Για άλλη μια φορά μία ειρηνική διαδήλωση στο Σύνταγμα εκφυλίστηκε σε γενικευμένη, ανεξέλεγκτη καταστροφή του κέντρου της Αθήνας. Αρχίζουμε λοιπόν τη συνήθη ιεροτελεστία: πρώτα, προσποιούμαστε συλλογικά τους έκπληκτους και σπάμε τα κεφάλια μας προσπαθώντας να βρούμε τι έφταιξε πάλι. Μην ήταν οι ανεπαρκείς κι ανεκπαίδευτοι αστυνομικοί; Μην η ανίκανη πολιτική ηγεσία τους; Μήπως αυτή τη φορά συνωμότες παρακρατικοί;  Ή ακροαριστεροί επαναστάτες; Multiple choice. Αυτές είναι οι πιθανές απαντήσεις. Και στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είναι όλες τους σωστές. Ο καθένας τα ρίχνει στον ταξικό ή ιδεολογικό εχθρό του, σχεδόν πάντα χωρίς στοιχεία. Εκπλησσόμεθα, ενοχλούμαστε, βολευόμαστε, ξεχνάμε και  πάλι φτου κι από την αρχή μέχρι την επόμενη «μεγαλειώδη» διαδήλωση.          

Τι μας συμβαίνει; Υπάρχει και μια άλλη εξήγηση. Είναι απλή αλλά λιγότερο sexy. Το θεμελιώδες δημοκρατικό δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, όπως ασκείται στην Ελλάδα, έχει ως αποτέλεσμα να μην προστατεύονται άλλα βασικά ατομικά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα στην ελευθερία κίνησης, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία ή ακόμη και το δικαίωμα στη ζωή. Και κάπως έτσι, η Αθήνα καίγεται. Για να αποτρέψει τέτοια φαινόμενα, το Σύνταγμα της Ελλάδας προέβλεπε εξαρχής περιορισμούς στο δικαίωμα αυτό. «Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα να συνέρχονται ήσυχα και χωρίς όπλα» αναφέρει το άρθρο 11. Και συνεχίζει ο ανώτατος νόμος της χώρας να περιορίζει το δικαίωμα ορίζοντας το, σημειώνοντας πως «οι υπαίθριες συναθροίσεις μπορούν να απαγορευτούν… αν εξαιτίας τους επίκειται σοβαρός κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια» ή «αν απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής».

Υπάρχει έστω και ένας σώφρων άνθρωπος που να αμφισβητεί πως τα προχθεσινά επεισόδια συνιστούν «σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής»; Πως αν θες να πας σινεμά στο Αττικόν δεν πρέπει να φοβάσαι μη καεί με σένα μέσα; Πως αν γίνεται πλιάτσικο σε καταστήματα, οι υπάλληλοι και οι ιδιοκτήτες που δούλευαν εκεί θα μείνουν χωρίς δουλειά; Πως αν καίγονται κτήρια, δεν προσβάλλεται μόνο το «ταπεινό» δικαίωμα στην ιδιοκτησία αλλά μπορεί να απανθρακωθεί και το δικαίωμα στη ζωή, όπως τραγικά διαπιστώσαμε στη Marfin;

Δεν πρέπει να μασάμε τα λόγια μας. Άλλωστε η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης μυρίζει πτωμαϊνη. Πότε θα γκρεμίσουμε τα ταμπού και τα τοτέμ της αν όχι τώρα; Οι διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας, έτσι όπως έχουν καταντήσει να γίνονται τα τελευταία χρόνια δεν είναι νόμιμες. Γιατί δεν είναι συνταγματικές. Δεν προστατεύουν ούτε το δικαίωμα στη ζωή, ούτε το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Δεν προστατεύουν πια ούτε καν το ίδιο το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι, γιατί όσοι θέλουν να διαδηλώσουν ειρηνικά δεν καταφέρνουν συχνά να το κάνουν, μέσα στην κόλαση του πετροπόλεμου, της ανομίας και των χημικών. Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι διαδηλώσεις στο Σύνταγμα θα έπρεπε να απαγορευτούν. Αύριο κιόλας.

ΥΓ. Φυσικά το ίδιο το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι πρέπει να το υπερασπιστούμε. Δικαιούμαστε να το απολαμβάνουμε όλοι οι πολίτες απρόσκοπτα και χωρίς φόβο. Νόμος θα μπορούσε να ορίσει που, πως και πότε  θα μπορούμε να μαζευόμαστε και να διαδηλώνουμε μαζικά κι ελεύθερα αντί του Συντάγματος. Thinking outside the box, το Ολυμπιακό Στάδιο θα μπορούσε να μετονομαστεί σε Πάρκο Δημοκρατίας, με Hyde Park Corners, ομιλίες, διαλόγους και άλλα δρώμενα παντού. Μία εύκολα προσβάσιμη γιορτή της Δημοκρατίας για δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες αν το ήθελαν, μπροστά στις κάμερες και με σταθερή δημοσιογραφική κάλυψη ώστε να ακουστούν μηνύματα και αιτήματα. Κι όσο για τον «κίνδυνο για τη δημόσια ασφάλεια» αν ξεφύγει το πράγμα; Ανοιχτοί χώροι γύρω γύρω, άρα πάει το αντάρτικο πόλεων στα σοκάκια. Κάμερες παντού, άρα να αποθαρρύνονται και να τιμωρούνται οι παράνομες πράξεις. Τι θα βλέπαμε τότε; Μαζικές, πολύχρωμες και μαχητικές συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις. Ατομικές ελευθερίες και δημοκρατικά δικαιώματα. Ελευθερία κίνησης για όλους. Ελάχιστη έως μηδενική «διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής». Ονειρεύομαι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News