Δεν τα βρήκα ποτέ με τους τοπικιστές ούτε με τους εθνικιστές ή γενικώς με τους ξεροκέφαλους –ιστές, που αναγάγουν σε αξία και αναφαίρετο δικαίωμά τους να απαιτούν τον σεβασμό των συνομιλητών τους, όταν αναφέρονται, ας πούμε, στο παράγωγο του τόπου τους, λόγου χάρη η Ροδίτισσα συμπατριώτισσά μας που πήγε στη Βουλή, ο Ροδίτης τάδε που διακρίθηκε σε αυτό. Αυτό μου ’ρθε στον νου μου τον ακατοίκητο, όταν προχθές στο φατσοτέφτερο μια περήφανη για τον τόπο της κυρία, με αφορμή την εκπομπή που έκανε η Στεφανίδου και αφορούσε την ευθανασία με προσκεκλημένη την Κική Τσακίρη, ανάρτησε φωτογραφία στο διαδίκτυο λέγοντας περιχαρής και τρελαμένη από το συμβάν: «Η Ροδίτισσα Κική Τσακίρη σε λίγο στην Τατιάνα…» πιο μετά «Η Ροδίτισσα Κική Τσακίρη τώρα στην Τατιάνα…» . Δεν θα σχολιάσω την οικειότητα «στην Τατιάνα» λες και είμαι υποχρεωμένη να ξέρω ποια εννοεί, αλλά την περηφάνια της για την πατρίδα της. Σόρρυ κυρίες και κύριοι, κατάγομαι από την Πελοπόννησο, την αγαπώ πολύ γιατί είναι κομμάτι της ψυχής μου και γέννησε και ανάθρεψε τους γονείς μου, αλλά βαστάτε κιόλας. Δεν είμαι και στραβή (ακόμα)! Και ιστορία διαβάζω και την επικαιρότητα μαθαίνω και πολλά έχουν συμβεί- κακά και άραχνα- στην Πελοπόννησο και τους τόπους καταγωγής μου. Είναι όμορφο να μιλάς με περηφάνια και αγάπη για τον τόπο σου, αλλά είναι τουλάχιστον φαιδρό να μιλάς με πάθος, όχι για τον τόπο καταγωγής σου, αλλά για τους ανθρώπους που κάνουν γνωστό τον τόπο σου. Είτε για καλό, είτε για κακό. Και θα εξηγήσω γιατί.

Η Κική είναι αγαπημένος άνθρωπος στην τοπική κοινωνία, και σε πανελλαδικό επίπεδο ο Σταύρος(μας) – ελεύθερα οι παραλληλισμοί- και μάλιστα είναι και συνεργάτης (μας)- ξανά ελεύθερα οι παραλληλισμοί. Έχω, όμως την αίσθηση πως όλη αυτή η τρελή χαρά για την –ίτισσα και τον –ίτη μόνο στην Ρόδο συμβαίνει. Και δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο της Κικής. Και άντε και γουστάρεις να χρησιμοποιείς για τον τόπο σου τα Ροδίτης και Ροδίτισσα. Γιατί, μανάρι μου, δεν κάνεις το αυτό και για άλλους ανθρώπους; Για τον Σαλονικιό, ας πούμε, για τον Αγρινιώτη, για τον Συριανό και τον Κρητικό, όταν κάνει κάτι καλό; Δεν έχει πέσει στην αντίληψή μου η φράση η Βολιώτισσα, η Καλαματιανή, η Πατρινή, η Φλωρινιώτισσα και ούτω καθεξής για κάτι σημαντικό που έκαναν. Θα μου πεις, ότι δεν είναι στον τόπο σου. Και γιατί είναι τόσο σημαντικό να λες «η Ροδίτισσα Κική…» τη στιγμή που το ονοματεπώνυμό της είναι συνυφασμένο με την προσωπικότητά της και χρειάζεται μόνο αυτό για να παρουσιαστεί; Τι προσθέτει, άραγε, η καταγωγή ως έκφραση; Εμμονή στα Δωδεκάνησα. Και ανασφάλεια. Και ίσως κάποιο ενδόμυχο παράπονο. Είσαι μακριά από την υπόλοιπη, ηπειρωτική Ελλάδα. Μήπως κρύβεις κόμπλεξ; Όλοι, όσοι έχουν γίνει γνωστοί για κάποιον λόγο, δεν ξέρω κατά πόσο επιθυμούν τις τυμπανοκρουσίες που μπορεί να είναι υποκριτικές. Η Κική που χρησιμοποίησες, ξέρει καλύτερα από τον καθένα, ποιος αγαπάει τη Ρόδο και τη Δωδεκάνησο και ποιος όχι. Όπως επίσης, γνωρίζει και πόσο την αγαπούν οι άνθρωποι του τόπου της και πόσο πολύ της έχουν συμπαρασταθεί. Είναι περήφανη για την καταγωγή της, αλλά ως έξυπνη γυναίκα, δεν μασάει από υποκριτικές αγάπες και βαρύγδουπες εκφράσεις. Η Κική δεν είναι πολιτικός και λάτρης του μελίρρυτου και ρητορικού πολιτικού λόγου. Είναι πολίτης του κόσμου και γυναίκα που έχει ασχοληθεί με τα κοινά, χωρίς κομπλεξισμούς και φανφαρονισμούς. Και οποίος αγαπάει τη Ρόδο, κάνει και έργο, όχι για να προβληθεί η φάτσα του. Δουλεύει και σιωπηλά.  Για την Κική αυτά είναι δεδομένα και αυτονόητα. Τα άλλα την τρελαίνουν. Και να πούμε και κάτι τελευταίο: τι την πέρασες την Κική και την κάθε εκ της Δωδεκανήσου Κική, ώστε να την αναφέρεις συνοδεύοντας το ονοματεπώνυμό της με το επίθετο «Ροδίτισσα»; Τουριστικό προϊόν για να προσελκύσεις επισκέπτες κατά την τουριστική σεζόν; Ή μπέρδεψες τον πάγκο της λαϊκής αγοράς, όπου λέει ο μανάβης «καρπούζι Απολακκιάς» με τα πρόσωπα που κάνουν περήφανο τον τόπο σου; Εσύ, τι κάνεις γι' αυτόν τον τόπο; Τα λόγια μένουν λόγια, οι πράξεις έχουν αποτέλεσμα.  

Ίσως, το αυτό, να συμβαίνει και σε άλλες περιοχές. Έχω την αίσθηση, όμως, πως ο τοπικισμός, όταν καλά κρατεί, πάντα δημιουργεί προβλήματα. Ενέχονται κίνδυνοι που ίσως φαίνονται ακίνδυνοι, αλλά που τελικώς είναι επικίνδυνοι, καθώς ο τοπικισμός είναι στοιχείο που θωπεύεται από εκείνους που έχουν μονοδιάστατη αντίληψη των πραγμάτων. Και κόμπλεξ κρυφό. Μια πρόταση, φίλη και φίλε που διαβάζεις και έχεις ‘φορτώσει’ μαζί μου. Δίπλα είσαι, πέταξέ την στη  θάλασσα, αλλά άκουσέ την πρώτα: αγάπησε τον τόπο σου, όσο θέλεις. Αλλά δες τον εαυτό σου ως πολίτη του κόσμου. Και προσπάθησε να σκέπτεσαι έτσι. Τότε, ίσως, να κάνεις και κάτι ουσιαστικό για τον τόπο σου. Ειδάλλως το έργο σου, οπή εις το ύδωρ εστί .

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News