Κολλάω στην οθόνη και στις σελίδες των περιοδικών όταν διαβάζω για εκείνους που έφυγαν από την Αθήνα. Δεν είναι τωρινό αυτό, δεν είναι απότοκο της Κρίσης, είναι πέντε έξι χρόνια που γοητεύομαι από το φευγιό. Φοβάμαι πως αν δεν σου αρκεί αυτός ο χρόνος για να ωριμάσει η ιδέα, έχει αρχίσει πια να σαπίζει. Τα ανθάκια της βγαίνουν το πρωί και μαραίνονται την νύχτα. Είναι κι εκείνος ο τρομοκράτης στίχος του Καβάφη που σε πιάνει από τον λαιμό και δεν παίρνεις ανάσα «Η πόλις θα σε ακολουθεί…έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ, στην κώχη τούτη τη μικρή, σ’ όλη τη γη την χάλασες». 

Δεν την ρήμαξα μωρέ, τα παράπονά μου πολυτελείς μελαγχολίες για πολλούς, αλλά δεν είναι μπούσουλας ζωής το «κοίτα τα χειρότερα, κάνε τον σταυρό σου και σκάσε».  Τι έχει παραέξω; Τι ζαχαρώνω εκεί που κοιτάω; Φύση; Δυο βήματα από την θάλασσα είμαι. Καλύτερους ανθρώπους; Οι φίλοι μου είναι οι καλύτεροι άνθρωποι και είναι όλοι τους στην Αθήνα. Πιο φτηνό κόστος ζωής; Θα φύγω από την γενέτειρά μου για να κερδίσω λίγη βενζίνη, λίγο χρόνο και ουζάκι με μεζέ δύο ευρώ; Πες μου κάτι καλύτερο, γοήτεψέ με κι εμένα, βρες μου έναν λόγο που θα με αναστατώσει.  Εδώ οι άνθρωποι τρελαίνονται, περνάνε με κόκκινο και σε βρίζουν, όλη ο πόλη έχει γίνει ένα τεράστιο wi-fi αρνητικής ενέργειας, ακόμη κι αν δεν έχεις σύνδεση την ακτινοβολία την τρως. Ναι αλλά  έχεις ακούσει για τον τρελό του χωριού; Δεν είναι πάντα τόσο άκακος όσο τον παρουσιάζουν τα λαογραφικά κείμενα.
       
Τότε γιατί κολλάς στις συνεντεύξεις εκείνων που έφυγαν; Δεν ξέρω. Φοβάμαι πως δεν την παλεύω άλλο; Θέλω να προλάβω εκείνο το κρακ που θα ακουστεί στα μέσα μου και θα είναι πλέον αργά; Ποιος το είπε; -ο Βολταίρος;- όταν ο κόσμος καταρρέει εσύ να φροντίζεις τον κήπο σου. Φυγομαχία; Μπα, απλά επιλογή πεδίου μάχης. Και καθόλου εύκολης. Κι ας μην εννοούσε τον κήπο, αλλά την ψυχή μας. Τόσα χρόνια λέγαμε πως το πρόβλημά μας είναι πως ξεχάσαμε να λέμε συγγνώμη και ευχαριστώ. Υπάρχει κι ένα πολύ σοβαρότερο. Ξεχάσαμε να φωνάζουμε «βοήθεια»! Σαν τα σπίτια στα χωριά που κρύβουν τους καρκίνους τους για να μην τους μάθει η γειτονιά. Δεν ντράπηκαμε για τόσα, ντρεπόμαστε που αρρωστήσαμε…

Γράψε μου έναν λόγο να φύγω. Γράψε μου έναν λόγο να μείνω. Δεν θα με πάρεις στο λαιμό σου, απλά θα σπεύσεις στο διπλανό σπίτι που καίγεται, να σώσεις ότι μπορείς. Θυμάσαι πώς γίνεται;
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News