Θα μπορούσε να είναι αφορμή για ένα θλιβερό διήγημα. Ο θάνατος της 27χρονης, που μπήκε στο νοσοκομείο πριν από δέκα χρόνια για απλή αφαίρεση αμυγδαλών και δεν βγήκε ποτέ ζωντανή.

Θα μπορούσε να είναι η αρχή της τρέλας δυο γονιών. Να τελειώσει η κόρη τους με καλή υγεία, λόγω ιατρικού λάθους; Όλα τα αλέθει η ζωή των ανθρώπων, αλλά κάποια γεγονότα αλέθουν μαζί και τη ζωντάνια αυτών που μένουν. 

Θα μπορούσε να είναι περήφανη η Δικαιοσύνη που αποδόθηκε, δίνοντας στους γονείς ως αποζημίωση για τον θάνατο της κόρης 400.000 ευρώ μετά την παρέλευση δέκα χρόνων.

Αλλά όλα αυτά είναι έξω από το σπίτι το δικό μας και εντός του σπιτικού άλλων ανθρώπων.

Άραγε, ξεχνιέται έτσι ένας άνθρωπος;

Μήπως ικανοποιείται το αίσθημα της απώλειας;

Ή καταδικάζονται όσοι ευθύνονται για τον θάνατο της ασθενούς; Στην προκειμένη περίπτωση η ευθύνη αποδόθηκε στον αναισθησιολόγο. Κανείς ωστόσο δεν έγραψε στο ρεπορτάζ ποια ήταν η τύχη του. Δικάστηκε, καταδικάστηκε, του αφαιρέθηκε η άσκηση αδείας επαγγέλματος; Με φοβίζει αυτή η κάλυψη των στοιχείων των υπαίτιων θανάτων. Από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο γεγονός.

Και εστιάζουμε στην αποζημίωση. Στα 400.000 ευρώ που δόθηκαν στους γονείς. Την ηθική του ζητήματος δεν αξίζει να την αγγίξουμε. Αυτήν που αφορά στη Δικαιοσύνη προς το λάθος του επαγγελματία. Που ίσως να ήταν ένας τύπος που ήθελε ένα μικρό φακελάκι ή ήθελε ΤΟ φακελάκι ή δεν είχε καν παρακολουθήσει ιατρική σε ελληνικό πανεπιστήμιο. Ίσως να ήταν κάποιος από τους πολλούς που πήγαν στη Βουλγαρία ή στη Ρουμανία που αναγνωρίστηκε το πτυχίο του με τη μέθοδο του ΔΙΚΑΤΣΑ. (Ξέρετε, τις χώρες που δέχονται εύκολα τους Έλληνες αποτυχόντες φοιτητές, που ξεκινούν για οικονομικά και επειδή στις χώρες της Βαλκανικής Χερσονήσου υπάρχει ευκολία καταλήγουν… γιατροί). 

Αν συνεχίσω θα γράψω εκείνο το διήγημα πλέκοντας όλα τα παραπάνω στοιχεία μαζί.

Ας σταματήσω.

Θέλω να νιώθω ασφαλής στη χώρα μου, στα νοσοκομεία μου, στους γιατρούς μου, στους δρόμους μου.

Και θέλω αυτό να γίνει άμεσα.

Από χθες.

Και δεν το θέλω μόνο εγώ, αλλά ο καθένας μας.

Θέλω ανθρώπους ευαίσθητους σε όλους τους τομείς.

Θέλω να γίνει κριτήριο επιλογής επαγγελματία η ενσυναίσθηση. Το να μπαίνει κάποιος στα συναισθήματα των άλλων.

Θέλω να αποκλείονται από θέσεις ευθύνης εκείνοι που έχουν αδυναμία στην ευαισθησία. Στην ενεργητική ευαισθησία. Και στην ενσυναίσθηση.

Δεν ξέρω πώς μπορεί αυτό να γίνεται αντιληπτό, αλλά όποιος θέλει αληθινά να βρει λύση, θα τη βρει. Είτε αξιολογώντας με τη λογική είτε με το ένστικτο και το συναίσθημα. Το ιδανικό θα ήταν ο συνδυασμός. Γιατί βαρέθηκα τους τεχνοκράτες. Και τη λογική του «ένας πάνω, ένας κάτω… παράπλευρη απώλεια».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News