Φουσκώνει ο αριθμός των οδηγών που αρνούνται να πληρώσουν διόδια και λαμβάνει πια διαστάσεις κινήματος, λένε κάποιοι, σχεδόν ειρηνικής επανάστασης. «Όχι στα διόδια! Ελεύθεροι δρόμοι για όλους! STOP ΔΙΟΔΙΑ! Δεν πληρώνουμε!», είναι μερικά μόνο από τα συνθήματα τους. Ποιοι είναι όμως; Και γιατί ξαφνικά δεν πληρώνουν;

«Δεν πληρώνω διόδια γιατί αρνούμαι να προπληρώσω την κατασκευή ενός δρόμου» δήλωσε χθες στην εφημερίδα Τα Νέα ο Γιάννης Γερμανός, εκ των πρωτεργατών της ιδέας. Δεν πληρώνουμε «γιατί αυτοί οι δρόμοι είναι δικοί μας, τους έχουμε χιλιοπληρώσει από την εποχή των παππούδων και των πατεράδων μας» γράφουν στο blog τους οι Επιτροπές Αγώνα ενάντια στα διόδια, που οργανώνουν πια κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, καλώντας όλους μας «στους δρόμους για την ελευθερία!»
Αν ό,τι πληρώσαμε πληρώσαμε, και όποιον καινούργιο δρόμο χρειαζόταν η χώρα δεν τον προπληρώναμε, τότε θα μέναμε με το προϋπάρχον οδικό δίκτυο. Κυριολεκτικά της εποχής των παππούδων και των πατεράδων μας. Για παράδειγμα η Αττική Οδός, η Εγνατία και η Ιόνια Οδός μάλλον δεν θα κατασκευάζονταν ποτέ έτσι. Όχι ακριβώς ευκταίον για όλους μας. Ούτε και τόσο σοφό.

Το σύνθημα «ελεύθεροι δρόμοι για όλους» μοιάζει πιο λογικό, αν δεχτούμε πως κάπου κάπου χρειαζόμαστε νέους δρόμους , πως εξ ορισμού δεν τους έχουμε χιλιοπληρώσει, πως πρέπει κάπως να τους πληρώσουμε, αλλά και πως προτιμάμε να τους πληρώσει το κράτος. Τι είναι όμως πιο δίκαιο; Να πληρώνουμε όλοι οι Έλληνες για την κατασκευή και συντήρηση των δρόμων από κοινού; Να πληρώσει δηλαδή την Αττική Οδό και ένας αγρότης στη Βέροια; Και ένας συνταξιούχος στη Κυψέλη τα διόδια των Μαλγάρων; Ή μόνο όσοι τα χρησιμοποιούν, όσες φορές τα χρησιμοποιούν; Τι είναι πιο λαϊκό, πιο αριστερό, πιο δίκαιο; Μάλλον το δεύτερο.

Έκπληξη συνιστά το δεύτερο επιχείρημα που επικαλούνται οι παράνομοι «barbudos της ασφάλτου». Να μην πληρώνουμε, λέει, γιατί οι δρόμοι είναι κακοφτιαγμένοι. Όπως είπε σε συνέντευξη του στο contra.gr ο γκουρού του κινήματος Σάββας Κωφίδης για την Εθνική Οδό Αθήνας-Θεσσαλονίκης (σχετικό βίντεο), «μιλάμε για ένα δρόμο- καρμανιόλα, που δεν πληροί στοιχειώδεις προϋποθέσεις. Δεν υπάρχει ούτε ένας παράδρομος. Γιατί λοιπόν να πληρώνω εγώ και ο υπόλοιπος κόσμος κάτι το οποίο, όχι μόνο είναι αυθαίρετο, αλλά είναι και λάθος;»

Το επιχείρημα αυτό παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Κι αυτό γιατί, λόγω κρίσης, για πρώτη ίσως φορά αρκετοί από εμάς δυσανασχετούμε. Βλέπουμε πόσα χρήματα δίνουμε στα διόδια στο Κράτος για έναν δημόσιο δρόμο, και τι εισπράττουμε συχνά σε αντάλλαγμα. Έναν κακοφτιαγμένο δημόσιο δρόμο. Και δεν σταματάμε καν εκεί. Κάποιοι δεν πληρώνουμε κιόλας. Αρνούμαστε να συνεχίσουμε να το κάνουμε.

Σύμφωνοι, με την πράξη αυτή, το «σκληρός νόμος αλλά νόμος», θεμέλιο του Κράτους Δικαίου πάει περίπατο. Και αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Ωστόσο, παραδόξως, ίσως να ανοίγει έτσι μία χαραμάδα ελπίδας στον τρόπο που σκέφτεται ο Έλληνας. Αν, με αφορμή μόνο και μόνο τα διόδια, επιτέλους συνδέσει στο μυαλό του τα χρήματα που δίνει στο Κράτος με τις, συχνά άθλιες, υπηρεσίες που απολαμβάνει σε αντάλλαγμα, γιατί να μην το κάνει και αλλού; Γιατί να μην δυσανασχετήσει με τον ανεπαρκή δημόσιο υπάλληλο που συναντά καθημερινά και να μην θέλει να σταματήσει να τον πληρώνει; Γιατί για παράδειγμα να μην απαιτήσει να αρθεί η μονιμότητα του και να αρχίσει να αξιολογείται; Αντί να λέει «δε βαριέσαι», μήπως ήρθε η ώρα που θα απαιτήσει την άμεση βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας του;

Αν όντως είναι έτσι, ίσως αυτό που παρουσιάζεται ως λαϊκό και αριστερό, το κίνημα των διοδίων, να αποδειχθεί τελικά νίκη του φιλελευθερισμού έναντι του κρατισμού. Hasta la victoria sempre που λέει κι ο Σάββας…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News