“Και τι προτείνεις δηλαδή για τώρα;” με ρώτησε. Δεν ξέρω, δεν είμαι γκουρού. Νομίζω, να κρατηθείς όρθιος, μακριά από μπαλκόνια και παράθυρα και να βρεις τα “φάρμακά” σου. Ο καθένας έχει τα δικά του, μην ζαχαρώνεις τα ξένα. Θα σου έλεγα να μείνεις προσηλωμένος και στον στόχο σου όμως ξέρω πώς ακούγεται αυτό. Σαν ιδιώτευση. Αλλά είναι τόσο εύκολο να σκορπίσεις σαν χαρτοπόλεμος στον άνεμο, που στο τέλος δεν θα είσαι χρήσιμος σε κανέναν. Ένα ξέπνοο σώμα που έδωσε το παρόν σε όλες τις μάχες και δεν βοήθησε σε καμμία. Πόσα συνεχόμενα εννενηντάλεπτα μπορείς να παίξεις σε υψηλό επίπεδο; Σε πόσα αθλήματα μπορείς να διεκδικήσεις κάτι παραπάνω από την τιμητική συμμετοχή σου; Θέλεις να βοηθήσεις πραγματικά ή να φτιάξεις βιογραφικό; Αν αθροίσεις όλα εκείνα τα σημεία που επιβάλλεται σήμερα να δώσεις το παρόν σου, την υποστήριξή σου, την φωνή σου, θα τα βγάλεις εκατοντάδες. Ένας χάρτης κατάστικτος από ανάγκες για αλληλεγγύη. Δεν μπορείς. Αν δεν σου μείνει στο τέλος εαυτός, μία πληγή θα κλείνεις και από άλλες τρεις θα χάνεις αίμα.

Και μένεις στον στόχο σου. Εκεί που μπορεί και να νικήσεις, εκεί που είσαι φτιαγμένος για να είσαι, εκεί που ακόμη και η ήττα σου μπορεί να εμπνεύσει. Σε εποχές με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, επιλέγεις τις μάχες σου. Δεν είσαι σνομπ, δεν θεωρείς κανέναν πόλεμο “ευγενέστερο” από άλλον, δεν κρατάς για τον εαυτό σου τον ρόλο του αξιωματικού αφήνοντας  για τους άλλους την πλέμπα του φαντάρου. Δεν θα μοιράσεις στον εαυτό σου το “πνευματικό” αντάρτικο, και στους άλλους την σώμα με σώμα αντιπαράθεση. Όχι μωρέ, κι οι ποιητές παίζουν ξύλο και οι ζωγράφοι ρίχνουν κλωτσιές και οι οικοδόμοι μπορούν να γράψουν δύο γραμμές που να τις ζηλέψεις θανάσιμα. Αρκεί να είναι αυτό. Να μην υποδύονται κάτι άλλο μόνο και μόνο για να πάρουν ένα άχρηστο μπράβο, από εκείνα που μοιράζονται αφειδώς μέσα σε μικροπαρέες.

Από την άλλη, ένα από τα πραγματάκια που έχω ακολουθήσει στη ζωή μου και δεν το μετάνοιωσα ποτέ, είναι αυτό που είπε κάποιος: “όταν ανοίγονται δύο δρόμοι μπροστά σου να επιλέγεις εκείνον που σε φοβίζει περισσότερο”. Εκείνον που πρέπει να φτάσεις στο όριό σου για να τα καταφέρεις. Σπρώχνεις με τους αγκώνες να διευρύνεις την περίμετρο του κύκλου σου. Εκεί που κινδυνεύεις. Και καταλήγω πως οι μάχες σου γράφουν το όνομά σου από την ώρα που γεννήθηκες και είναι υποχρέωσή σου μόλις διαβαστεί να σηκώσεις το χεράκι σου, αλλά πρέπει να τις βρεις μόνος σου.  Και χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνες που νιώθεις εξαρχής πως εύκολα ή δύσκολα θα τις κερδίσεις και εκείνες που στο τέλος θα αντέξεις την ήττα.

Υ.Γ . Το ξαναδιαβάζω και σκέφτομαι πως αν έγραφα ένα θέμα για τις γυναίκες, (αντικαθιστώντας την λέξη μάχη με την λέξη γυναίκα) θα έγραφα ακριβώς τα ίδια!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News