗ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News