Έχουμε πάθει μιθριδατισμό στη βία. Την αποδεχόμαστε και την …κατανοούμε. Ακόμη και αν δυσανασχετούμε, πάντως δεν την καταγγέλλουμε! Ειδικά εκείνο του είδος βίας, την αυτοδικία, που φοράει δήθεν αριστερό, αγωνιστικό και φιλολαϊκό προσωπείο.

Δεν αναφέρομαι στη μαζική βία που δημιουργούν τα κινήματα και οι κοινωνικές συνθήκες σε κάποιες φορτισμένες ιστορικές περιόδους και οι οποίες μπορεί να εμφανιστούν και στην χώρα μας, προϊόντος του χρόνου, καθώς θα μεταβάλλεται δραματικά το επίπεδο ζωής των κοινωνικών στρωμάτων.
Αναφέρομαι στην ατομική, χουλιγκάνικη, απολίτικη και αδικαιολόγητη βία, όπως αυτή που εκδηλώθηκε την Πέμπτη, μετά από την πορεία που έγινε κατά τη διάρκεια της απεργίας.

Ένας 29χρονος υπάλληλος του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας, ενώ καθόταν σε παγκάκι στην οδό Σίνα μαζί με κάποιον άλλο, δέχτηκε επίθεση από ροπαλοφόρους διαδηλωτές οι οποίοι τον ξυλοκόπησαν άγρια στο κεφάλι, επειδή νόμισαν, λέει, ότι ήταν μυστικός αστυνομικός που παρεισέφρησε στο συγκεντρωμένο πλήθος! Ο νεαρός προσπάθησε να μπει κάτω από το παγκάκι για να προστατευθεί, αλλά έπεσε αιμόφυρτος, με αποτέλεσμα να καταλήξει στο νοσοκομείο…
Αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού ανέφεραν, μεταξύ άλλων, ότι κάποιοι μέσα από το πλήθος φώναξαν «ασφαλίτες» δείχνοντας τους άντρες, οπότε τι πιο… λογικό από το να τους …λιντσάρουν!

Ας αφήσουμε κατά μέρος την θρασυδειλία, ένα μπουλούκι ροπαλοφόρων να χτυπάει έναν άτομο. Προφανώς αυτά είναι αστικές φιοριτούρες. Ας το δούμε πολιτικά: οι ένθερμοι αγωνιστές νόμιζαν ότι ζουν στην εποχή του Μανιαδάκη. Έχουν διδαχθεί να συγχέουν την παρούσα πολιτική ζωή με τις, αλήστου μνήμης, απεχθείς εποχές της σπιουνιάς, των εκτοπίσεων και του ρετσινόλαδου. Αρνούνται να δεχθούν ότι ζούμε σε καθεστώς μιας ευνομούμενης, έως υπερανεκτικής, δημοκρατίας, όσον αφορά τον τομέα των ατομικών ελευθεριών – στις οποίες φυσικά περιλαμβάνεται και το δικαίωμα ενός ατόμου να κάθεται σε ένα παγκάκι, να παρατηρεί μια διαδήλωση χωρίς να συμμετέχει σε αυτή, και χωρίς βεβαίως να σταλεί αιμόφυρτο στο νοσοκομείο !

Το περιστατικό δεν είναι βέβαια μοναδικό και πρωτοφανές. Λίγο καιρό πριν ξυλοκοπήθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος στο Σύνταγμα. Ανεξάρτητα την γνώμη που μπορεί να έχει ατομικά ο καθένας για τον κ. Παναγόπουλο, τις ημέρες εκείνες ήταν ένας πρόεδρος που, είχε δεν είχε, ένα μήνα πριν εκλεγεί από το συνέδριο της ΓΣΕΕ, με δημοκρατικότατες διαδικασίες – τέτοιες που ποτέ δεν υπήρχαν στα καθεστώτα των ζηλωτών αυτών που του επιτέθηκαν, ή όσων χαιρέκακα παραδέχονταν ότι δικαίως τις έφαγε ο προδότης!

Ας μην θυμίσω επίσης -εδώ θα σας σοκάρω- πόσες φορές κάηκε το βιβλίο του Άδωνη Γεωργιάδη, επειδή λέει είναι εθνικιστής και φασίστας. Και ουδείς σκέφθηκε ότι αυτοί που το καίνε, διαπρύσιοι κήρυκες του αντιφασισμού και της ελευθερίας των ιδεών, γίνονται κατ’ εικόνα και ομοίωση αυτού που καταγγέλλουν, όταν καίνε βιβλία και καταστέλλουν την ελεύθερη διακίνηση τους. Το «καμιά ελευθερία στους εχθρούς της ελευθερίας» είναι με την σειρά του ιδιότυπος ολοκληρωτισμός, μακριά από την ανοχή και τον πλουραλισμό που είναι συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας μας – της αστικής βεβαίως…

Τα πράγματα δεν είναι καθόλου ευοίωνα. Η ιδέα της πολιτικής αυτοδικίας δείχνει να βρίσκει θερμοκήπιο ανάπτυξης σε κάποιους χώρους και ίσως την δούμε να εκδηλώνεται πιο έντονα στο μέλλον.

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News