Το προσωπικό στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς μου, με συμπαθεί. Δεν συμβαίνει με όλα της συγκεκριμένης αλυσίδας. Μόνο με το δικό μου. Ο υπεύθυνος με χαιρετάει εγκάρδια, στο μανάβικο μου χαμογελούν και στα τυριά κερνούν κομματάκια στον γιο μου. Μόνο στα αλλαντικά έχω ένα μικρό πρόβλημα με μία μουρτζούφλα αλλά έτσι κι αλλιώς, πηγαίνω σπάνια.

Η πιο «πηγαία» εκδήλωση συμπάθειας όμως, έρχεται στο ταμείο. Η υπάλληλος προσπαθεί να μου δώσει όσες περισσότερες σακούλες μπορεί. Αν είναι δυνατόν, μία για κάθε είδος. Θέλει από την αγάπη της, να με γεμίσει σακούλες. Πολλές φορές αισθάνομαι πως θα με φωνάξει καθώς φεύγω: «Μα, πάρτε μερικές και για το σπίτι, αχρείαστες να ΄ναι…».

Προσπαθώ τώρα να φανταστώ μια ανάλογη εικόνα σε σούπερ μάρκετ της Ισπανίας, της Γερμανίας ή της Δανίας. Στις δύο πρώτες τις πουλάνε και κανείς δεν παίρνει. Στη Δανία, όμως, η πλαστική σακούλα ως, εικόνα, βρίσκεται μόνο στη μνήμη των ηλικιωμένων!

Πώς μου ‘ρθε τώρα για τις σακούλες; Έπειτα από οδηγία που πέρασε, την Τετάρτη, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μέχρι το 2019, καλεί όλες τις χώρες της Ε.Ε να «εξαφανίσουν» τις πλαστικές σακούλες. Στόχος είναι η μείωση της χρήσης τους κατά 50% έως το 2017 και κατά 80%, δύο χρόνια αργότερα, σε σχέση με τα επίπεδα του 2010.

Θα μου πεις, περίπου το ίδιο έκανε και με το κάπνισμα, με τις χωματερές και με πολλές άλλες περιπτώσεις που συνιστούν κατακτήσεις του πολιτισμού της καθημερινότητας των πολιτών. Όμως, εμείς είμαστε η μοναδική χώρα της Ένωσης που αντιστέκεται σθεναρά σε οποιαδήποτε προσπάθεια περαιτέρω «εξανθρωπισμού» της δυτικής κοινωνίας. Το τραβάμε, ρε παιδί μου, μέχρι το τέλος. Μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Έως ότου μας βάλουν το μαχαίρι στον λαιμό (από 'δώ και πέρα, τα πρόστιμα θα τα πληρώνει ο κάθε δήμος για τις παράνομες χωματερές ενώ πριν τα πλήρωνε το «γαλαντόμο» κράτος…).

Παντού, επικρατεί μια αίσθηση προσφοράς στην εξυπηρέτηση των κατώτερων ενστίκτων του «πελάτη». Ο δήμαρχος επιτρέπει να πετάς όπου βρεις τα σκουπίδια, ο καφετζής να καπνίζεις (συλλαλητήριο έκαναν οι καφετεριάδες της Καρδίτσας για τον διοικητή της Αστυνομίας που του πέρασε από το μυαλό να φανεί αυστηρός με το κάπνισμα!), ο σουβλατζής σου πατικώνει το σουβλάκι με προκάτ πατάτες κι ο διάσημος ψαράς στο Λουτράκι σού φέρνει βουνό τη φτηνή καταψυγμένη ψαροποικιλία. Τα μίντια πουλάνε ό,τι θέλει ο κόσμος (ποιος διάολος είναι τελικά αυτός ο «κόσμος»..;), ο διευθυντής στο σχολείο προσαρμόζεται σε ό,τι θέλουν οι φαντασιόπληκτοι γονείς και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ό,τι θέλει ο καλός «πελάτης».

Κανένας δεν έχει διάθεση σ΄ αυτή τη χώρα, να προτείνει τον τρόπο προσέγγισης της ποιότητας. Σπανίως θα βρεις άνθρωπο να θυσιάσει λίγη έλλειψη αποδοχής για να διορθώσει μια κατάσταση. Τόσος φόβος και δισταγμός μπροστά στην αλλαγή συνθηκών. Από το σούπερ μάρκετ ως την κυβέρνηση, οι πάντες φοβούνται να βγάλουν τα ανώτερα ένστικτα από τον άνθρωπο που έχουν απέναντί τους. Τρέμουν στην ιδέα μην τους απορρίψει και τον κερδίσουν οι άλλοι. Τόση ανασφάλεια και μικρότητα συναισθημάτων!

Φτάνουν οι ευρωπαϊκές Οδηγίες για να αλλάξουμε την καθημερινότητά μας; Όχι. Αν δεν υπάρξουν κάποιοι «γενναίοι» (πολλοί μαζί και στον ίδιο χρόνο) να παλέψουν για τις αλλαγές στη λαϊκή κουλτούρα, ο λαϊκισμός θα συνεχίσει να διαβρώνει τα πάντα. Θα επιμένει να προτείνει το πολύ «πλαστικό» ως απόλαυση και κοινωνική κατάκτηση παντού. Από τις πλαστικές σακούλες μέχρι τους «πλαστικούς» βαθμούς στα σχολεία και τα «πλαστικά» πτυχία στα πανεπιστήμια. Πολύ να ΄ναι κι ό,τι να ΄ναι. Κι ας είναι ψέμα και πλαστικό!

Εν τω μεταξύ, στο «αγαπημένο» μου σούπερ μάρκετ συνεχίζω να πηγαίνω γιατί απολαμβάνω την ευγένειά τους (κι ας είναι και προσποιητή – δεν είναι φίλοι μου, άλλωστε…). Αν έκοβαν πρώτοι και τις σακούλες, στον δρόμο θα έβγαινα να τους φέρω πελάτες! Και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν και μένα. Λίγοι, αλλά υπάρχουμε. Μήπως είναι ώρα κάποιοι να σκεφτούν ότι εμείς οι πιο «λίγοι» θα μπορούσαμε να γίνουμε -κάποτε, τουλάχιστον- ισοδύναμοι με τους «πολλούς»;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News