Το μαγαζί έκλεισε για δύο μέρες με απόφαση του ΣΔΟΕ. Δεν έκοβε αποδείξεις. Να ανοίξουμε μια σαμπάνια για να το γιορτάσουμε. Μπορείς, όμως, να κλείσεις θερινά μπουζούκια το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου; Όχι, δεν μπορείς. Αν μη τι άλλο οι εντολοδόχοι της τρόικας δεν θα καταπατήσουν τα πάντα. Άλλωστε αυτόν το μήνα περιμένει να δουλέψει ο τουρισμός. Το μαγαζι άνοιξε ξανά. Έγιναν δύο συλλήψεις. Σιγά το πρόβλημα. Ούτε σε δύο τραπέζια δεν αντιστοιχούν τα έξοδα. Και όμως, ξημερώματα Σαββάτου όλα ήταν αλλιώς…

Είναι σα να το είδα από κοντά. Παρασκευή βράδυ, 2 Αυγούστου, στη Χαλκιδική, σε ωραιότατο νυχτερινό κέντρο, οι πάντες στο τσακίρ κέφι. Να πάνε κάτω τα φαρμάκια και να πεθάνουν οι οχτροί μας!

Ο Κιάμος -μια χαρά παιδί, δεν λέω- να τα δίνει όλα και τα γαρύφαλλα να μαζεύονται σε μικρά λοφάκια, στην άκρη της πίστας.

“Πιάσε ένα δωδεκάρι, αδερφέ…”

Το ουίσκι να ρέει και το ξηροκάρπι να ακολουθεί, για να ανάβει τη δίψα. Ποιά απόδειξη και ποιά ταμειακή; Εδώ κάνουμε κουμάντο εμείς!

Στην πρώτη παρατήρηση του ελεγκτή του ΣΔΟΕ, ότι δε βλέπει πουθενά στα τραπέζια δείγμα απόδειξης, η πιθανότερη απάντηση που μπορώ να φανταστώ, πρέπει να ήταν κάτι σαν “θα κόψουμε μετά αδερφέ… όταν μας πληρώσουν!”

Είναι μία απάντηση ανάλογη με εκείνη που εισέπραξαν οι ατυχείς ελεγκτές του ΣΔΟΕ πέρυσι τέτοιο καιρό στην Ύδρα (θα θυμούνται οι περισσότεροι, ότι τους πήραν στο κυνήγι αμέσως μετά οι ντόπιοι παλικαράδες…).

Μόνο που τώρα, υπάρχει και μία νέα διάταξη, που προβλέπει το αυτονόητο: τριήμερο λουκέτο στο κατάστημα, αν υπάρχουν 500 πελάτες χωρίς κομμένη απόδειξη. Λουκέτο ενός μήνα, αν υπάρξει “υποτροπή” και οριστικό λουκέτο στη δεύτερη υποτροπή.

Μία καλή φίλη, που εκτιμώ ιδιαίτερα, έστειλε χθες στο Twitter ένα μήνυμα, σχολιάζοντας (το παραφράζω) ότι “δεν τρέχει και τίποτα, επειδή έκλεισε ένα νυχτερινό κέντρο που δεν έκοψε 500 αποδείξεις – υπάρχουν άλλα 500 νυχτερινά κέντρα που κάνουν ακριβώς το ίδιο, κάθε βράδυ…”

Θα διαφωνήσω καθέτως και οριζοντίως. Έκλεισαν ένα για τρεις ημέρες, ναι. Αλλά από μία κίνηση – από μία και μοναδική απόφαση – αρχίζουν τα πάντα. Πώς θα αλλάξουμε, δηλαδή, αν δεν κλείσει ποτέ κανένα μαγαζί; Αν δεν τιμωρηθεί παραδειγματικά, ποτέ, κανένας φοροφυγάς;

Πέρασα ένα μήνα στις αρχές του καλοκαιριού στην Αμερική. Οδήγησα για πρώτη φορά εκεί, εκτός αστικών κέντρων. Σε μία διαδρομή 600 χιλιομέτρων περίπου στην Καλιφόρνια, έβλεπα ανά ένα μίλι την ίδια ακριβώς, ασπρόμαυρη (ρωτήστε αν δεν με πιστεύετε) πινακίδα. Έγραφε: “Χίλια δολάρια πρόστιμο, σε όποιον πετάξει σκουπίδια”. Ξέρετε κάτι; Δε νομίζω ότι είδα πουθενά σκουπίδι, στο πλάι του οδοστρώματος!

Ο παραδειγματισμός είναι η φυσική προέκταση ενός αυστηρού νόμου. Και είναι το μοναδικό εργαλείο που διαθέτει η νομιμότητα για να υπερασπιστεί εαυτόν. Κάτι μου λέει, ότι χθες το βράδυ τα περισσότερα – αν όχι όλα – τα νυχτερινά κέντρα, έκοψαν μερικές αποδείξεις παραπάνω από το “κανονικό”. Τουλάχιστον, τις μισές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News