Η Εκκλησία δεν έχει πολιτικούς ύμνους, ούτε τροπάρια της αντίστασης. Εδώ και μερικούς αιώνες πορεύεται με τον Ακάθιστο Ύμνο. Κάτι ξέρει. Ο ύμνος προσαρμόζεται σε κάθε περίσταση, τονώνει το φρόνημα του ποιμνίου και καλεί τη Θεοτόκο να πάρει θέση σε μία δύσκολη κατάσταση. Και η κατάσταση είναι πράγματι δύσκολη. Κρυώνουμε και είμαστε ακάθιστοι επί δύο ώρες. Τρεις μοναχές ξετυλίγουν, σιγά-σιγά, τον ύμνο μέσα από το στόμα τους. Ο ψίθυρος αρχίζει να υφαίνει ψαλμωδία. Και εγώ σκέφτομαι πως η τιμωρία μου είναι να παγώσω τόσο πολύ, ώστε να ποθώ τη ζεστασιά ενός καζανιού, όπου και αν βρίσκεται αυτό.

Είμαι στο Εφετείο, περιμένοντας τον ηγούμενο Εφραίμ. Βλέπω την είσοδο του πάρκινγκ και σκέφτομαι πως, πράγματι, το Εφετείο είναι μία πίσω πόρτα για την κόλαση. Οι άνθρωποι σέρνουν τις αμαρτίες τους σαν αλυσίδες και μπαίνουν εκεί για να κριθούν από ανθρώπους. Συνήθως μπαίνουν σκυφτοί, με τα μάτια χαμηλά, τα χέρια δεμένα και το βλέμμα ταπεινωμένο. Όχι όμως και ο γέροντας. Γύρω μου υπάρχουν περίπου 400 άνθρωποι αποφασισμένοι να στείλουν προσευχές στον ουρανό και κατάρες στις κεφαλές των αθλίων. Για να είμαι ειλικρινής, περίμενα περισσότερους. Πίστευα ότι το σύστημα της Εκκλησίας θα άπλωνε το χέρι προς τον Εφραίμ. Λάθος. Οι οργανώσεις δεν κινητοποιήθηκαν. Ο κλήρος επίσης, έμεινε σπίτι να βλέπει δελτία. Αργότερα μπορεί να ζήτησε συγχώρεση από τον Κύριο για τη χαιρεκακία που άναψε για λίγο στα μάτια του.

Μετράω μαύρες φιγούρες. Το ιερατείο της συγκέντρωσης έχει επικεφαλής τον πατέρα Νεκτάριο Μουλατσιώτη, των Παπαροκάδων.  Ο άνθρωπος είναι σταρ για το συγκεκριμένο κοινό. Και το ξέρει, το έχει προσθέσει στο βάδισμα του, το φύτεψε στο βλέμμα του. Μέχρι εκεί. Κάποιοι μοναχοί μουρμουρίζουν για την απουσία Μητροπολιτών που θα επένδυαν με κύρος την κινητοποίηση. Τίποτα. Αλλά και οι μοναχοί δεν είναι πολλοί. Με εντυπωσιάζει ένας ιερέας που ηγείται ομάδας καλογριών.  Τις μετακινεί σαν κοπάδι από γαλοπούλες. Δεν μπορώ να καταλάβω την ηλικία τους, το ράσο κρύβει τα νιάτα και γερνάει το πρόσωπο. Ακούν τον καθοδηγητή τους: «να εύχεστε να δώσει ο Θεός να πεθάνουμε σαν μάρτυρες σήμερα». Ευτυχώς για τις γυναίκες, ακόμα και αν ο Θεός είχε περίεργες διαθέσεις, έσπευσε να τις ακυρώσει ο Μουλατσιώτης. Διαπραγματεύεται με τους αστυνομικούς και όλα διευθετούνται πολιτισμένα και χριστιανικά. Θα σχηματιστεί ένα διάδρομος. Στη μία πλευρά οι κάμερες, στην άλλη οι πιστοί, να είναι και μέσα στο πλάνο. Και ήταν στο πλάνο, θα τους είδατε και εσείς. Μεσήλικες και ηλικιωμένοι οι περισσότεροι, λαϊκοί άνθρωποι που βγάζουν οργή για το σύστημα, ξέρουν κάτι για τη Λέσχη Μπίλντεμπεργκ, γνωρίζουν για τους μασόνους. Και νέα παιδιά, από αυτά που τα αναγνωρίζεις όπου και αν τα δεις-αν τα δεις. Δύο-τρεις είναι στιλιστικοί κλώνοι του κινηματογραφικού Ιησού: ίδια χρώματα, ίδιο μαλλί και το ίδιο μούσι. Μετά βίας συγκρατήθηκα και δεν προσπάθησα να δω τις παλάμες τους. Και πάντα οι απαραίτητοι τύποι που δεν μπορείς να τους εντάξεις σε κατηγορία. Ένας από αυτούς μου λέει κάτι ενδιαφέρον: «το σύστημα δεν λειτουργεί επειδή δεν υπάρχει πολιτικός στο Μαξίμου, φίλε. Υπό άλλες συνθήκες το θέμα θα έφτανε στον πρωθυπουργό που θα έδινε γραμμή στον υπουργό Δικαιοσύνης και πάει λέγοντας.» Ψηφίζει ΛΑΟΣ. Δεν απάντησα, ήρθε ο Εφραίμ.

«Άξιος-Άξιος!» Τα πρίμα των γυναικείων φωνών προσδίδουν μία αίσθηση υστερίας την ώρα που οι συγκεντρωμένοι επευφημούν τον γέροντα. Ο διπλανός μου κρατάει βιντεοκάμερα και φωνάζει «Ανάξιος» φέρνοντας στα όρια τα πνευμόνια του και την υπομονή των γύρω. Ο Εφραίμ χάθηκε σαν οπτασία μέσα στο πάρκινγκ. Ακολουθεί ο Ακάθιστος Ύμνος και πορεία προς τη ΓΑΔΑ. «Μέσα από τον δρόμο» λέει με νόημα ο Μουλατσιώτης. Τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, τον δρόμο του Θεού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News