Όταν τελειώνει το ματς, οι (σωστοί) παίχτες δίνουν τα χέρια. Στην Ελλάδα, όταν τελειώνει το εκλογικό ματς, πολίτες και πολιτευτές τρώμε ό,τι έχει απομείνει απ ’τις σάρκες μας. Επικρατεί η αριστερά κι οι δεξιοί θυμούνται τον εμφύλιο. Επικρατεί η δεξιά κι οι αριστεροί θυμούνται πως τα μονοπώλια θα ρουφήξουν το αίμα των εργαζομένων. Επικρατούν οι οικολόγοι και επαναστατούν οι κυνηγοί. Επικρατούν οι κυνηγοί και ξεσηκώνεται ο Αρκτούρος. Λες και σ’ αυτή τη χώρα, είσαι πρώτα ό,τι ψηφίζεις, πράσινος, κόκκινος ή μπλε κι έπειτα πολίτης.

Απ’ τα σαπούνια στο Μαξίμου ως τα γκούλαγκ του Ζίζεκ, στον δημόσιο διάλογο συντηρείται η πόλωση, την ώρα που η Αθήνα έχει να διαχειριστεί ακόμη μια περίοδο αυξημένων προκλήσεων. Ακόμη και τα κομματικά επιτελεία αρνούνται να απαγκιστρωθούν από την ένταση της προεκλογικής περιόδου. Η Συγγρού απαντά στο Μούφανετ του Ζαχαριάδη και το left.gr του ΣΥΡΙΖΑ απαντά σε φωτομοντάζ που δείχνει τη Σοφία Βούλτεψη να κάνει λόγο τάχα για «κακοντυμένους, αξύριστους που πήγαν να ορκιστούν υπουργοί, ενώ η ίδια όταν ορκίστηκε ήταν στην πένα».

Για τη γενιά μου, για εμάς που ζήσαμε το καφενείο του χωριού στα σκοτεινά χρόνια του Αυριανισμού με πρωταγωνιστές τους παππούδες μας, αν εξαιρέσεις το ψηφιακό του πράγματος, δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές. Βάλε στη θέση του πλάτανου την οθόνη του υπολογιστή κι όπου ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ και το σκηνικό είναι έτοιμο.

Η επομένη των εκλογών ήρθε και τη ζούμε. Η νέα κυβέρνηση εμφανίζεται προς ώρας πιστή στις εξαγγελίες της που, είτε μας αρέσει είτε όχι, της χάρισαν την εκλογική πρωτιά. Έτσι δεν γίνεται στη Δημοκρατία; Η μειοψηφία υποχωρεί μπροστά στα κελεύσματα των πολλών. Ελέγχει, στηλιτεύει κι αντιπολιτεύεται γόνιμα. Στην Ελλάδα, η μειοψηφία ποντάρει στον όλεθρο κι εύχεται την αποτυχία.

Εγκλωβισμένοι σ’ ένα σχήμα οξύμωρο, εκείνοι που τις Κυριακές των εκλογών ανήκουν στο στρατόπεδο των «ηττημένων», προβλέπουν την αποτυχία του νικητή σχεδόν ηδονικά. Κάθε φορά, οι πιο σκληροπυρηνικοί των ψηφοφόρων αρνούνται πεισματικά τη μετάβαση από τον πόλεμο της προεκλογικής περιόδου, στη μετεκλογική ειρήνη.

Ξεχνούν βέβαια πως το να αποτύχει η εκάστοτε κυβέρνηση σημαίνει πως θα βουλιάξει η χώρα αύτανδρη κι είναι, φαίνεται, πιο σημαντικό να δικαιωθούν οι ίδιοι κι οι προβλέψεις τους.

Και μετά απορούμε για ποιον λόγο τα κόμματα της αντιπολίτευσης σπανίως στηρίζουν νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης, ακόμη κι όταν αυτές κινούνται σε γραμμές που τα βρίσκουν σύμφωνα. Είναι ο καθρέφτης μας, να γιατί!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News