Στην εκδήλωση του TEDxAcademy, στο Ιmpact Hub Athens, μαζεύτηκαν άνθρωποι να συμμετέχουν σε μια συζήτηση με θέμα «Ανοιχτά Δεδομένα: Διαφάνεια στη δημοκρατία». Ο Πάσχος Μανδραβέλης συντόνιζε και οι Διομήδης Σπινέλλης και Θόδωρος Καρούνος κατέθεταν την εμπειρία τους από τις θέσεις ευθύνης που κατά καιρούς κατείχαν.

Όσο η κουβέντα αποκτούσε ενδιαφέρον, σκεφτόμουν δύο πράγματα. Το ένα ήταν τι θα μπορούσε να καταλάβει ο Αργύρης Ντινόπουλος (Υπουργός Εσωτερικών!) από ανοιχτά δεδομένα στο διαδίκτυο… και το άλλο, ποια είναι τα θέματα της πολιτικής ατζέντας που συζητιούνται αυτές τις μέρες εν όψει των εκλογών.

Ξαφνικά, ένιωσα ότι βρίσκομαι σε μια «γιάφκα» από «περιθωριακούς» και «παρείσακτους», που συζητούν πράγματα τα οποία τα κόμματα έχουν αποκλείσει από τον δημόσιο διάλογο. Αισθάνθηκα ότι το μικρό αυτό ποσοστό των ανθρώπων που έχει επαφή με την αποτελεσματικότητα των δικτύων στη σύγχρονη δημοκρατία, «κρύβεται» από τη δημόσια συζήτηση. Κι όταν η πολιτική εξουσία καμιά φορά, δώσει δυνατότητες σε κάποιους να δουλέψουν με τις ιδέες τους, πολύ γρήγορα το μετανιώνει και τους στέλνει σπίτι τους. Αυτό δεν έκανε με τον Σπινέλλη και αργότερα με τον Θεοχάρη; Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με πολλούς άλλους, σε χαμηλότερα αξιώματα (διευθυντές, προϊστάμενοι κτλ), απαξιώνοντας κάθε χρήση της εκλογίκευσης των δικτύων που θα έφερναν αποκέντρωση και λειτουργική διαχείριση της δημοκρατίας.
Για ποια δημοκρατία όμως μιλάμε όταν ο δημόσιος διάλογος αδιαφορεί τελείως και περιθωριοποιεί τις δυνάμεις που πασχίζουν να σχεδιάσουν ρεαλιστικά την ανάπτυξη της κοινωνίας; Καλό το παραμύθι κι η γοητεία της λαϊκότητας, αλλά αυτοί που κάνουν τη δουλειά είναι άλλοι. Το γόητρο της κατάκτησης του «μέσου όρου» από τους πρωταγωνιστές του λαϊκισμού, δεν αρκεί για να κυβερνηθούν οι χώρες και να βελτιώσουν τις δημοκρατίες τους. Τις υποδομές της ενημέρωσης και της εξυπηρέτησης του πολίτη από τους θεσμούς, άλλοι τις δουλεύουν και τις διαθέτουν στην «αγορά» για να λειτουργήσει η κοινωνία.

Ποιος νοιάζεται! Το θέαμα, η αισθητική της πρόκλησης και η κυριαρχία των συναισθημάτων ορίζουν την ατζέντα  του προεκλογικού αγώνα. Οι διαχειριστές του φόβου και της οργής είναι φανερό πως νικούν κατά κράτος τους  αθόρυβους «ξενέρωτους λογικούς» που βρίσκονται πάντα στα μετόπισθεν. Κάποια στιγμή θα τους ξαναχρειαστούν. Θα τους «διορίσουν» και θα τους χρησιμοποιήσουν ως τα όρια των συμφερόντων τους.
Η διαφορά μας με τις κοινωνίες της υπόλοιπης Ευρώπης είναι ότι οι πολιτικοί έδειξαν μεγαλύτερο σεβασμό σε ανθρώπους που ανέδειξαν την τεχνοκρατική βάση των θεσμών. Τους παρείχαν περισσότερο χώρο για να εκσυγχρονίσουν τη δημοκρατία τους και να τη θέσουν στην υπηρεσία των πολιτών. Ας ελπίσουμε ότι κάποτε, κάποια πολιτική βούληση θα αναδείξει σε πρωταγωνιστές της δημοκρατίας τους «τεχνικούς» διαχειριστές της. Για να περάσει και στην υπόλοιπη κοινωνία  η αντίληψη ότι η πολιτική οργάνωση της κοινωνίας δεν ανήκει μόνο σε «Ιππότες» «Πρίγκιπες» και «Πειρατές». Οι «μειοψηφίες» των «δημιουργών» έχουν ανάγκη  από ενθάρρυνση και ανάδειξη στο προσκήνιο. Είναι, πλέον, ανάγκη επιβίωσης για την κοινωνία μας.

Η δημοκρατία είναι ένα πολίτευμα που δημιουργήθηκε από λογικούς και απευθύνεται σε λογικούς. Κάθε άλλη χρήση και καπηλεία είναι καταστροφική.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News