Η ελληνική δημοσιογραφία, μέρος της οποίας είμαι κι εγώ, ανακάλυψε εσχάτως τη Θεοδώρα Τζάκρη – την οποία, βέβαια, μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, την είχαν ανακαλύψει οι σατιρικές εκπομπές εδώ και χρόνια, για την… ευφράδειά της- και μας την «προσφέρουν» σε όλες τις μορφές. Αρκούσε μια κανονική πράξη ως κανονικού βουλευτή, μιας κανονικής Βουλής, δηλαδή ψήφος κατά συνείδηση και όχι σύμφωνα με τη γραμμή του κόμματος, για να μάθουμε όλα εκείνα που ουσιαστικά δεν αξίζουν απολύτως τίποτα. Αντίθετα με την πολιτική της απόφαση. Ξαφνικά, μόλις η Τζάκρη έκανε κάτι εντελώς κανονικό, έπρεπε να μάθουμε, όλοι μας, τη μάρκα των παπουτσιών της και το χρώμα της σόλας, το ύψος του τακουνιού, το κόστος του ταγιέρ, το χρώμα του αυτοκινήτου και όλα εκείνα που από μια κανονική βουλευτή, θα τη μετέτρεπαν σε ένα βολικό θήραμα λυσσαλέας σεξιστικής επίθεσης. Λες και πριν πει «ναι» στην πρόταση δυσπιστίας, πήγαινε στη Βουλή σαν τον Δαλάι Λάμα. Τα προσέξαμε, όμως, μόλις αποφάσισε να κάνει κάτι για το οποίο έχει εκλεγεί (διότι στη Βουλή δεν πήγε δα και μόνη της), να πράξει επιτέλους αυτοβούλως. Θαυμάσια, λοιπόν, «φάτε» την Τζάκρη.

Από τις γόβες της Τζάκρη, την «τσιριχτή φωνή» της Κωνσταντοπούλου και την αναρρίχηση στα κάγκελα της Ραχήλ Μακρή, που παρομοίως τις αντιμετωπίζουμε περισσότερο σεξιστικά και χυδαία παρά πολιτικά και πολιτισμένα, μαζί με τόσα άλλα που τα προσπερνάμε, δίπλα στις πόρτες μας έρχεται ένας πιο ορατός κίνδυνος, όμως. Το έγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου ως πιθανότητα, και συγγνώμη που επανέρχομαι και σας χαλάω το θέαμα, αλλά μάλλον από αύριο θα είναι γεγονός. Η γειτονική Αλβανία, έπειτα από επιθυμία και πίεση των ΗΠΑ, αναλαμβάνει «εθελοντικά» την καταστροφή των χημικών όπλων του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία. Κυριολεκτικά στην αυλή και της Ελλάδας, τόνοι χημικών όπλων, θα στοιβάζονται και θα θάβονται. Η αντίδραση των πολιτών στη γειτονική χώρα είναι εντονότατη, ευτυχώς, αλλά στα ελληνικά και σε πολιτικό επίπεδο στην Ελλάδα, κωφεύουμε επιδεικτικά. Οι γόβες της Τζάκρη, οι φωνές τις Κωνσταντοπούλου και της Ραχήλ, μοιάζουν για την ώρα να «απειλούν» περισσότερο την ασφάλεια της χώρας και τη μόλυνση του περιβάλλοντός της, από τα τοξικά απόβλητα που θα «ποτίσουν» δηλητήριο τα νερά και τον αέρα των Βαλκανίων. Μπροστά στα κάλλη τι είναι ο πόνος, θα μου πεις. Δεν θα διαφωνήσω, αλλά αν συνεχίσουμε να είμαστε τόσο εσωστρεφείς, ως επίσημο κράτος και ως τύπος, να στρουθοκαμηλίζουμε και να περιποιούμαστε μόνο την καμπούρα μας, πιστεύοντας ότι αυτό αφορά μόνο την Αλβανία, άρα και «καλά να πάθει», για άλλη μια φορά, θα έχουμε κάνει μεγάλο σαματά για το δέντρο, την ώρα που βλέπαμε να καταστρέφεται το δάσος. Ως συνήθως, δηλαδή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News