Πολύς πατριωτισμός και περισσότερη επίκληση του τις τελευταίες μέρες. Και πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις θυμάμαι τα λόγια ενός πολίτη του κόσμου( μια και η λέξη κοσμοπολίτης τόσο ενοχλεί τους εθνικιστές της δεξιάς και της αριστεράς) του μεγάλου ηθοποιού Πήτερ Ουστίνωφ που όταν τον έπρηζαν με την ακατάσχετη υμνολογία στην σημαία έλεγε: « Όταν ακούω να μιλάνε πολύ για την σημαία πάντα ζητάω μια διευκρίνιση: να μου πουν ποια χέρια την κρατάνε». Έτσι και εγώ ενστικτωδώς κουμπώνομαι όταν ακούω να μιλάνε πολύ για τον πατριωτισμό, το πατριωτικό καθήκον, τον νέο πατριωτισμό, την πατρίδα που λυγίζει αλλά ποτέ δεν πεθαίνει και την απαραίτητη αντίσταση στους ξένους που οφείλουν να μας δανείσουν αλλά δεν μπορούν να παρεμβαίνουν με άποψη για τις ιστορικά διαμορφωμένες συνήθειες μας που συγκροτούν την περίφημη εθνική μας  ιδιομορφία.

Προτιμώ λοιπόν να ακούω να μιλάνε σε χαμηλούς τόνους για τους πολίτες αυτής της χώρας , που έχουν βάσανα, δεν είναι ενιαίοι γιατί ανήκουν σε διαφορετικές κοινωνικές τάξεις αλλά τους ενώνει (ή πρέπει να τους ενώνει) η πίστη στην δημοκρατία, στους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και η συνειδητοποίηση ότι ανήκουμε (ή μήπως δεν το θέλουμε πια) σε ένα ευρύτερο σύνολο με ένα κοινό νόμισμα και ότι αυτό συνεπάγεται ορισμένες υποχρεώσεις. Μετά από αυτό το σημείο μπορεί να αρχίσει η πιο σκληρή συζήτηση για προβλήματα και κενά της δημοκρατίας μας, την καθυστέρηση της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, την επανόρθωση των αδικιών απέναντι στους εργαζόμενους και χαμηλοσυνταξιούχους του ιδιωτικού τομέα και χιλιάδες άλλα που τηλεοπτικοί και άλλοι φωστήρες στοιβάζουν χωρίς ιεράρχηση προτεραιοτήτων και εξαπολύουν καθημερινά κατακέφαλα στους τρομοκρατημένους ή αγανακτισμένους με όλα συμπολίτες μας. Αν χάσουμε αυτό το μέτρο και αυτήν την αφετηρία τότε η πατριωτική αγανάκτηση κατευθύνεται σε εύκολο αλλά λάθος στόχο.

Σε κανένα δεν αρέσει να βλέπει ολόκληρο Βενιζέλο να περιγράφει ανήμπορος το κλίμα που βρήκε στο Eurogroup ή τον Σαμαρά να δηλώνει περήφανα ότι τους τα είπε αλλά οι φίλοι του στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα του είπαν ορθά κοφτά ότι κάνει λάθος και με αυτά τα μυαλά δεν θα μπορεί να κυβερνήσει αύριο. Το εύκολο είναι να δαιμονοποιήσουμε τους εταίρους και δανειστές μας, να πάμε σε λύσεις υπερήφανης εθνικής απελπισίας και εκβιασμού κηρύσσοντας όπως μας πρότεινε η Βάσω Παπανδρέου στάση πληρωμών (όπως ο αγάς που θύμωσε και έκοψε τα αυτά του). Ή να «είμαστε όλοι με τον Σαμαρά στην αντίσταση του στους ξένους» όπως μας προέτρεψε συμπαθής τηλεπαρουσιαστής χωρίς βέβαια να μας εξηγεί μετά την εκ του ασφαλούς αντίσταση με ποιους θα επαναδιαπραγματευτεί το μνημόνιο και το μεσοπρόθεσμο πέραν του καθρέφτη του. Αυτός είναι ο αφορολόγητος πατριωτισμός. Ο άλλος, ο κανονικός -για να προσχωρήσω και εγώ στην ορολογία που δεν συμπαθώ γιατί συσκοτίζει συνήθως τα πράγματα- επιβάλλει να δούμε τις δικές μας ευθύνες πρωτίστως. Αυτό αποδεικνύεται κομμάτι δύσκολο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News