Θυμάμαι ακόμα την αποστροφή μου για εκείνο το σύστημα ξενέρωτης και αγχωτικής παπαγαλίας… το άγχος του ελέγχου και τις ισοπεδωτικές συγκρίσεις ανάμεσα σε παιδιά που πιθανώς είχαν τελείως διαφορετικά ταλέντα, τους γκρίζους τοίχους και τους ανέμπνευστους καθηγητές που έσταζαν δημοσιουπαλληλίκι, την προσευχή το πρωί και την ανυπαρξία κάθε είδους πρακτικής και βιωματικής μόρφωσης.

Και μετά εκείνο σύστημα χρηματιστηριακής εισαγωγής στα πανεπιστήμια… όπου έπρεπε με το ζόρι να δηλώσουμε πολλές σχολές προκειμένου να μπούμε κάπου. Mέχρι 64 είχαμε δικαίωμα και εγώ είχα δηλώσει μόνο 6 (τις φυσικές, γεωλογικές και χημικές σχολές, σε δύο πόλεις) και με κοίταγαν σαν εξωγήινο που έκανα τέτοια ανοησία. Μα εγώ θυμάμαι από τα 7 ή 8 μου ότι ήθελα να γίνω ατομικός φυσικός -έτσι το ‘χα γράψει στα δέκα μου στο λεύκωμα του διπλανού μου του Κωστάκη που το είδα πρόσφατα- οπότε τι με ένοιαζε να περάσω αλλού; Όταν έδωσα Χημεία και αντί για το 18 που περίμενα πήρα 14 με έλουσε κρύος ιδρώτας με τη σκέψη ότι θα έπρεπε να περάσω μια χρονιά ακόμα υπομένοντας αυτό το εμετικό σύστημα εισαγωγής. Πήρα άλλον δρόμο και δεν το μετάνιωσα ποτέ. Ναι μπορείς να πας αλλού και να σπουδάσεις ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που θες και μάλιστα σε καλύτερα  περιβάλλοντα, που εμπνέουν. Μη μου πεις για κόστος, πριν κοιτάξεις πόσα ξόδεψες για τη δημόσια δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση στην Ελλάδα. Μη μου πεις για εξαιρέσεις, γιατί δεν κρίνουμε με βάση αυτές αλλά με βάση αυτά που συνήθως βλέπουμε.

Αλλά άντε και πάλεψες… σε πανεπιστήμια που πατώνουν σε διεθνείς λίστες και που κυριαρχούν οι κομματικές νεολαίες και οι καταλήψεις. Μετά ανακαλύπτεις την άλλη μεγάλη απάτη. Ότι στη χώρα αυτή δεν υπάρχουν θέσεις για δημιουργικούς ανθρώπους, για έρευνα, για επιχειρηματικότητα, για παραγωγή. Εδώ είναι σοβιετικού τύπου αντρεολαϊκιστάν, εδώ κυριαρχεί το βόλεμα, ο δημόσιος -κυρίως- ανέμπνευστος τομέας. Εδώ οργανώσεις, συνδικαλισμός, ΑΣΕΠ και προφίσιενσι μετρούν περισσότερο από διδακτορικό και δημοσιεύσεις. Και κανείς στο σχολείο δεν στο ‘πε. Όλοι λένε πέρνα παιδί μου στο πανεπιστήμιο στη χώρα σου και γίνε μηχανικός ή επιστήμονας ή γιατρός. Να κάνουν τι όμως; Φροντιστήρια στην επόμενη γενιά δημοσίων υπαλλήλων και να παίρνουν και κάνα φακελάκι για να δικαιολογήσουν τον κόπο και τις γνώσεις τους; Ξεφτίλα. Και βλέπω σήμερα τα νέα για τις πανελλήνιες… το ντόρο που γίνεται… το άγχος… τα συγχαρητήρια μετά… και δεν μας καταλαβαίνω καθόλου. Μην τα τρελαίνετε τα παιδιά.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News