Ο μικρός τυφλοπόντικας θέλησε να εντυπωσιάσει τη μαμά του. Της είπε λοιπόν ότι μπορούσε να βλέπει. Τότε η μαμά του που ήξερε ότι λόγω της μεμβράνης που είχε μπροστά στα μάτια του δεν έβλεπε παρά σκιές, αποφάσισε να τον δοκιμάσει. Του έβαλε μπροστά του ένα μικρό κομμάτι λιβάνι και του είπε: «Λοιπόν, πες μου τι βλέπεις!». Ο μικρός τυφλοπόντικας απάντησε: «ένα λιθαράκι». Η μαμά του τού είπε: «Όχι μόνο δεν απέκτησες όραση, αλλά έχασες και την όσφρησή σου!».

Δεν αρκεί αυτή η ιστορία, που μας έρχεται από τον Αίσωπο ή από τα βάθη της Ανατολής, στον σύγχρονο Έλληνα για να σκεφθεί την κατάσταση της χώρας και τις επικείμενες εκλογές;

Δεν θέλω να πέσουμε στις ευκολίες, αν και είναι αναπόφευκτες: Αν έχεις χάσει την όσφρησή σου δεν είναι μόνο που δεν θα αντιληφθείς ό,τι ευωδιάζει, όπως είναι το λιβάνι. Ο μέγιστος κίνδυνος είναι πως δεν θα μυρίσεις ό,τι βρωμά! Και ο κίνδυνος στη σύγχρονη Ελλάδα είναι άμεσος για να μην πω ότι έχει επέλθει ήδη μόνιμη αναστολή της λειτουργίας της όσφρησης. Γιατί, όπως μας μαθαίνει η ιατρική, πρόκειται για μια πολύ ευαίσθητη ικανότητα που δυστυχώς αν εκτίθεται πολύ σε έναν ερεθισμό υφίσταται κορεσμό και παύει να αντιλαμβάνεται τις μυρωδιές. Και χρειάζεται χρόνος χωρίς ερέθισμα για να «καθαρίσει» και να αρχίσει και πάλι να λειτουργεί.

Παρενθετικά και συμπληρωματικά να πω ότι το ίδιο ισχύει και για το αισθητήριο της γεύσης. Αν παραδοθείς στο ακόρεστο, σύντομα δεν θα καταλαβαίνεις τι σε ποτίζουν και τι σε ταΐζουν!

Μήπως το ίδιο ισχύει και για το αισθητήριο της όρασης αλλά δεν το έχουμε αντιληφθεί; Ειδικά αν σκεφθούμε ότι στα ελληνικά αλλά και σχεδόν σε όλες τις γλώσσες το «βλέπω» είναι συνώνυμο των «αντιλαμβάνομαι», «καταλαβαίνω». Μήπως ο συνεχής βομβαρδισμός από εικόνες-πληροφορίες σχετικά με διάφορα εγχώρια και διεθνή οικονομικά μεγέθη, προϊόντα, συμβόλαια και θεσμικά όργανα, οδηγούν τη σκέψη του σύγχρονου Έλληνα στον κορεσμό και στην αναστολή, αφού δεν έχει τις γνώσεις και τα κατάλληλα εργαλεία για να τα αναλύσει;

Τι θα κάνει λοιπόν; Αργά ή γρήγορα θα απογοητευθεί και θα καταφύγει στις δοξασίες, στις ιδεολογίες ή στις ιδεοληψίες, σαν «σταθερές αξίες» χωρίς να μπορεί να κρίνει αν για τη σύγχρονη συνθήκη είναι λειτουργικές ή όχι. Τρομαγμένος, επειδή δεν μπορεί να δει το Μεγάλο Σχέδιο, που κανένας πολιτικός οργανισμός δεν προτείνει, θα κατακερματίσει την πραγματικότητα και θα προσπαθήσει σε αυτήν να βρει μια κάποια απάντηση. Αυτή, αποκομμένη από τη Συνολική Προοπτική, δεν θα είναι παρά κενή περιεχομένου. Να δώσω ένα παράδειγμα για να δείξω πώς το γενικό σχήμα βρίσκει την εξειδίκευσή του: όλα τα κόμματα ευαγγελίζονται την Ανάπτυξη και εννοούν την οικονομική. Όμως την ανάπτυξη αν την αντιλαμβάνονται μόνο οικονομιστικά και όχι σφαιρικά μέσα σε ένα κοινωνικό σχέδιο που να έχει θεωρία και πρακτική για την Παραγωγή ως φαινόμενο της συμπληρωματικής και συγκρουσιακής σχέσης μεταξύ των κοινωνικών τάξεων και ομάδων, τότε η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται δεν έχει έρεισμα και οπωσδήποτε θα αποτύχει.

Θα μπορούσε κανείς να μου πει πως κάνω σαν τον μικρό τυφλοπόντικα της ιστορίας. Καμώνομαι πως βλέπω ενώ ξεχνώ τις μεμβράνες των ματιών μου. Όμως αν δίνετε κάποια πίστη στο επάγγελμά μου και στην ικανότητά του να ακούει το άρρητο των ανθρώπων, πιστέψτε με ότι πίσω από τις φωνασκίες των χοίρων και των σκύλων, μες στη σιωπή οργανώνεται τεράστια οργή στη «Φάρμα των Ζώων».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News