Είναι έτοιμη η ελληνική κοινωνία να τιμωρήσει τους υπαίτιους της κρίσης, τη στιγμή που το κράτος αδυνατεί να το κάνει; Eίναι ικανή να δικάσει τους ηθικούς αυτουργούς της κατάντιας μας; Και αν ναι, θα ήταν αυτό αρκετό για να επέλθει κάθαρση; Επί παραδείγματος χάριν, η καταδίκη της τραγωδίας του Φαρμακονησίου από την κοινή γνώμη ή η έμπρακτη απόρριψη ενός ανήθικου επιχειρηματία από το συλλογικό σώμα, αρκούν ως ενέργειες για να αλλάξουμε πλεύση και να οδηγηθούμε σε ένα πιο γαλάζιο και καθάριο πέλαγος; Πρώτα απ’ όλα, θα άξιζε να διερωτηθούμε γύρω από τη φύση αυτής της ιδιότυπης δικαιοσύνης παρατηρώντας τις αντιφάσεις της. Αναφέρω δύο πολύ στερεότυπα παραδείγματα: Επιτρέπει σε δύο φοροφυγάδες να εμφανίζονται στην τηλεόραση επί πληρωμή και τους επιβραβεύει για αυτό, αλλά καταδικάζει δύο πρωθυπουργούς για προδοσία. Κατηγορεί συμπολίτες μας ως εμπλεκόμενους σε υποθέσεις διαφθοράς την ίδια στιγμή που τα ονόματά τους φιγουράρουν στις κοσμικές σελίδες περιοδικών. Αναμφισβήτητα όλοι περιμένουμε από το κράτος να κάνει τη δουλειά του. Τι συμβαίνει όμως όταν το κράτος αδιαφορεί για τη Δικαιοσύνη; Tι συμβαίνει όταν αδικία και ανηθικότητα διέπουν τον ρυθμό της καθημερινότητάς μας; Τι συμβαίνει όταν αφήνουμε να μας προσπεράσουν απλά και καθημερινά πράγματα όπως το να καταγγείλουμε την παρανομία, να καταδώσουμε κάποιον που δεν κόβει αποδείξεις, κάποιον που πετάει ανεξέλεγκτα τα σκουπίδια του στους δρόμους, κάποιον που κάνει πράξη τις ρατσιστικές του πεποιθήσεις; Αντίθετα, η ελληνική κοινωνία χαρακτηρίζεται από μια περίεργη αδιαφορία. Και η αδιαφορία αυτή είναι ουσιώδες γνώρισμα της ανικανότητάς μας να επιφέρουμε μόνοι μας την αλλαγή. Είναι ένας από τους λόγους που είμαστε τόσο δυστυχισμένοι.

Ακούστε τώρα ένα παραμύθι. Το παραμύθι λέγεται «Ο κακόβουλος και ο καλότροπος», και μας έρχεται από τη μακρινή Ινδία. Δύο φίλοι βρίσκουν έναν θησαυρό και αφού τον μοιράζονται, αποφασίζουν να μην τον ξοδέψουν γρήγορα. Ο Κακόβουλος όμως τον ξοδεύει γρήγορα και αποφασίζει να πάρει για τον εαυτό του τα υπόλοιπα δηνάρια, κατηγορώντας τον Καλότροπο για την εξαφάνιση όλου του θησαυρού. Καθώς δεν έβρισκαν άκρη πήγαν στους δικαστές, αλλά εκείνοι αδυνατούσαν να αποφασίσουν ποιος είχε δίκιο και ποιος ήταν ο απατεώνας. Ο Κακόβουλος ζήτησε τότε από τον πατέρα του να μπει μέσα στον κορμό του δέντρου που ήταν κρυμμένος ο θησαυρός και να υποδυθεί το πνεύμα του δέντρου λέγοντας στον κόσμο πως ο Καλότροπος έκλεψε τον θησαυρό. Πράγματι ο πατέρας κρύφτηκε στον κορμό και με λαλιά πνεύματος είπε σε όλους πως ο Καλότροπος έκλεψε τον θησαυρό. Πονηρεύτηκε όμως ο Καλότροπος και είπε τότε στους συγχωριανούς τους πως ένα φίδι κατοικεί στον κορμό του δέντρου, και πως εκεί είχε κρύψει τα κλοπιμαία: «Παραμερίστε λίγο για να απομακρύνω τον φύλακα του θησαυρού, το μαύρο φίδι που σας έλεγα και να σας παραδώσω τον θησαυρό». Έτσι γέμισε την κουφάλα του δέντρου με ξερόκλαδα και φύλλα και έβαλε φωτιά. Μόλις φούντωσε η φωτιά, ο έμπορος που ήταν κρυμμένος μέσα στον κορμό τινάχτηκε έξω με τα μαλλιά λαμπαδιασμένα και σωριάστηκε καταγής. Οι παριστάμενοι αναγνώρισαν τον έμπορο και εκείνος φώναξε: «ο μοχθηρός γιος μου φταίει για όλα». Έσπευσαν τότε οι συγχωριανοί να κάψουν τον Κακόβουλο. Οι δικαστές που παρακολουθούσαν όλη αυτή την ώρα τα συμβάντα είπαν: «Βάλτε στο παλούκι τούτον το μοχθηρό Κακόβουλο».

Γνωρίζουμε τη γεύση αυτού του παραμυθιού; Οι δικαστές ήταν τυφλοί, ο λαός όχι. Στην Ελλάδα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο. Για αυτό θα μπορούσαμε να πούμε για το δικό μας παραμύθι: Κάπου εδώ η ιστορία μας τελειώνει, μα το σπουργίτι σπίτι του δεν γύρισε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News