“Ρε συ , ήταν τόσο όμορφος ο Παύλος Σιδηρόπουλος;” με ρώτησε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον νεαρότατη γνωστή μου. Ήταν, της απάντησα, και πέρα από την αδιαμφισβήτητη αξία του, έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του στην υστεροφημία του! Με κοίταξε απορημένη, δεν ήξερε αν αστειευόμουν και στο τέλος όταν πείστηκε πως μιλούσα σοβαρά μου πέταξε: “πόσο ρατσιστικό ήταν αυτό που είπες!”
     
Ήταν ρατσιστικό; Θα σε ρωτήσω κάτι και προσπάθησε να επιστρατεύσεις και τις τελευταίες εφεδρείες της ειλικρίνειάς σου. Αν ο Τσε Γκεβάρα είχε την φάτσα του Ντάνι ντε Βίτο, είσαι σίγουρη πως πέρα από τον δικό σου τοίχο θα στόλιζε και τους τοίχους εκατομμυρίων εφηβικών δωματίων;

– Μα στολίζει και τον δικό σου, που δεν είσαι έφηβος, μου είπε.
– Σωστά, αλλά ούτε κι εγώ έχω απαντήσει στο ερώτημα.

Θα σου πω μία μικρή ιστοριούλα.

Μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του Μάη του 68, είναι η φωτογραφία, από διαδήλωση στο Παρίσι, της πανέμορφης Μαριάν, στους ώμους του καλού της, κρατώντας την σημαία του Βιετνάμ. Το 1997 η εφημερίδα “Le Monde” αποκάλυψε πως η συγκεκριμένη φωτογραφία ήταν στημένη. Η Μαριάν ήταν μοντέλο, γόνος πλούσιας οικογένειας και είχε λάβει σαφείς οδηγίες από τον φωτογράφο για το ύφος και την πόζα της. Έπρεπε, πέρα από κούκλα, να δείχνει σοβαρή και αποφασισμένη. Όταν αποκαλύφτηκε, είχα γράψει ένα κείμενο  στο Μετρό, τον Οκτώβριο του 1997, που ξαναδιαβάζοντάς το σήμερα, το μόνο που αποκαλύπτει είναι το δικό μου μπέρδεμα.
   
“…Η Μαριάν, μπορεί να μην ήταν το δικό μου πρότυπο κοριτσιού, όμως μέσα σε εκείνον τον χαμό, εκεί που ο μύθος έριχνε τα ζάρια μπροστά στην αλήθεια και ήλπιζε στο θαύμα, η Μαριάν σίγουρα εμψύχωσε πολλούς. Πίστεψαν ότι, εκτός από το δίκιο, είχαν και την ομορφιά με το μέρος τους. Φαινόταν ανίκητος συνδυασμός! Η Μαριάν ήταν η παρηγοριά του πολεμιστή….
    ….Θεωρώ επικίνδυνη την απαξίωση της ομορφιάς. Την τοποθέτησή της σε δεύτερη μοίρα πίσω από την δύναμη του μυαλού και την γενναιότητα της ψυχής. Από την άλλη βέβαια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ δεν ήταν όμορφη αλλά εγώ την βλέπω γυναικάρα. Ίσως, αν ήταν σαν την Μαριάν, να της φύλαγε άλλη μοίρα η Ιστορία και η βιομηχανία του μάρκετινγκ. Πολύ φοβάμαι πως δεν υπάρχουν ιδέες ξέχωρες από ανθρώπινες μορφές. Ένα όμορφο κορίτσι πάντα θα απαλύνει την φρίκη.
Αναρωτιέμαι όμως, αν Μαριάν κρατούσε μία φασιστική σημαία, θα την έβρισκα εξίσου όμορφη; Ειλικρινά, δεν ξέρω…”

Τα πρόσωπα στις αφίσες των  Φεστιβάλ των κομματικών νεολαιών είναι όμορφα. Και φυσικά και των αριστερών. Της ΚΝΕ, του Σύριζα… Γιατί σίγουρα έχει ειπωθεί η φράση, “να βάλουμε ένα όμορφο κορίτσι ρε παιδιά”.  Ακόμη κι όταν δεν λέγεται, είναι ένας αυτονόητος κοινός τόπος. Είναι ρατσισμός αυτό; Δεν είμαι ειδικευμένος επιστήμονας αλλά νομίζω πως όχι. Ρατσισμός είναι να θεωρείς τον άσχημο κατώτερο.

“Και δεν τον θεωρείς κατώτερο όταν δεν του δίνεις το δικαίωμα να κοσμήσει κι εκείνος μία αφίσα; όταν δεν θέλεις να σε εκπροσωπεί;” θα μου πεις.

Με μπέρδεψες, δεν ξέρω…

Ξέρω μόνο την δική μου αλήθεια και αυτήν μπορώ να μαρτυρήσω, κι ας κακοχαρακτηριστώ. Και αυτή λέει πως ναι μεν η “ομορφιά του ανθρώπου” κερδίζεται, και πολλές φορές το μυαλό και η ψυχή κάποιου μπορούν να σε γοητέψουν μέχρι τον αλκοολισμό για πάρτη του, άλλα από την άλλη, η “χαρισμένη”, η άκοπη, αντικειμενική ομορφιά μπορεί να με κάνει να αλλαξοπιστήσω γαμώτο. Αδύναμος, σακάτης, ένας αξιοθρήνητος ικέτης σε γυναικεία γόνατα που έχουν επάνω μου δικαίωμα ζωής και θανάτου.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News