Τελειώνοντας το μεταπτυχιακό του στο Cranfield της Αγγλίας, το 2004, ξεκίνησε να δουλεύει στη Sony, σε μια θέση πολλά υποσχόμενη. Όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά για τον Σωτήρη Λυμπερόπουλο ώσπου ανακάλυψε ότι το πρόβλημα με αυτή τη δουλειά ήταν ότι τα πάντα αφορούσαν… τα λεφτά. «Δεν μπορούσα να δουλεύω όλη μου τη ζωή μόνο και μόνο για να σκέφτομαι πώς θα χτίσω τον προσωπικό λογαριασμό τραπέζης». μου έλεγε. «Ήρθα, λοιπόν, στην Ελλάδα και δούλεψα στην οικογενειακή επιχείρηση, μια μικρή βιοτεχνία που φτιάχνει πυτζάμες και νυχτικά».

Ωστόσο, ακόμα και η οικογενειακή επιχείρηση ήταν κάτι που δεν «γέμιζε» τον Σωτήρη, ο οποίος την άφησε για να δουλέψει σε ένα περιοδικό με μοτοσικλέτες. «Για δύο χρόνια ζούσα πολύ ανέμελα, wind surf, τρέξιμο, σκι, ορειβασία, τα πάντα. Ώστε κατάλαβα ότι είναι πολύ ωραίο να είσαι στη φύση, η ζωή στην Αθήνα δεν μου άρεσε». Αυτό ήταν, άφησε οριστικά την Αθήνα -το 2010- και μετακόμισε στο χωριό του πατέρα μου, τις Ράχες Μεσσηνίας, ώσπου ήρθε η στιγμή που έπρεπε να σκεφτεί πώς θα ζήσει. «Είπα να ζήσω εδώ 3 μήνες, χωρίς λεφτά. Μέσα σε αυτό το διάστημα ξόδεψα μόνο 40 ευρώ, είχα καρτοκινητό και στο σπίτι μου δεν είχα ίντερνετ. Το φαϊ μου το μάζευα κυριολεκτικά έξω στα βουνά, φυτά, ρίζες κοκ. Και τότε μου πέρασε από το μυαλό ότι αυτό θα μπορούσε να είναι μια ωραία δουλειά, να μάζευα δηλαδή από τη φύση πρώτες ύλες και να τις πουλούσα σε μαγαζιά-εστιατόρια». Ουσιαστικά, ο Σωτήρης σχεδίασε ένα επάγγελμα για τον εαυτό του. «Δεν υπήρχε άλλο επάγγελμα που να μου ταιριάζει. Τη γνώση για τη φύση και τα φυτά την πήρα εύκολα: Βγάζοντας μια κάρτα, με 10 ευρώ, είχα πρόσβαση στη βιβλιοθήκη της Γεωπονικής. Είχα εμπιστοσύνη στον εαυτό μου και ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω». Ο Σωτήρης, χωρίς δισταγμό, αποφάσισε να χτυπήσει τις πόρτες μαγαζιών λέγοντάς τους, «θα πηγαίνω και θα σου φέρνω χόρτα, όπως τα έκοβε η γιαγιά σου». Απευθύνθηκε σε επιχειρηματίες που θα ήθελαν να έχουν ποιοτικά υλικά για τα προϊόντα που προσέφεραν στους πελάτες τους.

Στην προσωπική του ζωή ο Σωτήρης, μου έλεγε ότι αυτός και η γυναίκα του την “περνάνε” μόνο με 400 ευρώ τον μήνα, χωρίς να τους λείπει απολύτως τίποτα. «Εδώ, στην επαρχία, τα έχω όλα: Παρέες, φίλους, τρώω το φρέσκο ψαράκι μου, ενώ είμαι μόνο δύο ώρες από την Αθήνα και δίπλα στην Καλαμάτα».

Μέσα από το radiki.com μπορεί κάποιος να ενημερωθεί για τον ίδιο και την ομάδα του και τι προσφέρουν. «Εκεί θα δεις τη φιλοσοφία μας», με πληροφορούσε. «Στην ομάδα μου δεν είναι όλοι φυσιολάτρες, αλλά μπορεί να είναι κάποιος άνεργος που πάμε μαζί να μαζέψουμε χόρτα και να πληρώνεται γι’ αυτό – και είμαστε όλοι χαρούμενοι».

Για τον ίδιο, πάντως, η κρίση είναι κάτι σαν “ευλογία” καθότι, όπως μου έλεγε, θα μάθουμε να σκεφτόμαστε. «Έχει γίνει το μυαλό μας κουρκούτι τόσα χρόνια που τα είχαμε έτοιμα από τον μπαμπά μας. Στο TEDxAUEB θα μιλήσω στο κοινό ακριβώς γι’ αυτό: Πώς, δηλαδή, σκέφτηκα και πραγματοποίησα το δικό μου όνειρο».

Πόσοι θα μπορούσαν πραγματικά να ζήσουν για 3 μήνες χωρίς χρήματα τρεφόμενοι αποκλειστικά από τους καρπούς τη φύσης; Ο τριανταδυάχρονος Σωτήρης Λυμπερόπουλος είναι ίσως από τους ελάχιστους που, θεωρώντας την κρίση ως ευκαιρία, αποφάσισε να εγκαταλείψει το γνωστικό του αντικείμενο, την καλοπληρωμένη του δουλειά, την οικογενειακή επιχείρηση και την άνετη ζωή της Αθήνας για να γίνει.. τροφοσυλλέκτης. Στις 15 Μαρτίου ο Λυμπερόπουλος θα είναι ανάμεσα στους πολύ ενδιαφέροντες ομιλητές του TEDxAUEB: “Redefining Reality” του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών όπου θα μιλήσει για το πώς αναδιαμόρφωσε την δική του πραγματικότητα. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News