Για εστιατόριο πρόκειται κατ’ αρχήν, μην φανταστείτε παραμύθια. Εκεί, στην καρδιά της πόλεως,  στην Μητροπόλεως: σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Αλλά το εστιατόριο είναι μόνο η αφορμή – για σκέψεις γενικές, για εκλάμψεις ηθικές, για οράματα/πληγές. Γιατί, πατριώτες, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που σκέπτονται την Ελλάδα και ανησυχούν γι’ αυτήν. Κακά τα ψέματα, κοντεύουν δύο εκατομμύρια πια οι συνάνθρωποι στην πατρίδα που δεν μπορούν πια να τα βγάλουν πέρα – και ζούνε όχι μόνο «κάτω απ’ το όριο» αλλά και κάτω από συνθήκες κολασμένες, στριμωγμένοι ανάμεσα στην εγκληματικότητα και την Χρυσή Αυγή που τους «προστατεύει». Συγγνώμη κιόλας, άποψή μου είναι, κακώς την έχουμε χρεώσει την εγκληματικότητα εργολαβία στους μετανάστες. Είναι λιγότεροι από τους δικούς μας εγκληματίες – και απ’ αυτούς που ετοιμάζονται να γίνουν – μέσα στο σκηνικό που επιτρέπουμε να διαμορφωθεί και να παγιωθεί  ως κατάσταση.

Θα το πω απλά: Ζούμε μια πραγματικότητα εφιαλτική στα πρώτα σκαλοπάτια της κοινωνικής κλίμακας και ανεβαίνουμε ένα σκαλοπάτι κάθε μέρα που περνά, καταστρέφοντας ριζικά και πλήρως την μεσαία τάξη που τάχει κυριολεκτικά παίξει – τάχει δει όλα πια. Αυτές είναι απλές διαπιστώσεις όμως. Το αγωνιώδες ερώτημα είναι τι θα γίνει, τι μπορεί να γίνει – και πως θα διαμορφωθεί μια ενωτική κοινωνική πρόταση που να έχει όραμα και αρχές, στόχους και πρόγραμμα συγκεκριμένο. Κυβερνήσεις χωρίς δυναμική κοινωνική στήριξη, χωρίς ενθουσιασμό, σαν την σημερινή, στελεχωμένη κατά 80% με δοκιμασμένους και αποτυχόντες (ή απλώς τεμπέληδες χρηματολάγνους), δεν βοηθάνε. Διογκώνουνε το πρόβλημα και μας κάνουν να χάνουμε χρόνο. Από την άλλη τι λύσεις υπάρχουν;

Δεν ξέρω. Διαβάζω όμως στο Euro2day πχ. πως η επόμενη δόση δεν θα δοθεί. Η κ. Αβανγκάρντ δεν μας πάει καθόλου «με το καλό» και αν το ΔΝΤ αυστηρήνει, η ΕΚΤ (και τα κεντρικά της ΕΕ γενικότερα) θα  αναγκαστούν, θέλουν-δε θέλουν, να το ακολουθήσουν. Οι Αμερικάνοι πάλι, οι βασικοί μας «σύμμαχοι», η κολώνα του σπιτιού μας, έχουν πολλά προβλήματα να λύσουν πριν τις δικές τους εκλογές –η τουλάχιστον να υποσχεθούν ότι θα τα λύσουν. Το δολάριο, διαβάζω, ακούω και μου εξηγούν ότι περνάει την μεγαλύτερή κρίση της ιστορίας του. Οι Κινέζοι σεμνά και ταπεινά (!) δυναμώνουν –όπως και οι Ρώσοι, οι Ινδοί και oi Γερμανοί (βεβαίως-βεβαίως). Και η Ελλάδα, πιο φτωχή από ποτέ μετά τους Nαζί και τον Εμφύλιο, στέκεται αμήχανη, χωρίς πρόταση, χωρίς λύσεις, χωρίς ιδέες κυρίως – σκέψεις που να συνθέτουν μια προοπτική και μια στάση.

Μέσα σε  όλα μου ήρθε (ιντερνετικά πάντα) και η διαμαρτυρία για την ιδιωτικοποίηση των υδάτινων πόρων να την υπογράψω – και την υπέγραψα βέβαια χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν μιλάμε για ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ: Μιλάμε για όλα τα νερά. Έχεις κάνει γεώτρηση, έχεις το παλιό πηγάδι στην αυλή σου – τα νερά αυτά δεν θα είναι πια δικά σου. Είναι eλληνικοί υδάτινοι πόροι  και θα έχουν πωληθεί. Και καλά αυτό – πες ότι είναι υπερβολή. «Μα ρε φίλε αν το νερό το διαχειρίζεται μια ιδιωτική εταιρεία θα πληρώνεις 5 φορές πάνω απ’ όσο πληρώνεις και θα σου λένε στο φιλτράρουμε, στο φροντίζουμε – μη πλένεις κι’ εσύ το αυτοκίνητο (ποιο αυτοκίνητο θα μου πουν πολλοί!) αφηρημένος με την παντόφλα και το σορτσάκι και φράσα-φράσα τα νερά να κατηφορίζουνε τη Μαρασλή από τους πρόποδες του Λυκαβηττού ως τον σταθμό του Μετρό «Ευαγγελισμός». Τι να απαντήσεις; Δεν ξέρεις πια. Δεν ξέρω.

Αλλά με τον Τζίτζικα και τον Μέρμηγκα ξεκινήσαμε και έτσι θα ολοκληρώσουμε. Φάγαμε εκεί μ’ έναν φίλο 21 χρόνια νεώτερο μου, δηλαδή στα 38 περίπου. Οι αγωνίες μας είναι ίδιες, παρατηρούμε όμως τα  πράγματα από εντελώς διαφορετικές οπτικές γωνίες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι παρά την διάσταση την ηλικιακή αφ’ ενός και του γεγονότος πως εκείνος είναι αριστερός και άθεος ενώ εγώ κεντροδεξιός αστός  (για την κάλπη μιλάμε) και Χριστιανός Ορθόδοξος, δεν βρήκαμε πολλά σημεία να διαφωνήσουμε. Η αγωνία είναι κοινή, όπως κοινή είναι και η διαπίστωση ότι στη σημερινή Ελλάδα, είτε «τζίτζικας» υπήρξες μια ζωή, «είτε μέρμηγκας» – στο ίδιο φινάλε καταλήγεις: Την ανεργία και την ανέχεια. Όμως και οι δυο μας, ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας, είμαστε (ο καθείς με τα όπλα του) αποφασισμένοι να ξεστραβωθούμε και να χαράξουμε με όσες δυνάμεις έχουμε νέα μονοπάτια προς μια Ελλάδα δυνατή και έξυπνη, ανοιχτή σε όλους, περήφανη για τον εαυτό της όσο πρέπει (όχι παραπάνω – για μια φορά όχι παραπάνω), αυτάρκη και παραγωγική.

Θα δουλέψουμε όλοι σκληρά γι’ αυτό το project. Γιατί αν καταφέρουμε να φτιάξουμε μια συμφιλιωμένη, με τον εαυτό της κατ’ αρχήν, αλλά και με όλον τον κόσμο, Ελλάδα, δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε: Θα είμαστε τόσο ξεχωριστοί αν μπορέσουμε να σώσουμε την παρτίδα και μετά να οργανώσουμε τα του οίκου μας σαν τις παλιές νοικοκυρές με ότι πιο σύγχρονο στο νοικοκυριό μας: Αυτό θα το επιτύχουμε μόνο αν βρούμε πολιτικό προσωπικό που να μπορεί να μας ενώσει και να μας ενθουσιάσει με ένα «όραμα»: Αυτό μας λείπει τελικά– ένας στόχος να μας ενώνει αποφασιστικά και να είναι σαφής και κατανοητός από όλους τους Έλληνες και τους κατοικούντες στην Ελλάδα.

Έναν στόχο κανείς; Κάνα ιδανικό; Ένα κοινό όραμα; Μη το κοροϊδεύετε –απ’ τα δικά μας μυαλά θα βγει πάλι η λύση – κι’ ας μας το κλέψουνε το copyright οι χρηματολάγνοι, δεν πειράζει.

ΥΓ: Ακούς εκεί «ιδιωτικοποίηση υδάτινων πόρων»; Το Η2Ο στον ιδιωτικό τομέα. Και μετά το οξυγόνο σκέτο –θα μας το στέλνει η εταιρεία με υπερσύγχρονους τρόπους–αλλά στους τρείς μηνιαίους απλήρωτους λογαριασμούς θα μας το κόβει.
Ρε που καταντήσαμε! Κι έχει κι άλλο!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News