Ο νέος σωφρονιστικός νόμος, μια στενόμυαλη Ποντικοπαγίδα; Οι νεαροί αντιεξουσιαστές, πρόθυμοι να ανεβούν στον Σταυρό; Ο εθνικοσοσιαλισμός, μια τεράστια Ποντικοπαγίδα; Οι νεαροί φασίστες κάποιοι που πρόθυμα οι δημοκράτες θα τους ανέβαζαν στον Σταυρό; Εφιάλτες χωρίς προσδοκία Ανάστασης!

Διαβάζοντας για τους νέους νόμους περί τρομοκρατίας και συνθηκών φυλάκισης, αισθάνθηκα ασφυξία. Ο νους μου πήγε στον Άμλετ και στους νεαρούς φυλακισμένους αντιεξουσιαστές. Σίγουρα ο Άμλετ και αυτοί ασφυκτιούσαν σκεπτόμενοι πως «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Επινόησαν μια «Ποντικοπαγίδα» για να δείξουν την κατάλυση των θεσμών. Για τον Άμλετ, είναι ένα «δραματικό θεατρικό» έργο που, από τις αντιδράσεις αυτών που κατέχουν την εξουσία κατά την ώρα της παράστασης, θα αποδειχθεί η ενοχή τους. Για τους νεαρούς τρομοκράτες είναι, δυστυχώς, ένα έργο «επαναστατικής δράσης» μες στη ζωή, που θα δείξει, καταλύοντας τους θεσμούς, την ήδη υπάρχουσα κατάλυσή τους. Και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για ένα (έξυπνο ή τρελό;) σχέδιο που θεμελιώνεται στο δικαίωμα της αυτοδικίας μέσα από τη βία. Στην απόληξή του υπάρχουν μόνο νεκροί και κατάλυση των θεσμών γιατί κάποιος επωφελείται της ομφαλοσκόπησης των αρχών της «Δανίας» και καταλαμβάνει στρατιωτικά ολόκληρη τη χώρα.

Ο νέος νόμος στήνει μια άλλη «Ποντικοπαγίδα», ελπίζοντας πως έτσι θα αποτρέψει τους επίδοξους ένοπλους αντιεξουσιαστές και θα συνθλίψει τους «πιασμένους στη φάκα». Δεν αποκλείεται. Δεν είναι όμως και καθόλου σίγουρο. Μήπως ως κοινωνία διολισθαίνουμε προς την κατάλυση του σωφρονιστικού σκέλους της φυλάκισης (αν και διεθνώς έχει δειχθεί ότι μόνο τα ψυχοπαιδαγωγικά προγράμματα μπορεί να έχουν κάποια αποτελεσματικότητα), δημιουργώντας ακόμη μια Ποντικοπαγίδα που θα εκτρέψει, από όσα επιζήσουν, ακόμη πιο δυνατά και βίαια «ποντίκια»; Μήπως δημιουργούμε μια νέα σειρά «Σωτήρων», μια και οι νεαροί φυλακισμένοι, φορτωμένοι με ποινές πολλαπλάσιες της ζωής τους, θα επιχειρήσουν, πάντα με την αποδεικτική ικανότητα της Ποντικοπαγίδας μες στο μυαλό τους, να ζήσουν το μαρτύριο του Σταυρού μέσα στη φυλακή για να «αναστηθούν» στα μυαλά όσων πιστέψουν σε αυτούς;

Ιστορίες «λίγων» που δεν σημαίνουν τίποτε το ουσιαστικό ως προς την πορεία των «πολλών». Ιστορίες όμως που φαντασιωσικά δημιουργούν γενικευμένο κλίμα τρόμου, αναρχίας και βίας που τροφοδοτεί την ήδη υπάρχουσα ανασφάλεια των απαξιωμένων από την κρίση ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, καθιστώντας τες επιρρεπείς στη σαγήνη ακραία συντηρητικών και εθνικοσοσιαλιστικών ιδεών.

Οι εθνικοσοσιαλιστές (χωρίς να υιοθετώ τη θεωρία των δύο άκρων που συγκλίνουν, γιατί τα άκρα έχουν διαφορετικές αιτίες γένεσης), έχουν πολλά σημεία με τους επαναστάτες της ένοπλης δράσης: οργανώνουν ομάδες και δρουν με βάση την αυτοδικία, τη βία, την κατάλυση των θεσμών, τον φόνο. Το ελληνικό κράτος δείχνει να αφυπνίστηκε και να προσπαθεί να εξαρθρώσει αυτούς τους παράνομους μηχανισμούς. Δεν θα ασχοληθώ με αυτό, αν και νομίζω αν όλα δεν γίνουν με βάση τον νόμο και την απαραίτητη διαφάνεια τότε μπορεί να χρησιμοποιηθούν από τους εθνικοσοσιαλιστές ως η «Ποντικοπαγίδα» με την οποία θα προσπαθήσουν να αποδείξουν το δικαίωμά τους να καταργήσουν το «σάπιο κρατίδιο της Δανίας».

Αυτό που με απασχολεί είναι η πολιτική Ποντικοπαγίδα των θέσεών τους, που οι άλλες πολιτικές δυνάμεις δεν μπαίνουν στον κόπο να τις αντικρούσουν. Όμως με επιχειρήματα (έξυπνα ή τρελά; Ξαναβρίσκουμε τον Άμλετ και τους ένοπλους αντιεξουσιαστές!) σαγηνεύουν σήμερα μεγάλες μάζες και ιδιαίτερα πολλούς (ίσως, τους περισσότερους από όλες τις πολιτικές οργανώσεις) νέους. Είναι όλοι αυτοί οι νέοι, όπως εύκολα τους αποκαλούν οι «δημοκράτες», φασίστες; Μήπως με αυτή την αλόγιστη στάση τους στιγματίζουμε «ως ποντίκια που ροκανίζουν τη Δημοκρατία» και παγιώνουμε μια τάση που, νομίζω, ότι για τους περισσότερους από αυτούς, αν και υπερβολική, είναι περιστασιακή και αντιδραστική ως προς τα υπάρχοντα ελλείμματα των πολιτικών θεσμών; Δεν είναι η μεγαλύτερη Ποντικοπαγίδα στην οποία τους ωθούμε αποκλείοντάς τους και επιθυμώντας να τους οδηγήσουμε στον Σταυρό; (Δες το σύνθημα «Θάνατος στους φασίστες» αντί του «Θάνατος στον φασισμό»). Δεν τους ενισχύουμε το αίσθημα του ανήκειν και της αγέλης, αντιμετωπίζοντάς τους ως τον «ειδεχθή λαό», έννοια που αντιδραστικά θα ενισχύσει την ιδέα του «εκλεκτού λαού», που τους καλλιεργούν οι αρχηγοί τους;

Φοβάμαι πως αν η Ποντικοπαγίδα των αντιεξουσιαστών κάνει πολύ κρότο, η Ποντικοπαγίδα των εθνικοσοσιαλιστών αθόρυβα απλώνεται πολύ. Η Πολιτεία πρέπει να προχωρήσει όχι σε μέτρα αποκλεισμού, αλλά στην όλο και μεγαλύτερη ενεργητική συμμετοχή των εφήβων και των νέων σε προγράμματα συλλογικής κοινοτικής δράσης, πρώτο σκαλί της πολιτικής συνειδητοποίησης.

Ίσως έτσι αναστείλουμε την εγκατάσταση των Ποντικοπαγίδων, ανακόψουμε την πορεία όλων μας προς τον Σταυρό και αρχίσουμε να προσδοκούμε μια κάποια Ανάσταση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News