Βγήκαν οι βαθμοί των πανελλαδικών. Συνήθως, τους βγάζουν πίσω από σκονισμένα τζάμια στην αίθουσα που βρίσκεται κοντά στην είσοδο του κτιρίου. Κι από κάτω, μαζεύονται όλοι και ψάχνουν με αγωνία. Από  γονείς και μαθητές, οι πιο γοητευτικές μορφές είναι οι μαμάδες. Κάποιες περίεργες φιγούρες που πλησιάζουν με μια αδικαιολόγητη σοβαροφάνεια, τελείως ασύμβατη με την εσωτερική λαχτάρα που τους βασανίζει.

Και μέσα στον συνωστισμό, ψάχνουν όλοι τα ονόματά τους. Το δάχτυλο ανεβοκατεβαίνει στη λίστα και το μάτι καρφώνεται στους αριθμούς. 05, 08, 12, 04, 07, 17, 06, 08, 09…  Ανάλογα το μάθημα και τη δυσκολία του. Ανάλογα και το Λύκειο και την περιοχή. Αν πας ας πούμε, σ' ένα σχολείο της επαρχίας (Πρέβεζα, Άρτα, Καρδίτσα, Τρίκαλα, κ.λπ.), θα δεις πολύ μεγαλύτερους βαθμούς από της Αθήνας. Αν όμως μελετήσεις τα στατιστικά σε περιοχές που το ενδιαφέρον των παιδιών για σπουδές είναι μειωμένο, εκεί οι λίστες είναι απογοητευτικές. Αναρωτιέμαι τι ποσοστό επιτυχίας έχουν τα Λύκεια της Μυκόνου,..

Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα των εξετάσεων, κάθε χρόνο, περνούν ακριβώς το ίδιο μήνυμα που η πολιτεία δεν θέλει να δει. Το ποσοστό αποτυχίας στα κρίσιμα μαθήματα που κρίνουν το επίπεδο του μαθητή (Μαθηματικά, Φυσική, Αρχαία, Ιστορία, κ.α.) είναι περίπου 50% και κάποιες φορές (όπως φέτος με τα μαθηματικά) πλησιάζει το 70%. Αυτό λοιπόν, σημαίνει ότι μονίμως υπάρχει μια τεράστια πληθυσμιακή βάση μαθητών που γράφει κάτω από 10 και δεν μπορεί να δικαιολογήσει την ύπαρξή της στο Γενικό Λύκειο. Γιατί το παγιωμένο ποσοστό αδυναμίας ανταπόκρισης στη βάση δεν δείχνει την μεμονωμένη περίπτωση  του μαθητή που δεν διάβαζε ή είχε κάποια ατυχία. Φανερώνει ξεκάθαρα ότι κακώς ταλαιπωρούνται με αυτή την άχαρη διαδικασία 50.000 νέοι κάθε χρόνο.

Το Υπουργείο Παιδείας εθελοτυφλεί, υποκρίνεται και βασανίζει με απίστευτη ανευθυνότητα χιλιάδες οικογένειες επειδή δεν θέλει να τους πει την αλήθεια. Θυμίζω για άλλη μια φορά πως οι χώρες που έχουν τη μικρότερη ανεργία στην Ευρώπη (Ελβετία, Αυστρία, Γερμανία, Τσεχία) προσανατολίζουν τους μαθητές τους κατά 70% στην τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση. Και το ποσοστό εκείνων που ενδιαφέρονται να σπουδάσουν στα ΑΕΙ τους είναι ακόμα πιο μικρό από το υπόλοιπο 30%!

Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή δεν τους αρέσει να ζουν με ψευδαισθήσεις. Και επειδή έχουν, βέβαια, οργανωμένα τεχνικά σχολεία με πειθαρχία, προγραμματισμό και σύνδεση με την αγορά εργασίας. Αντίθετα, εμείς  εκπονούμε προγράμματα εκπαίδευσης, έχοντας στον νου μας τις φαντασιώσεις των μαμάδων και όχι το μέλλον των παιδιών μας. Περισσότερο μας ενδιαφέρει η ικανοποίηση των βασικών ενστίκτων της ψυχωτικής «αυτοπραγμάτωσης» που αισθάνεται η μάνα της μεταπολίτευσης και όχι ο ρεαλισμός των κοινωνικών αναγκών.

Εσύ, λοιπόν, που πήγες να δεις τους βαθμούς σου και δεν ήταν αυτό που περίμενες, μην αισθάνεσαι τόσο ένοχος. Ούτε αποτυχημένος. Φταις σε πάρα πολλά, αλλά όχι σε όλα. Δεν είχες άλλο δρόμο και δέχτηκες να παίξεις το παιχνίδι τους. Γιατί σε ανάγκασαν να παίξεις σε λάθος γήπεδο. Επόμενο ήταν να χάσεις. Για δες τι θα κάνεις και μην τους ακούς πάντα. Τις περισσότερες φορές τον εαυτό τους σκέφτονται και όχι εσένα…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News