Μιας και όλοι, πλέον, στρέφονται στη φιγούρα του Γιάνη (με ένα «ν») Βαρουφάκη και στο διαπραγματευτικό στιλ με το οποίο ταυτίζεται στη διεθνή (αληθινά!) σκηνή -και ως εκ τούτου ταυτίζει τη συνολική ελληνική προσέγγιση σ' αυτήν τη στροφή των πραγμάτων- προσερχόμασε κι εμείς για την κατάθεσή μας.

Πρώτον, ένα επεισόδιο: είναι να εκλεγεί ο Βαρουφάκης τακτικός καθηγητής στο ΕΚΠΑ (στον Τομέα Πολιτικής Οικονομίας του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών, διδάσκει Οικονομική Θεωρία και Οικονομική Πολιτική), κάπου στα 2006 -ήταν Αναπληρωτής από το 2000, παράλληλα Hoover Fellow στην Λουβαίν, σε Οικονομικά και Κοινωνική Ηθική. Εισηγητής για την εκλογή του ο Γιάννης Στουρνάρας (ο ίδιος προσήλθε και εισηγητής για τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, όμως εκείνος ήταν μαζί του στην Οξφόρδη, φοιτητής του ακριβέστερα).

Με την εκλογή Βαρουφάκη διαφωνεί μια νεολαία -της ΔΑΠ- η οποία επιχειρεί να την παρεμποδίσει. Το εκλεκτορικό σώμα μολαταύτα συνέρχεται, οπότε οι μαχητικοί ΔΑΠίτες βάζουν μουσική διαπασών -«κάτι εντυπωσιακούς αμανέδες», κατά την αφήγηση παρευρισκομένου- ώστε να μην ακούγεται τίποτε και κανένας. Μολαταύτα ο Στουρνάρας συνεχίζει να διαβάζει την εισήγησή του, στέκεται στην αξιολόγηση του έργου του Βαρουφάκη, στην «Θεωρία των Παιγνίων» (περισσότερα στην συνέχεια), κι ας μην ακούγεται τίποτε. Μετά από λίγο, οι παρευρισκόμενοι εκλέκτορες, του λενε να επισπεύσει, να τελειώσει. Ο ίδιος συνεχίζει αλλά, βλέποντας τι πάει να γίνει στο τέλος, τα μπουρδουκλώνει, μετριώνται τα κουκιά, Βαρουφάκης εκλέγεται. Τhe rest is history.

Όμως, επειδή αναφερθήκαμε στη Θεωρία των Παιγνίων -χαρακτηριστικό; και ο Χρύσανθος Λαζαρίδης, ο οποίος έπαιξε κομβικό ρόλο στην προηγούμενη φάση πολιτικής, μάλιστα «διασταύρωσε ξίφη» με τον Βαρουφάκη προεκλογικά, είχε κόλλημα με τη θεωρία των παιγνίων!…- να σταθούμε λίγο και στο Game Theory: A critical Introduction, το κεντρικότερο βιβλίο του Γιάνη Βαρουφάκη, στους Routledge (μαζί με τον Shaun Hargreaves Heap, του Πανεπιστημίου της East Anglia, τότε, στο King's College τώρα). Παίρνει τον αναγνώστη από το χέρι -και στην αρχική εκδοχή, δεκαετίας του ΄90 και στην πιο πρόσφατη, του 2004- και του δείχνει, χωρίς να απαιτεί προωθημένα μαθηματικά και αξιοποιώντας παραδείγματα ή και ανέκδοτα, πώς προέκυψε η Θεωρία των Παιγνίων. Πώς πλέκονται τα συνεργατικά και τα μη συνεργατικά παίγνια (άντε να πείσεις Ντάισελμπλουμ ή Σόιμπλε να ανακαλύψουν τη συνεργατική λειτουργία). Τι μπορεί να σημαίνουν στην πράξη τα πειραματικά παίγνια (θυμηθείτε την έκφραση την επόμενη φορά που θα ακούσετε Βαρουφάκη να επεξηγεί τη διαπραγματευτική του τακτική). Πώς η Θεωρία των Παιγνίων καταλήγει σε θεωρία των διαπραγματεύσεων, αλλά και πώς «ξαναγράφει» τη λογική του κοινωνικού συμβολαίου.

Όσοι συνηθίσαμε την Ελλάδα ως πειραματόζωο, έχουμε όντως συναρπαστικές ημέρες μπροστά μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News