Στα Πετράλωνα υπάρχει μια πολυκατοικία -η δικιά μας- που όπως την κοιτάς όταν στέκεσαι μπροστά της γέρνει προς τα δεξιά. Μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα. Η κλίση μας δεν εκπορεύεται από πολιτικές πεποιθήσεις αλλά από ανάγκη.

Να εξηγηθώ και να μας συστήσω. Οχτώ διαμερίσματα. Οι ένοικοι, τρεις συνταξιούχοι, δύο φοιτητές που ζουν μαζί, τρεις οικογένειες με ημιαπασχολούμενα κάποια μέλη τους, και ένας άνεργος. Τρία χρόνια πριν -μεσούσης της κρίσης- με άδειες τσέπες και το πετρέλαιο στα επουράνια πάρθηκε η μεγάλη απόφαση. Όσο ζεσταθήκαμε, ζεσταθήκαμε. Η κεντρική θέρμανση έκλεισε και ο καθένας καλέστηκε να ζεστάνει το σαρκίο του όπως μπορούσε, προσδοκώντας πιο ζεστές μέρες.

Επιστρατεύθηκαν έκτοτε σόμπες κάθε είδους, αερόθερμα, κλιματιστικά, κιλίμια, χαλιά, φλοκάτες και οτιδήποτε θεωρήθηκε ότι μπορεί να προσφέρει θερμότητα. Ανοίχτηκαν μπαούλα, κάτι γάντια της γιαγιάς εμφανίστηκαν από το πουθενά, τα πουλόβερ, τα κασκόλ και οι σκούφοι πάνω από τις πυζάμες έγινε το δικό μας νέο trendy dress code. Σφίξαμε τα δόντια. Θα φτιάξουν τα πράγματα.

Ξεπαγιάσαμε 2 χρόνια. Πληρώσαμε τα μαλλιά της κεφαλής μας στη ΔΕΗ, είδαμε ότι πουθενά στους όρους πληρωμής δεν αναγράφεται και η «πληρωμή σε είδος», και φέτος πριν τα Χριστούγεννα πήραμε τη μεγάλη απόφαση. Μαζευτήκαμε στην είσοδο της πολυκατοικίας σαν ομάδα της αντιτρομοκρατικής -μόνο τα μάτια έξω- και είπαμε να ζοριστούμε, να δανειστούμε αλλά να βάλουμε πετρέλαιο μιας και έπεσε λίγο και η τιμή. Να το ανάβουμε 2 ώρες την ημέρα να ζεσταθούν λιγάκι τα ντουβάρια.

Ο Άη Βασίλης δεν πρόλαβε να 'ρθει. Πριν καν συμπληρώσουμε τις αιτήσεις για την επιδότηση, προέκυψε ένα πρόβλημα υγείας στον συνταξιούχο του τρίτου και ο πατέρας των φοιτητών έμεινε άνεργος. Στον ημιαπασχολούμενο του τετάρτου ορόφου χάλασε το αυτοκίνητο. Μια μειοψηφία -που λέει και μια ψυχή- ανέκοψε τον δρόμο προς τη θερμαντική μας ανάπτυξη.

Λεφτά δεν υπάρχουν για να καλύψουμε οι υπόλοιποι αυτούς που δεν δύνανται και η θέρμανση έγινε εν μια νυκτί ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό. Σβήστηκε μονομιάς από τις βιοποριστικές μας ανάγκες.

Και κρυώνουμε όλοι. Και είμαστε όλοι οργισμένοι. Και κανένας μας δεν θεωρεί ότι φέρει προσωπική ευθύνη για την κατάντια μας. Μαζευόμαστε λοιπόν όλοι δεξιά, κολλάμε πάνω στους τοίχους της διπλανής πολυκατοικίας που έχει θέρμανση και γέρνουμε. Ακροβατούμε. Περνάμε τις ώρες μας κοιτώντας την τηλεόραση που αχνοφαίνεται ανάμεσα στα βρύα και στα μανιτάρια που έχουν φυτρώσει από την υγρασία και βλέπουμε φάτσες γνωστές και άγνωστες να υπόσχονται, να αναθεωρούν, να τσακώνονται μέσα στο ίδιο κόμμα, να αλλάζουν κόμματα και απόψεις όπως εμείς τα πουλόβερ, να αγκαλιάζουν αυτούς που έφτυναν.

Και έτσι κολλημένοι πρέπει να ψηφίσουμε. Με ξεπαγιασμένα δάχτυλα και δόντια ακονισμένα από το τρίξιμο. Και τίποτα, πουθενά μια σπίθα ελπίδας να ζεστάνει το μέσα μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News