Ο Αντάνας Μόκους Σίβικας, δήμαρχος της Μπογκοτά, κατάφερε πριν από τέσσερα χρόνια να λύσει – στηριζόμενος στο χιούμορ – πολλά από τα προβλήματα της πόλης του. Π.χ., αντί να κόβει πρόστιμα στους παραβάτες οδηγούς, προσέλαβε μίμους που, όταν έβλεπαν μια παράβαση, έκαναν κυριολεκτικά ρόμπα τον οδηγό. Σταματώντας τους παρανομούντες οδηγούς και με διάφορα χιουμοριστικά «κόλπα», γκριμάτσες, χειρονομίες, μικρές ταμπελίτσες που έγραφαν «τώρα, γιατί το έκανες αυτό, μεγάλε;», κατάφερε σιγά σιγά να τους κάνει προσεκτικότερους. Το ίδιο ανατρεπτικός υπήρξε ο Μόκους Σίβικας και σε άλλες εκδηλώσεις που του χτυπούσαν περίεργα στο μάτι. Στόχος του φιλόσοφου και φιλοσοφημένου Μόκους ήταν ο πολίτης να αλλάξει νοοτροπία, και όπως απέδειξε εμπράκτως, «το κόσμιο κράξιμο είναι πολύ πιο αποτελεσματικό από το όποιο πρόστιμο» .

Στην περίπτωση των τροχαίων δυστυχημάτων στην Ελλάδα συνηθίζεται να δημιουργούνται προσκυνηταράκια, στην Μπογκοτά ο Σίβικας τοποθέτησε φωτιζόμενα αστέρια. Κάτι, δηλαδή, απείρως πιο καλαίσθητο και λιγότερο μακάβριο. Στη  θέση του θα τοποθετούσα το αποτέλεσμα του οχήματος. Ούτε προσκυνηταράκια, ούτε αστεράκια. Το στραπατσαρισμένο όχημα θα άφηνα για αρκετό καιρό στον τόπο του δυστυχήματος και στη συνέχεια θα το τοποθετούσα σε σημείο κομβικό, πολυσύχναστο και φωταγωγημένο. Όποιο κι αν είναι αυτό. Όσο άγριο και αν είναι. Εκεί γαι υπενθύμιση. Για την Ελλάδα μιλάμε πάντα, την Ελλάδα ή μάλλον τον Έλληνα που καταλαβαίνει, κυρίως, από πρόστιμα και από σκληρά θεάματα. Έτσι παραδειγματιζόμαστε: από την φάτσα κάρτα ωμότητα. Αφού δεν είμαστε άξιοι να εντάξουμε στα σχολεία την ασφαλή οδηγική συμπεριφορά, την σοβαρότητα και συνέπειά μας ως οδηγοί και ως πεζοί, αφού παραμένουμε ανεκπαίδευτοι μαθήσεως σε μια χώρα που έχει την θλιβερή πρωτιά σε τροχαία δυστυχήματα, ας δείξουμε ρεαλιστικά και με κυνισμό, σχεδόν, την μάζα του οχήματος, όπως αυτή διαμορφώθηκε. Κομψώς μακάβριο το προσκυνηταράκι, άκομψα μακάβριο το δεύτερο, αλλά αποτελεσματικό. Δυστυχώς, ο Έλληνας έχει αποτελεσματικότητα, όταν του υπενθυμίζεις με τον χείριστο τρόπο, το παρελθόν και τον φοβίσεις για το μέλλον.

Η ψυχούλα του 19χρόνου Δημήτρη έγινε ένα χαμογελαστό αστέρι. Αν τον γνώριζα, θα τον συγκρατούσα στην μνήμη μου. «Ήταν ένα χαμόγελο», μου είπαν τα παιδιά μου, που τον ήξεραν. Κάτι συμβαίνει και οι χαμογελαστοί δεν αντέχουν την γη. Ή, εμείς, είμαστε ανίκανοι να τους κρατήσουμε κοντά μας. Από την μια οι μελέτες των δρόμων που έγιναν στο ποδάρι, χωρίς ποτέ κανείς να λογοδοτεί για ποιο λόγο οι κλίσεις των στροφών είναι ακριβώς, όπως δεν προβλέπονται, από την άλλη το φαιδρό εκπαιδευτικό σύτημα που εμμένει στην αποστήθιση, δίχως να καλλιεργεί τον αυτοσεβασμό και την υπευθυνότητα μέσω δράσεων και δραστηριοτήτων που δημιουργεί ώριμους πολίτες και τέλος η σχεδόν υποκριτική πενθολογία μας, κάθε που συμβαίνουν τέτοια γεγονότα, την στιγμή που τίποτα δεν διορθώνεται, τίποτα δεν αλλάζει.

Τι νόημα έχουν αλήθεια οι ευχές; Πριν από τρεις μέρες ο Δημήτρης ευχόταν και περίμενε τα καλύτερα. Οι ευχές έχουν την διάθεση, όχι την πραγματικότητα, όχι την απόφαση για την αλλαγή. Και η ζωή κρίνεται στο δευτερόλεπτο. 

Θέλω να ευχηθώ να είναι το τελευταίο. Αλλά επαναλαμβάνω: δεν πιστεύω στις ευχές. Πιστεύω στην στρατηγική. Στην χώρα μου, στην χώρα μας, η στρατηγική χρησιμοποιήθηκε μέχρι τώρα για να πολλαπλασιάζεται η ελπίδα, που είναι χρήσιμη για ‘καύσιμο’ και εξαιρετική για βαπτιστικό όνομα. Όχι για αποφάσεις με στοχευμένα αποτελέσματα.

Υγ: για την οικογένεια…δεν έχω λόγια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News