658
|

Ο Ρουβάς και τα 5 στάδια της απώλειας

Σπύρος Κιτσινέλης Σπύρος Κιτσινέλης 20 Ιανουαρίου 2015, 09:11

Ο Ρουβάς και τα 5 στάδια της απώλειας

Σπύρος Κιτσινέλης Σπύρος Κιτσινέλης 20 Ιανουαρίου 2015, 09:11

Περίπου δέκα χρόνια πριν, ο Σάκης Ρουβάς με μια πολύ ελληνική εμφάνιση στη Eurovision ζεσταίνει τους Έλληνες για το καλύτερο καλοκαίρι της πρόσφατης ιστορίας μας και κάνει μόδα τα μπλουζάκια με την ελληνική σημαία (ένα μήνα μετά, είχα δει την ίδια μέρα να τα φοράνε κυρίες στα αεροδρόμια της Ντόχα και της Ρώμης). Ακολούθησε η πρωτιά στο ευρωπαϊκό κύπελο ποδοσφαίρου, με τον λαό να εκστασιάζεται και να πανηγυρίζει σαν να μην υπάρχει αύριο (κοντά έπεσαν) και οι ολυμπιακοί αγώνες με εκείνη την τελετή έναρξης που ανέβασε την περηφάνια μας στην κορυφή του Ολύμπου… όχι απλώς του δικού μας, αλλά του πλανήτη Άρη…του ψηλότερου βουνού στο ηλιακό μας σύστημα. Η ζωή ήταν ωραία στην Ελλάδα… τόσο ωραία που άνθρωποι από πραγματικά ευημερούσες χώρες ήταν έτοιμοι να αφήσουν καριέρες και να πάνε να ζήσουν το ελληνικό όνειρο που είχε γαρύφαλλα, ξαπλώστρες, κάμπριο, Λουί Βιττόν και Τζίμι Τσου. Όσο για τη νεολαία, αυτή πλέον αποφάσιζε τι πορεία θα ακολουθήσει λίγο πιο χαλαρά, εφόσον μας «έπαιρνε». Έτσι, οι τεχνίτες και οι επιστήμονες έγιναν είδος υπό εξαφάνιση και μια απλή υπενθύμιση προβλημάτων που ίσως κάποια στιγμή αντιμετωπίσουμε, και οι πόλεις γέμισαν καλλιτέχνες και επαγγελματίες με τίτλους που δεν είχαμε ξανακούσει.

Όλα ωραία και ανθηρά. Όμως τα ψεύτικα λουλούδια δεν έχουν μυρωδιά και τα αληθινά αν δεν τα ποτίσεις και απλά τα πετάξεις σε μια πίστα θα μαραθούν πολύ γρήγορα. Λίγα χρόνια αργότερα, ο νέος ηθοποιός, ο επιχειρηματίας και ο επιστήμονας του εξωτερικού που γύρισε στην πατρίδα θα είχαν όλοι μαζί τα νεύρα της άδειας τσέπης και το ύφος του δημόσιου υπάλληλου που ανέχονταν τόσο καιρό θα γινόταν αιτία άτυπου εμφυλίου κάθε φορά που ο τελευταίος διαμαρτυρόταν για κάποιο επίδομα που έχασε. Στο εξωτερικό, τα συγχαρητήρια για τους ολυμπιακούς αγώνες, τον Χαριστέα και την Παπαρίζου θα ακολουθούσαν τα ειρωνικά σχόλια και τα προσβλητικά πρωτοσέλιδα εντύπων.

Αλλά γιατί κάνω τώρα ιστορική αναδρομή. Και επί εποχής ευρώ να γεννήθηκες θα τα ξέρεις όλα αυτά. Ήταν δύο λέξεις που άκουσα σήμερα σε διαφορετικές φάσεις: θυμός και διαπραγμάτευση. Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στα στάδια της απώλειας της Ελίζαμπεθ Κιούμπλερ-Ρος. Γιατί από το 2004 στο σήμερα η αλλαγή στη ζωή του Έλληνα είναι τόσο μεγάλη που η λέξη απώλεια ταιριάζει απόλυτα και σε πολλά επίπεδα. Αυτά τα 5 στάδια είναι η άρνηση (δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό), ο θυμός (είναι άδικο αυτό και κάποιος φταίει), η διαπραγμάτευση (να σώσουμε ό,τι μπορούμε), η κατάθλιψη (δεν υπάρχει καμία σωτηρία) και η αποδοχή. Η άρνηση είναι που έφερε τον Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν». Αν υπάρχουν λεφτά όπως λέει ο Γιωργάκης τότε όντως μας λένε ψέματα ότι τέλειωσε η οικονομική ευημερία.

Ο θυμός των αγανακτισμένων πολιτών μετά, έφερε ως απάντηση στις καταστροφικές κυβερνήσεις των δυο πρώην μεγάλων κομμάτων το απερίγραπτο και ακατάλληλο σημερινό πολιτικό προσωπικό. Μόνο ο θυμός που τυφλώνει θα μπορούσε να μας πείσει ότι τον ανίκανο τον αντικαθιστάς με καμένο, ψεκασμένο, γραφικούς, νεοναζί, μεγαλύτερους λαϊκιστές και όλους τους υπόλοιπους που έχουν κάνει τη βουλή επιθεώρηση και τις ζωές μας αγνώριστες. Ύστερα ήρθε η διαπραγμάτευση… εκείνων που για να γλιτώσουν τη φυλακή φωνάζουν «ρε παιδιά και εγώ μαζί σας ήμουν παλιά… μην κοιτάτε που έτυχε να βρεθώ με μια παλιοπαρέα αργότερα»… εκείνων που ήθελαν να σκίσουν τη γάτα και τώρα απλά να τη χαϊδέψουν λιγότερο… εκείνων που σου λένε προτίμησέ με γιατί αλλιώς έρχεται το τέλος του κόσμου και δεν σε συμφέρει… όλοι διαπραγματεύονται. Και όλα αυτά σε ένα καταθλιπτικό περιβάλλον. Μένει ακόμα το στάδιο της αποδοχής της απώλειας του τρόπου ζωής που ξέραμε. Υποτίθεται πως μόνο αφού περάσεις όλα τα στάδια μπορείς να δεις την πραγματικότητα και να ξαναφτιάξεις τη ζωή σου. Προς το παρόν, βλέπω μια τάση για επανάληψη των πρώτων σταδίων… τουλάχιστον της άρνησης και του «λεφτά/διορισμοί υπάρχουν», που ίσως ακολουθηθεί από περισσότερο θυμό. Είτε μείνεις σε κύκλους των πρώτων σταδίων είτε προχωρήσεις στον τελευταίο, η πραγματικότητα δεν αλλάζει, και το σημαντικότερο είναι κάποια στιγμή ο Έλληνας να καταλάβει πως όπως και να αντιμετωπίσει την απώλεια, ο μακαρίτης πίσω δεν γυρνά. Ας κάνει μια νέα καλύτερη αρχή για τα παιδιά του.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News