Μεσημέρι Κυριακής, γύρω στις 14:30, στην πλατεία Αριστοτέλους. Η πιο λάθος ώρα μια βροχερή μη εργάσιμη ημέρα για να βρεις Θεσσαλονικείς στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης. Πολύ αργά για καφέ, πολύ νωρίς για ποτά, πολλή υγρασία δίπλα στη θάλασσα.

Ακούγεται μια μπάντα να παίζει. Πλησιάζουμε, βλέπουμε κόσμο, κυρίως γυναίκες, τοποθετημένες αραιά, να έχουν σχηματίσει ένα μεγάλο κύκλο και σε κάποιο σημείο τους μουσικούς. Οι γυναίκες είναι χαρούμενες, άνετες, ξένοιαστες, γελαστές, με ίσια παπούτσια, απλά ρούχα, άβαφες, αφτιασίδωτες, με μόνο στολίδι το χαμόγελο. Όλες, όμως!

Κινούνται, χειροκροτούν, κάποιες μπαίνουν στο κέντρο του κύκλου και χορεύουν, στροβιλίζονται, εντελώς ακομπλεξάριστα, δίχως ίχνος φιλαρέσκειας και φόβου να εκτεθούν στα χαμογελαστά μάτια των υπολοίπων.

Η μπάντα -αποτελείται από άντρες μόνο- παίζει. Ένα μικρό πανό δίπλα στην μπάντα ενημερώνει ότι στο συγκεκριμένο happening προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα για τα θύματα του τυφώνα Γιολάντα που χτύπησε τις Φιλιππίνες. "Long live and rise up again Philippines! Help Philippines!"

Είναι Κυριακή κι είναι το ρεπό τους. Η μέρα που δε θα πουν «Yes, madam», δε θα στρώσουν κρεβάτια, δε θα μαγειρέψουν, δε θ’ ακούσουν τη φωνή της madam να φωνάζει "Maria, bring me my coffee", δε θα βγάλουν βόλτα το σκυλί να κατουρήσει, δε θα έχουν τον νου τους να πάρουν τα παιδιά από το σχολικό, δε θα τσακίζονται στο οποιοδήποτε πρόσταγμα της madam.

Είναι Κυριακή και το πρωί πήγαν στην καθολική εκκλησία, όπως κάθε Κυριακή. Και μετά μαζεύτηκαν για να τα πουν μεταξύ τους, όπως κάθε Κυριακή. Να ανταλλάξουν νέα, να μιλήσουν στη γλώσσα τους, να ξεσκάσουν. Είναι η μόνη μέρα που μπορούν να το κάνουν. Κι αυτήν την Κυριακή, διάλεξαν να καλέσουν τον κόσμο σε βοήθεια για τους δικούς τους.

Κι είναι η πρώτη φορά που βλέπω μαζεμένες Φιλιππινέζες στη Θεσσαλονίκη! Η μόνη επαφή που είχα, μέχρι χθες, μαζί τους, όσες φορές έτυχε, ήταν μέσω της αυστηρής φωνής κάποιας madam: "Maria, bring me this, Katie do that, Lin where are my glasses?".

Κάποιες είναι με τα μωρά τους, διακρίνω και τρεις γενιές (γιαγιά-μαμά-εγγονή) να χορεύουν χαμογελαστά, κάποια πιο τυχερή είναι με τον άντρα της και το μωρό τους.

Κυριακή μεσημέρι, γυναίκες μόνες, γυναίκες μακριά από τον τόπο τους, γυναίκες που έχουν στον ήλιο μοίρα –κι εκείνες και οι οικογένειές τους- μόνο μακριά από τις οικογένειές τους. Γυναίκες αφτιασίδωτες, αυθόρμητες και χαμογελαστές. Αλήθεια, πώς μπορείς να διατηρείς το χαμόγελό σου περνώντας χρόνια κάτω από τις διαταγές μιας madam, συχνά κάποιων κακομαθημένων παιδιών, έχοντας μόνο μια μέρα την εβδομάδα για να συναντηθείς και να μιλήσεις στη γλώσσα σου με άλλες γυναίκες σαν κι εσένα, μόνες, ξεριζωμένες και χαμογελαστές;

Ήταν άτυχη η Θεσσαλονίκη χθες. Επειδή ήταν η πρώτη βροχερή Κυριακή του φετινού παρατεταμένου φθινοπώρου κι ο κόσμος δε βρέθηκε στην Αριστοτέλους να δει γυναίκες μόνες, αυθόρμητες, ανεπιτήδευτες και χαμογελαστές να χορεύουν στον ρυθμό του "I will survive" και να τραγουδούν όλες μαζί "We are the world, we are the children, we are the ones who need a better day, so let’s start giving".

Ακόμη και χθες, ήταν μόνες στην Αριστοτέλους. Αλλά, χαμογελαστές…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News